Afrodyta z Melos
Afrodyta, według greckiego poety Hezjoda, urodziła się z piany morskiej zebranej wokół rozczłonkowanych genitaliów Ouranosa, Boga niebios, który został wykastrowany przez swojego syna Kronosa. Bogini powstała z morza i zeszła na ląd na wyspie Cypr (lub Kytera). Gdy szła wzdłuż plaży, kwiaty wyrosły jej śladami. Zachwyceni jej pięknem bogowie zostali pochłonięci miłością i uwielbieniem dla Bogini i natychmiast przyjęli ją do Mt. Olimp., Obudziła w nich namiętność i pragnienie nigdy wcześniej nie odczuwane. Jej zdolność do wzbudzania tego uczucia dała jej moc panowania nad sercami bogów i ludzi, a tym samym stała się boginią miłości, piękna i seksualności.
w późnym okresie hellenistycznym zapotrzebowanie na sztukę grecką w rozwijającej się Republice Rzymskiej było ogromne. Zafascynowani i zachwyceni grecką przeszłością Rzymianie chętnie zbierali klasyczną rzeźbę lub kopie i jej warianty. Aby zaspokoić rosnący rynek, greccy rzeźbiarze często produkowali dzieła, które włączały klasyczne cechy do nowszych stylów., Artyści proponowali różne tematy, w tym nowy i popularny temat erotyzmu i kobiecego piękna. Obrazy bogini Afrodyty obfitowały.
w 1820 roku francuscy archeolodzy odkryli Afrodytę na wyspie Melos na południowym Morzu Egejskim. Bogini stoi ze swoją draperią luźno przylegającą do bioder, jej ciało nieco skręcone, gdy patrzy w dal. Jej szata, z głębokimi fałdami, grozi upadkiem; jej kolano wystaje i wyrzuca ciało krzywo. Brakujące obecnie ramiona niewątpliwie wyważyły kompozycję., Prawdopodobnie trzymali tarczę wspartą na kolanie bogiń, co wyjaśniałoby jej wystającą pozycję. Tarcza byłaby tarczą boga wojny Aresa, najsłynniejszego kochanka Afrodyty. W tym kontekście używa tarczy jako lustra. Przedstawiający związek miłości i wojny, cudzołożny związek Afrodyty i Aresa był prawdopodobnie żartobliwym paradoksem dla starożytnych greckich widzów. Użycie narzędzia wojny jako pomocy urodowej dodało fabule jeszcze większego humoru.,
Afrodyta reprezentuje mieszankę klasycznych i hellenistycznych cech, które tworzą wyjątkowe i kuszące wizualne doświadczenie godne bogini piękna i wdzięku. Kręta poza ciała i postrzępione, głęboko rzeźbione draperie wskazują na style hellenistyczne, ale miękka, płynna muskulatura jest podobna do Praksytelejskiej krzywej S, związanej ze sztuką późnego klasycyzmu. Proporcje ciała są również Klasyczne, a twarz jest wyrzeźbiona z powściągliwym i wyidealizowanym klasycznym zachowaniem. Ten amalgamat stylów był bardzo poszukiwany przez rzymskich mecenasów sztuki., Dziś oryginał stoi w paryskim Luwrze, gdzie nadal przyciąga wiele uwagi.
powrót do kolekcji