Alexander III (Polski)

Czytaj więcej na ten temat

Imperium Rosyjskie: Aleksander III

Aleksander III zastąpił swojego ojca i początkowo oczekiwano, że będzie kontynuował swoją tradycję. Ale system quasi-Konstytucyjny…

przyszły Aleksander III był drugim synem Aleksandra II i Marii Aleksandrownej (Marii z Hesji-Darmstadt). W usposobieniu niewiele przypominał swojego łagodnego, wrażliwego ojca, a jeszcze mniej jego wyrafinowanego, rycerskiego, ale skomplikowanego wnuka, Aleksandra I., Wychwalał ideę bycia o tej samej szorstkiej fakturze, co zdecydowana większość jego poddanych. Jego prosty sposób wyrażania się smakował czasami z szorstkości, podczas gdy jego nieskazitelna metoda wyrażania siebie dobrze harmonizowała z jego szorstkimi, nieruchomymi cechami. Przez pierwsze 20 lat swojego życia Aleksander nie miał szans na sukcesję na tronie. Otrzymał jedynie pobieżne wykształcenie nadane wielkim książętom tego okresu, które nie wykraczało zbyt daleko poza podstawowe i średnie nauczanie, znajomość języka francuskiego, angielskiego i niemieckiego oraz ćwiczenia wojskowe., Po śmierci swojego starszego brata Nikołaja w 1865 roku zaczął studiować zasady prawa i Administracji pod kierunkiem jurysty i filozofa politycznego K. P. Pobedonostseva, który wpłynął na charakter jego panowania, zaszczepiając w jego umyśle nienawiść do rządu przedstawicielskiego i przekonanie, że gorliwość dla ortodoksji powinna być kultywowana przez każdego cara.

cezarewicz Mikołaj, na łożu śmierci, wyraził życzenie, aby jego narzeczona, Księżniczka Dagmara duńska, odtąd znana jako Maria Fiodorowna, wyszła za jego następcę., Małżeństwo okazało się bardzo szczęśliwe. W latach sprawowania funkcji dziedzica—od 1865 do 1881—Aleksander dał do zrozumienia, że niektóre jego idee nie pokrywały się z zasadami istniejącego rządu. Zajmował się głównie wpływami zagranicznymi, a zwłaszcza niemieckimi. Jego ojciec jednak okazjonalnie wyśmiewał przesadę słowianofilów i oparł swoją politykę zagraniczną na Sojuszu pruskim., Antagonizm między ojcem i synem po raz pierwszy pojawił się publicznie podczas wojny francusko-niemieckiej, kiedy Car sympatyzował z Prusami, a car Aleksander z Francuzami. Ponownie pojawił się w sposób przerywany w latach 1875-79, kiedy rozpad Imperium Osmańskiego stwarzał poważne problemy dla Europy. Początkowo Carewicz był bardziej Słowiański niż rząd, ale został pozbawiony złudzeń podczas wojny rosyjsko-tureckiej 1877-78, kiedy dowodził lewym skrzydłem armii inwazyjnej., Był sumiennym dowódcą, ale był zażenowany, gdy większość tego, co Rosja uzyskała na mocy traktatu z San Stefano, została zabrana na kongresie w Berlinie pod przewodnictwem kanclerza niemieckiego Otto von Bismarcka. Do tego rozczarowania Bismarck wkrótce potem dodał Sojusz Niemiec z Austrią w celu wyraźnego przeciwdziałania rosyjskim projektom w Europie Wschodniej., Chociaż istnienie Sojuszu Austro-niemieckiego nie zostało ujawnione Rosjanom aż do 1887 roku, Carewicz doszedł do wniosku, że dla Rosji najlepszą rzeczą do zrobienia jest przygotowanie się na przyszłe nieprzewidziane okoliczności poprzez radykalny plan reorganizacji wojsk i marynarki wojennej.

13 marca (1 marca O. S.) 1881 roku Aleksander II został zamordowany, a następnego dnia autokratyczna władza przeszła na jego syna. W ostatnich latach swojego panowania Aleksander II był bardzo zaniepokojony rozprzestrzenianiem się spisków nihilistycznych., Już w dniu swojej śmierci podpisał ukaz, tworząc szereg Komisji konsultacyjnych, które ostatecznie mogły zostać przekształcone w Zgromadzenie przedstawicielskie. Aleksander III odwołał ukaz przed jego publikacją, a w manifeście zapowiadającym jego przystąpienie stwierdził, że nie ma zamiaru ograniczać odziedziczonej przez siebie autokratycznej władzy. Wszystkie reformy wewnętrzne, które zainicjował, miały na celu skorygowanie tego, co uważał za zbyt liberalne tendencje poprzedniego panowania., Jego zdaniem Rosja miała być uratowana od anarchistycznych zaburzeń i rewolucyjnej agitacji nie przez instytucje parlamentarne i tzw. liberalizm Europy Zachodniej, ale przez trzy zasady ortodoksji, autokracji i narodnost.

Ideał polityczny Aleksandra był narodem zawierającym tylko jedną narodowość, jeden język, jedną religię i jedną formę Administracji; i zrobił wszystko, co w jego mocy, aby przygotować się do realizacji tego ideału, narzucając język rosyjski i rosyjskie szkoły swoim niemieckim, polskim i fińskim poddanym, popierając ortodoksję kosztem innych wyznań, prześladując Żydów i niszcząc resztki niemieckich, polskich i szwedzkich instytucji na peryferiach., W innych prowincjach obcinał słabe skrzydła ziemstwa (elekcyjnej administracji lokalnej przypominającej hrabstwa i Rady parafialne w Anglii) i umieszczał autonomiczną administrację gmin chłopskich pod nadzorem właścicieli ziemskich wyznaczonych przez rząd. Jednocześnie dążył do wzmocnienia i scentralizowania administracji cesarskiej i oddania jej pod osobistą kontrolę. W sprawach zagranicznych był zdecydowanie człowiekiem pokoju, ale nie stronnikiem doktryny pokoju za wszelką cenę., Mimo oburzenia wobec Rosji Bismarck uniknął otwartego zerwania z Niemcami, a nawet reaktywował na pewien czas Sojusz Trzech Cesarzy pomiędzy władcami Niemiec, Rosji i Austrii. Dopiero w ostatnich latach jego panowania, zwłaszcza po przystąpieniu Wilhelma II na cesarza niemieckiego w 1888 roku, Aleksander przyjął bardziej wrogą postawę wobec Niemiec. Zakończenie Sojuszu rosyjsko-niemieckiego w 1890 roku doprowadziło Aleksandra niechętnie do sojuszu z Francją, krajem, którego zdecydowanie nie lubił jako miejsca rozrodu rewolucji., W Azji Środkowej stosował tradycyjną politykę stopniowego rozszerzania rosyjskiej dominacji bez prowokowania konfliktu z Wielką Brytanią i nigdy nie pozwolił wojowniczym partyzantom wymknąć się spod kontroli.

jako całość panowanie Aleksandra nie może być uważane za jeden z obfitujących w wydarzenia okresów historii Rosji, ale można przypuszczać, że pod jego twardymi, niesympatycznymi rządami kraj poczynił pewne postępy.