Architektura wiktoriańska

w XVIII wieku kilku angielskich architektów wyemigrowało do Kolonii, ale gdy Imperium Brytyjskie stało się mocno ugruntowane w XIX wieku, wielu architektów wyemigrowało na początku swojego istnienia.kariera Niektórzy wybrali Stany Zjednoczone, inni udali się do Kanady, Australii i Nowej Zelandii. Zwykle stosowali style architektoniczne, które były modne, gdy opuszczali Anglię., Jednak w drugiej połowie wieku poprawa transportu i komunikacji sprawiła, że nawet odległe części Imperium miały dostęp do publikacji, takich jak magazyn The Builder, który pomagał kolonialnym architektom na bieżąco informować o aktualnej modzie. W ten sposób wpływ Architektury Angielskiej rozprzestrzenił się na cały świat. Kilku wybitnych architektów opracowało angielskie projekty na całym świecie, w tym William Butterfield (Katedra św. Piotra w Adelaide) i Jacob Wrey Mould (główny architekt Robót Publicznych w Nowym Jorku).,

AustraliaEdit

w Stanach Zjednoczonych, „wiktoriańska” Architektura ogólnie opisuje style, które były najbardziej popularne w latach 1860-1900. Lista tych stylów najczęściej obejmuje Second Empire (1855-85), Stick-Eastlake (1860-ok. 1890), Folk Victorian (1870-1910), Queen Anne (1880-1910), Richardsonian Romano (1880-1900) i Shingle (1880-1900). Podobnie jak w Wielkiej Brytanii, przykłady gotyku i Italianate nadal budowane w tym okresie, i dlatego są czasami nazywane wiktoriańskie., Niektórzy historycy klasyfikują późniejsze lata gotyku jako charakterystyczny styl wiktoriański zwany wysokim gotykiem wiktoriańskim. Stick-Eastlake, sposób geometrycznego, wycinanego maszynowo dekorowania wywodzący się z Stick i Queen Anne, jest czasami uważany za odrębny styl. Z drugiej strony, określenia takie jak” malowane damy ” lub „pierniki” mogą być używane do opisu niektórych wiktoriańskich budynków, ale nie stanowią określonego stylu. Nazwy stylów architektonicznych (a także ich adaptacje) różniły się w poszczególnych krajach., Wiele domów łączy elementy kilku różnych stylów i nie są łatwo odróżnić jako jeden konkretny styl lub inny.,id=”60326a78e2″>

zakres, w jakim każdy z nich jest „największym zachowanym przykładem”, jest dyskutowany, z licznymi kwalifikacjami. Distillery District w Toronto, Ontario zawiera największą i najlepiej zachowaną kolekcję architektury przemysłowej epoki wiktoriańskiej w Ameryce Północnej. Cabbagetown jest największym i najbardziej ciągłym wiktoriańskim obszarem mieszkalnym w Ameryce Północnej., Inne wiktoriańskie dzielnice Toronto to Annex, Parkdale i Rosedale. W Stanach Zjednoczonych południowy kraniec Bostonu jest uznawany przez National Register of Historic Places za najstarszą i największą wiktoriańską dzielnicę w kraju. Old Louisville w Louisville, Kentucky, również twierdzi, że naród”s największa wiktoriańska dzielnica. Richmond w Wirginii jest domem dla kilku dużych dzielnic wiktoriańskich, z których najbardziej znanym jest Fan., Dzielnica Fan jest najbardziej znana lokalnie jako Richmond ” s największych i najbardziej „europejskich” dzielnic Richmond ” s i w kraju jako największa sąsiadująca dzielnica wiktoriańska w Stanach Zjednoczonych. Stara dzielnica West End w Toledo w stanie Ohio jest uznawana za największą kolekcję późnych wiktoriańskich i edwardiańskich domów w Stanach Zjednoczonych, na wschód od Missisipi. Summit Avenue w Saint Paul w stanie Minnesota ma najdłuższą linię wiktoriańskich domów w kraju., Over-the-Rhine w Cincinnati w stanie Ohio ma największą kolekcję wczesnej wiktoriańskiej architektury włoskiej w Stanach Zjednoczonych i jest przykładem nienaruszonej XIX-wiecznej dzielnicy miejskiej.

album fotograficzny l”Architecture Americaine autorstwa Alberta Levy' ego wydany w 1886 roku jest być może pierwszym w Europie uznaniem nowych sił pojawiających się w architekturze północnoamerykańskiej.,en Physick Estate in Cape May Historic District, New Jersey, by Frank Furness