Circe (Polski)
„Circea” in Boccaccio”s c. 1365 De Claris Mulieribus, katalog znanych kobiet, z wydania z 1474
Giovanni Boccaccio dostarczył digest tego, co było znane z Circe w średniowieczu w jego de mulieribus Claris (znane kobiety, 1361-1362). Podążając za tradycją, że mieszkała we Włoszech, komentuje krzywo, że jest teraz o wiele więcej kusicielek takich jak ona, które prowadzą mężczyzn na manowce.,
zupełnie inna jest interpretacja spotkania z Circe w długim poemacie dydaktycznym Confessio Amantis Johna Gowera (1380). Ulysses jest przedstawiony jako głębszy w magii i czytelniejszy język niż Circe i dzięki temu zostawia ją w ciąży z Telegonusem. Większość relacji dotyczy późniejszych poszukiwań syna i przypadkowego zabicia jego ojca, czerpiąc z moralności, że tylko zło może pochodzić z użycia czarów.
historia Ulissesa i Circe została powtórzona jako epizod w Niemieckiej eposie Georga Rollenhagena”Froschmeuseler” (Żaby i myszy, Magdeburg, 1595)., W tej 600-stronicowej rozbudowie pseudo-homeryckiej Batrachomyomachii, jest ona związana z Dworem myszy i zajmuje sekcje 5-8 pierwszej części.
w”Miscellaneous La Circe – con otras rimas y prosas” Lope de Vegi (1624), historia jej spotkania z Ulissesem pojawia się jako poemat epicki w trzech kantonach. To bierze swój początek z relacji Homera, ale potem jest haftowana; w szczególności miłość Circe do Ulissesa pozostaje nieodwzajemniona.,
jako „Circe”s Palace”, Nathaniel Hawthorne return the Homeric account jako trzeci rozdział w swoim zbiorze opowiadań z mitologii greckiej, Tanglewood Tales (1853). Przemieniony Picus nieustannie pojawia się w tym, starając się ostrzec Ulissesa, a następnie Eurylochusa, przed niebezpieczeństwem, jakie można znaleźć w pałacu, a na koniec zostaje nagrodzony przez odzyskanie swojego ludzkiego kształtu. W większości przypadków Ulysses żąda tego tylko dla swoich ludzi.,
Judith Yarnall w swoim badaniu przemian Circe komentuje tę postać, która zaczynała jako stosunkowo pomniejsza bogini niejasnego pochodzenia, że „to, co wiemy na pewno – co potwierdza Zachodnia literatura – jest jej niezwykłą mocą…te różne wersje mitu Circe mogą być postrzegane jako zwierciadła, czasami zamglone, a czasami jasne, fantazji i założeń kultur, które je stworzyły.,”Po ukazaniu się jako jedna z postaci, którą Odyseusz spotyka podczas swojej wędrówki,” sama Circe, w zwrotach swojej historii przez wieki, przeszła znacznie więcej metamorfoz niż te, które zadała towarzyszom Odyseusza.”
rozumowanie beastsEdit
Giovanni Battista Trotti” fresk z Circe zwracający zwolenników Ulissesa do ludzkiej postaci (ok., 1610)
jednym z najbardziej trwałych wątków literackich związanych z postacią Circe była jej zdolność przekształcania ludzi w zwierzęta. Było wiele spekulacji dotyczących tego, jak to może być, czy ludzka świadomość zmieniła się w tym samym czasie, a nawet czy była to zmiana na lepsze. Dialog Gryllusa został podjęty przez innego włoskiego pisarza Giovana Battistę Gellego w jego La Circe (1549)., Jest to seria dziesięciu filozoficznych i moralnych dialogów między Ulissesem a ludźmi przemienionymi w różne zwierzęta, od ostryg po słonie, do których czasami dołącza Circe. Większość argumentuje przeciwko zmianie z powrotem; tylko ostatnie zwierzę, filozof w swoim poprzednim istnieniu, chce. Angielski poeta Edmund Spenser odwołuje się również do dialogu Plutarcha w części jego Faerie Queene (1590) opartej na epizodzie Circe, który pojawia się na końcu II księgi., Sir Guyon zmienia z powrotem ofiary erotycznego szaleństwa Acrasii w altanie rozkoszy, z których większość jest upokarzana po upadku z rycerskiej łaski, ale jedna nad resztą w speciall, / który miał Wieprza Beene późno, hight Grille z nazwy, / odparł znacznie, i zrobił mu miscall, / który z hoggish forme go przyniósł do naturall.
dwaj inni Włosi napisali raczej różne prace, które koncentrują się na zwierzęciu w człowieku., Jednym z nich był Niccolò Machiavelli w niedokończonym poemacie L „asino d” oro (Złota Dupa, 1516). Autor poznaje piękną pasterkę otoczoną stadem zwierząt. Po spędzeniu z nim nocy miłości, wyjaśnia cechy zwierząt pod jej opieką: lwy są odważne, niedźwiedzie są gwałtowne, wilki są wiecznie niezadowolone i tak dalej (Canto 6)., W Canto 7 jest przedstawiany tym, którzy doświadczają frustracji: kotowi, który pozwolił uciec swojej ofierze; wzburzonemu smokowi; lisowi, który nieustannie wypatruje pułapek; psu, który zatacza księżyc; zakochanemu lewowi Ezopa, który pozwolił się pozbawić zębów i pazurów. Istnieją również emblematyczne satyryczne portrety różnych florenckich osobistości. W ósmym i ostatnim canto prowadzi rozmowę ze świnią, która, podobnie jak Gryllus Plutarcha, nie chce być odmieniona i potępia ludzką chciwość, okrucieństwo i zarozumiałość.,
innym włoskim autorem był ezoteryczny filozof Giordano Bruno, który pisał po łacinie. Jego Cantus Circaeus (zaklęcie Circe) było czwartym dziełem poświęconym pamięci i Związkowi idei, które zostało opublikowane w 1582 roku. Zawiera serię poetyckich dialogów, z których pierwszy, po długiej serii inkantacji do siedmiu planet hermetycznej tradycji, pojawia się większość ludzi przemienionych w różne stworzenia w misie. Czarodziejka Circe jest następnie pytana przez swoją służącą Moeris o rodzaj zachowania, z którym każda z nich jest powiązana., Według Circe, na przykład, świetliki są uczonymi, mądrymi i sławnymi wśród idiotów, osłów i niejasnych ludzi (pytanie 32). W kolejnych odcinkach różni bohaterowie omawiają wykorzystanie obrazów w wyobraźni w celu ułatwienia korzystania ze sztuki pamięci, która jest prawdziwym celem pracy.
francuscy pisarze mieli przejąć inicjatywę od Gellego w następnym stuleciu. Antoine Jacob napisał jednoaktową komedię społeczną w rymie Les Bestes raisonnables (bestie rozumne, 1661), która pozwoliła mu na satyrę na współczesne maniery., Na wyspie Circe Ulisses spotyka osła, który był kiedyś lekarzem, lwa, który był lokajem, samicę łanię i konia, z których wszyscy potępiają dekadencję czasów. Dupa wszędzie widzi ludzkie dupy, osły na rynku, osły na przedmieściach, osły na prowincjach, osły dumne na dworze, osły przeglądające się na łąkach, osły Wojskowe trooping, osły potykające się o jaja, osły na straganach teatralnych. Aby doprowadzić punkt do domu, w końcu to tylko koń, dawniej kurtyzana, który chce wrócić do swojego dawnego stanu.,
Wilhelm Schubert van Ehrenberg”s Ulisses at the Palace of Circe (1667)
ten sam temat zajmuje La Fontaine 'a”późna bajka”,” towarzysze Ulissesa ” (XII.1, 1690), że również Echo Plutarcha i Gelli. Po przeobrażeniu, każde zwierzę (w tym lew, niedźwiedź, wilk i kret) protestuje, że ich los jest lepszy i nie chce być przywrócony do ludzkiego kształtu., Charles Dennis przesunął tę bajkę, aby stała na czele swojego tłumaczenia La Fontaine, Select Fables (1754), ale podaje swój własny wniosek, że kiedy śmiertelnicy ze ścieżki honoru zbłądzili, / a silne namiętności nad rozum kołyszą się, / czym są wtedy oprócz Brutali? Tylko to występek stanowi czarującą różdżkę i magiczną miskę, zewnętrzną formę człowieka, którą noszą, ale w rzeczywistości są zarówno wilkiem, jak i niedźwiedziem, przemianą w duszy.
Louis Fuzelier i Marc-Antoine Legrand nazwali swoją komiczną operę z 1718 roku Les animaux raisonnables., Miał mniej więcej ten sam scenariusz przetransponowany na inne medium i ustawiony na muzykę Jacques ' a Auberta. Circe, chcąc pozbyć się Towarzystwa Ulyssesa, zgadza się zmienić swoich towarzyszy, ale tylko Delfin jest chętny. Inni, którzy byli kiedyś skorumpowanym sędzią (teraz wilkiem), finansistą (świnią), maltretowaną żoną (kurą), oszukanym mężem (bykiem) i flibbertigibbetem (linnetem), uważają, że ich obecne istnienie jest bardziej przyjemne.,
Circe by John Collier (19th century)
Wenecki Gasparo Gozzi był kolejnym Włochem, który powrócił do Gelli po inspirację w 14 prozą Dialoghi dell”isola di Circe”(dialogi Z Wyspy Circe) opublikowane jako utwory dziennikarskie między 1760 a 1764. W tym dziele moralnym celem Ulissesa w rozmowie z bestiami jest poznanie ludzkiej kondycji. Zawiera postacie z bajek (lis i kruk, XIII) oraz z mitu, aby zilustrować jego wizję społeczeństwa., Ofiary nie potrzebują interwencji Circe ' a, ale znajdują swój naturalny stan, gdy tylko postawią stopę na wyspie. Filozofem nie jest słoń Gelli, ale nietoperz, który wycofuje się z kontaktu z ludźmi w ciemność, jak świetliki Bruno (VI). Jedyną osobą, która chce się zmienić w twórczości Gozziego jest niedźwiedź, satyryk, który ośmielił się krytykować Circe i został zmieniony jako kara (IX).
w późniejszych wiekach powstały jeszcze dwa dramaty satyryczne., Jeden z nich wzorowany na epizodzie Gryllusa u Plutarcha występuje jako rozdział późnej powieści Thomasa Love ' a pt. Gryll Grange (1861) pod tytułem „Arystofanes w Londynie”. Pół grecka komedia, pół Elizabethan masque, to gra w Grange przez bohaterów powieści jako rozrywka świąteczna. W nim spirytystyczne Media wychwalają Circe i Gryllusa i starają się przekonać tego ostatniego o wyższości czasów współczesnych, którą odrzuca jako intelektualnie i materialnie regresywną., Włoską pracą nawiązującą do tematu transformacji była komedia Ettore Romagnoliego La figlia del Sole (Córka słońca, 1919). Herkules przybywa na wyspę Circe ze swoim sługą Cercopo i musi zostać uratowany przez tego ostatniego, gdy on również zostaje zmieniony w świnię. Ale ponieważ naturalnie niewinne inne zwierzęta zostały zepsute przez naśladowanie ludzkich przywar, inne, które zostały zmienione, zostały odrzucone, gdy błagały o ratunek.,
również w Anglii Austin Dobson bardziej poważnie zajął się opisem Homera o przemianie towarzyszy Odyseusza, gdy choć głowa, twarz i członkowie zamieniają się w świnie, / wciąż przeklęte zmysłem, ich umysł pozostaje sam. Dobson „s” The Prayer of the Swine to Circe ” (1640) przedstawia horror uwięzienia w zwierzęcym ciele w ten sposób z niezmienioną ludzką świadomością. Wydaje się, że nie ma ulgi, ponieważ tylko w ostatniej linii ujawniono, że Odyseusz przybył, aby ich uwolnić., Jednak w dramatycznym poemacie Matthew Arnolda”The Strayed Reveller „(1849), w którym Circe jest jedną z postaci, moc jej eliksiru jest różnie interpretowana. Otwarte przez nią wewnętrzne tendencje nie są wyborem między zwierzęcą naturą a rozumem, ale między dwoma rodzajami bezosobowości, między boską klarownością a partycypacyjną i tragiczną wizją życia poety. W wierszu Circe odkrywa młodzieńca, który spał w portyku swojej świątyni przez zanurzenie jej wieńczonej bluszczem misy. Po obudzeniu się z opętania przez poetycki szał, który wywołał, pragnie, aby było ono kontynuowane.,
Polityka Seksualnaedytuj
wraz z renesansem zaczęła się reinterpretacja tego, co zmieniło mężczyzn, jeśli nie była to po prostu magia. Dla Sokratesa w czasach klasycznych było to obżarstwo przezwyciężające ich samokontrolę. Ale dla wpływowego emblematysty Andrei Alciato była to niechęć. W drugim wydaniu Emblemata (1546) Circe stała się więc typem prostytutki., Jego emblemat 76 nosi tytuł Cavendum a meretricibus; towarzyszące mu łacińskie wersety wspominają o Picus, Scylli i towarzyszach Ulissesa i konkludują, że „Circe swoim słynnym imieniem wskazuje na dziwkę, a każdy, kto kocha taką, traci rozum”. Jego angielski imitator Geoffrey Whitney użył wariacji ilustracji Alciato w swoim własnym wyborze emblematów (1586), ale nadał mu nowy tytuł Homines voluptatibus transformantur, men are transformed by their passions. To wyjaśnia jej pojawienie się w odcinku Nighttown nazwanym jej imieniem w powieści Ulissesa Jamesa Joyce ' a., Napisany w formie scenariusza scenicznego, tworzy z Circe burdel madam, Bella Cohen. Bloom, bohaterka książki, fantazjuje, że zamienia się w okrutnego pogromcę ludzi o imieniu Bello, który każe mu zejść na czworakach i ujeżdżać go jak konia.
w XIX wieku Circe przestała być postacią mityczną. Poeci traktowali ją albo jako jednostkę, albo przynajmniej jako typ pewnej kobiety. Francuski poeta Albert Glatigny odwołuje się do „Circé” w swoim Les Vignes folles (1857) i czyni z niej zmysłowy sen opiumowy, magnes masochistycznych fantazji., SONET Louis-Nicolas Ménard in rêveries d”un païen mystique (1876) opisuje ją jako czarującą swym dziewiczym wyglądem, ale wygląd przeczy przeklętej rzeczywistości. Poeci w języku angielskim nie byli daleko w tyle w tym ponurym przedstawieniu. Lord de Tabley ” s „Circe” (1895) to rzecz dekadenckiej perwersji przyrównana do tulipana, afiszującego kwiatu, nagiego i niepodzielnego… / Z piegowatymi policzkami / i splamionymi serpentynami, / Cyganem wśród kwiatów.
Królestwo Czarodziejki Circe Angelo Caroselli (ok., 1630)
ten centralny obraz jest echem krwawego kwiatu T. S. Eliota”s student poem „Circe” s Palace ” (1909) w Harvard Advocate. Sama Circe nie pojawia się, jej charakter sugeruje to, co jest w terenie i bestie w lesie za: pantery, pytony i pawie, które patrzą na nas oczami ludzi, których znaliśmy dawno temu. Zamiast kusicielki, stała się groźna.
kilka poetek sprawia, że Circe staje w obronie siebie, używając formy soliloquy, aby wyrazić pozycję kobiety., XIX-wieczna angielska poetka Augusta Webster, której pisarstwo w dużej mierze dotyczyło kobiecej kondycji, ma w swoim tomie Portrety (1870) dramatyczny monolog w blank verse zatytułowany „Circe”. Tam czarodziejka przewiduje spotkanie z Ulyssesem i jego ludźmi i nalega, aby nie zamieniła mężczyzn w świnie—tylko usuwa przebranie, które sprawia, że wydają się być ludźmi. Ale każdy napój, czysta woda, naturalne wino, / z mojego kielicha, ujawnił je sobie / i sobie nawzajem. Zmienić? zmian nie było ; / tylko przebranie zniknęło od nich nieświadomie., Mitologiczny charakter mówcy przyczynia się w bezpieczny sposób do wiktoriańskiego dyskursu na temat seksualności kobiet, wyrażając kobiece pożądanie i krytykując podporządkowaną rolę kobiet w Polityce heteroseksualnej.
dwaj Amerykańscy poeci zgłębiali również kobiecą psychologię w wierszach rzekomo o czarodziejce. Leigh Gordon Giltner ” s „Circe” znalazła się w jej kolekcji The Path of Dreams (1900), której pierwsza zwrotka odnosi się do zwykłej historii mężczyzn zamienionych w świnie przez jej zaklęcie., Ale potem Druga zwrotka przedstawia zmysłowy portret nienazwanej kobiety, bardzo w duchu francuskim; po raz kolejny dochodzi do konkluzji: „zaklęcia Circe przemieniają mężczyzn w świnie”. To nie jest bierna ofiara męskich projekcji, ale kobieta świadoma swojej siły seksualnej. Podobnie jak Hilda Doolittle ” s „Circe”, ze swojej kolekcji Hymen (1921). W swoim monologu opisuje podboje, którymi się znudziła, a następnie opłakuje jeden przypadek, gdy zawiodła. Nie nazywając samego Ulyssesa, Doolittle uniwersalizuje emocję, z którą wszystkie kobiety mogą się identyfikować., Pod koniec wieku Brytyjska poetka Carol Ann Duffy napisała monolog zatytułowany Circe, który przedstawia boginię zwracającą się do publiczności z „nereidami i nimfami”. W tym otwartym epizodzie wojny między płciami, Circe opisuje różne sposoby, w jakie wszystkie części świni mogą i powinny być gotowane.
kolejną oznaką postępu w interpretacji figury Circe są dwa wiersze oddalone od siebie o sto lat, z których oba nawiązują do jej obrazów., Pierwszym z nich jest SONET, który Dante Gabriel Rossetti napisał w odpowiedzi na Edwarda Burne-Jonesa „”wino Circe „” w swoim tomie Poems (1870). Jest wiernym obrazem prerafaelitów, ale jego opis eliksiru Circe jako „destylowanego ze śmierci i wstydu” zgadza się również ze współczesną (męską) identyfikacją Circe z przewrotnością., Jest to dodatkowo podkreślone przez jego stwierdzenie (w liście), że czarne pantery są „obrazami zrujnowanej namiętności” i przez jego oczekiwanie na końcu wiersza pasji ” s tide-strown shore / Where the disheveled seaweed hates the sea. Australijska A. D. Hope ” s „Circe-po obrazie Dosso Dossi”, z drugiej strony, szczerze przyznaje, że zwierzęce dziedzictwo ludzkości jest naturalne i coś, w czym nawet Circe się dzieli. W wierszu łączy zanikającą racjonalność i mowę kochanków z jej własnymi zwierzęcymi okrzykami w akcie miłości.,
istnieją wiersze noszące jej imię, które mają więcej wspólnego z prywatnymi zainteresowaniami pisarzy niż z reinterpretacją jej mitu. Związek z nim w Margaret Atwood ” s „Circe / Mud Poems”, po raz pierwszy opublikowany w You Are Happy (1974), jest bardziej kwestią aluzji i nigdzie nie jest jawnie stwierdzony poza tytułem. Jest to refleksja na temat współczesnej polityki gender, która nie potrzebuje przebrań Augusty Webster., Z dwoma innymi wierszami pisarzy męskich jest tak samo: Louis Macneice „s, na przykład, którego „Circe” ukazał się w jego pierwszym tomie, Poems (Londyn, 1935); lub Robert Lowell ” s, którego „Ulysses i Circe” ukazał się w jego ostatnim, dzień po dniu (Nowy Jork, 1977). Obaj poeci przywłaszczyli sobie mit, aby osobiście wypowiedzieć się na temat swoich Zerwanych Związków.
paralele i sequele
kilka renesansowych eposów z XVI wieku zawiera lubieżne czarodziejki oparte na figurze Circe., Zazwyczaj żyją w odosobnionym miejscu poświęconym przyjemności, do którego zakochani są zwabiani, a później zmieniani w bestie. Są to:
- Alcina w Orlando Furioso (szalony Roland, 1516, 1532) Ludovico Ariosto, osadzona w czasach Karola Wielkiego. Wśród jego licznych wątków jest epizod, w którym mistrz Saracenów Ruggiero zostaje wzięty do niewoli przez czarodziejkę i musi zostać uwolniony z jej magicznej wyspy.
- kochankowie Filidii w Il Tancredi (1632) autorstwa Ascanio Grandiego (1567-1647) zostali przemienieni w potwory i zostali wyzwoleni przez cnotliwego Tankreda.,
- Armida in Torquato Tasso”s La Gerusalemme liberata (wyzwolona Jerozolima, 1566-1575, opublikowana w 1580) – Saraceńska czarodziejka, wysłana przez piekielny Senat, aby siać niezgodę wśród krzyżowców obozujących przed Jerozolimą, gdzie udaje jej się zmienić ich partię w zwierzęta. Planując zamordować Bohatera, Rinaldo, zakochuje się w nim i tworzy zaczarowany ogród, w którym trzyma go chorego na miłość więźnia, który zapomniał o swojej dawnej tożsamości.,
- Acrasia we wspomnianej wyżej wróżce Edmunda Spensera jest uwodzicielką rycerzy i trzyma ich zaklętych w swojej altanie błogości.
późniejsze stypendium zidentyfikowało elementy z postaci zarówno Circe, jak i jej koleżanki, czarodziejki Medei, jako przyczyniające się do rozwoju średniowiecznej legendy o Morganie le Fay. Ponadto, twierdzono, że baśń Titania w Sen Nocy Letniej Williama Shakespeare ' a (1600) jest inwersją Circe. Titania (córka Tytanów) to tytuł, pod którym czarodziejka była znana w czasach klasycznych., W tym przypadku stoły są włączone na znak, który jest królową wróżek. Jest stworzona do kochania osła po, a nie wcześniej, on jest przekształcony w jego prawdziwe zwierzęce podobieństwo.
William Blake”s 1815 watercolour of Comus and his animal-headed revellers
sugerowano ponadto, że maska Johna Miltona przedstawiona na Zamku Ludlow (1634) jest kontynuacją Tempe restaured, maski, w której Circe zorientował się dwa lata wcześniej, i że przedstawiona tam sytuacja jest odwróceniem mitu greckiego., Na początku masque, postać Comus jest opisany jako syn Circe przez Bachusa, Bóg wina, i równe jego matki w uroku. On również zmienia podróżników w bestialskie formy, które „toczą się z przyjemnością w zmysłowym stylu”. Po tym, jak bohaterka zawisła i unieruchomiła ją na zaczarowanym krześle, on stoi nad nią z różdżką w ręku i naciska na nią magiczny kubek (reprezentujący Rozkosz seksualną i nieprzejednanie), który ona wielokrotnie odmawia, argumentując za cnotliwością wstrzemięźliwości i czystości. Przedstawiony obraz jest lustrzanym odbiciem klasycznej opowieści., W miejsce czarownicy, która z łatwością uwodzi spotykanych mężczyzn, męski czarownik opiera się kobiecej cnocie.
w XX wieku odcinek Circe miał zostać ponownie oceniony w dwóch poetyckich sequelach do Odysei. W pierwszym z nich, Giovannim Pascoli „S L” Ultimo Viaggio (ostatnia podróż, 1906), starzejący się bohater wyrusza, aby na nowo odkryć emocje młodości, powracając z podróży z Troi, tylko po to, aby odkryć, że wyspa Eea jest bezludna., To, co we śnie o miłości wziął za ryk Lwów i Pieśń Circe, było teraz niczym więcej niż szum morskiego wiatru w jesiennych dębach (Cantos 16-17).
to melancholijne rozwiewanie iluzji odbija się echem w Odysei: Modern Sequel (1938) Nikosa Kazantzakisa. Nagrana tam nowa podróż w poszukiwaniu nowego sensu życia wyrasta z początkowego odrzucenia przez bohatera jego wcześniejszych doświadczeń w dwóch pierwszych odcinkach., Odcinek Circe jest przez niego postrzegany jako wąska ucieczka przed śmiercią ducha: skręconymi rękami i udami staczaliśmy się po płonących Piaskach, / wiszący bałagan syczących żmij sklejony w słońcu!… / Żegnaj genialna podróż, zakończona! Prow and soul / zacumowany w błotnistym porcie zadowolonej bestii! O marnotrawna duszyczko, czy to twój kraj? Jego ucieczka z tego bagna zmysłowości przychodzi pewnego dnia, kiedy widok niektórych rybaków, matki i jej dziecka cieszącego się prostymi wygodami jedzenia i picia, przypomina go o życiu, jego obowiązkach i rozkoszach., Tam, gdzie próba odbicia przeszłości przez bohatera Pascoliego zakończyła się fiaskiem, Odyseusz Kazantzakisa, już zdając sobie sprawę z pustki swoich doświadczeń, wyrusza w podróż, która, jak ma nadzieję, będzie pełniejszą przyszłością.