co powinieneś wiedzieć o niekontrolowanym Gniewie w chorobie afektywnej dwubiegunowej

jest to rozczarowany pomysł, że hipomonia jest zaletą posiadania zaburzenia afektywnego dwubiegunowego.

ludziom kojarzy się to z podniebnym szczęściem., Wierzą, że istnieją tylko dwa widma zaburzenia-bycie nad księżycem i rozpaczliwie smutne.

tak nie jest.

choroba afektywna dwubiegunowa ma duże spektrum, z dwoma końcami to dwie skrajności – mania i depresja.

podczas gdy depresja może widzieć osobę izolującą się, dużo śpiącą, robiącą rzeczy szkodliwe dla zdrowia, a co najgorsze, mającą myśli samobójcze, jeśli chodzi o manię, osoba może działać na wiele różnych sposobów.,

niekontrolowanie podekscytowany, niepowstrzymany, niezwyciężony. Łatwo rozproszona, niezdolna do koncentracji, a ostatecznie urojona i paranoiczna – która obejmuje natrętne myśli, widzenie rzeczy, słyszenie rzeczy i odczuwanie rzeczy, których inni nie odczuwają.

Mania może być przerażająca – zwłaszcza, gdy jesteś poza nią i zdajesz sobie sprawę z tego, jak się zachowujesz. Jako ktoś z chorobą afektywną dwubiegunową, doświadczyłem tego tylko krótko.,

to, czego doświadczam regularnie, to hipomania, która jest formą manii bez psychozy.

hipomania składa się z objawów podobnych do manii. Uczucie euforii i przytłaczające poczucie własnej ważności. Jesteś mocno zmotywowany, poziom energii sky rocket. Potrzebujesz mniej snu i masz wielkie pomysły. Twój umysł pędzi i robisz plany, których nigdy wcześniej nie zrobiłeś.,

być może wydajesz śmieszną kwotę pieniędzy na rzeczy, których nie potrzebujesz. Być może zachowujesz się zupełnie nie z charakteru, lekkomyślny i na krawędzi.

wszystko to może mieć efekt domina i sprawić, że osoba poczuje się zawstydzona swoim zachowaniem, gdy nie jest hipomaniczna.

ale dla mnie najgorszą częścią hipomanii jest wściekłość.

no właśnie, kolejna część hipomanii to zirytowanie i złość. A ludzie z chorobą afektywną dwubiegunową są bardziej podatni na utratę kontroli nad swoim temperamentem niż ludzie bez zaburzenia.,

drażliwość w dwubiegunowym nie jest jak twoja standardowa drażliwość. Nie budzi się w złym nastroju, często jest wyzwalany i przechodzi od 1 do 10 pod względem wybuchów.

drażliwość kiedy jestem w odcinku może być wyniszczająca. Nie trzeba wiele, żebym poczuła się sfrustrowana. Może mój partner się nie mył. Może zostawił jakieś brudne ubrania na podłodze w łazience. Może zapomniałem włożyć coś do lodówki.,

to nie ma znaczenia, poczuję jak moje ciśnienie zacznie wrzeć i nie będę w stanie go złapać.

i zanim się zorientuję, wpadłem w szał, a jedynym sposobem jest dół.

częściej zamykam się w łazience, gdy czuję, że się złości. Muszę być sama, żeby się uspokoić. Wezmę głębokie oddechy, ale często będą tak szybkie, że wpadnę w atak paniki. A potem się rozbijam.

standardowa procedura polega na tym, że zacznę płakać, zmęczę się, przeproszę partnera, wezmę tabletki i pójdę spać.,

bo o to chodzi, podczas gdy mój związek cierpi, poczucie winy i żal po wybuchu mają swoje emocjonalne konsekwencje.

niedługo potem jest jakaś ulga, ale potem ” o mój Boże, co ja właśnie zrobiłem?/ align = „left” /

nigdy nie oczekuję, że mój partner mi wybaczy. Ale on tak. Wiem, że nie powinien i rozumiem, że kiedy czuję się „lepiej”, ale w upale chwili nic innego nie ma znaczenia, jak się złościć.,

i to jest to, co ludzie wiedzą o hipomanii. Że to nie jest tylko jedna skrajność do drugiej. Są wszystkie kawałki pomiędzy.

gdyby ludzie wiedzieli, że mania to nie tylko euforia, byłoby lepsze zrozumienie, jak sobie z nią radzić.

to tak powszechne, że ludzie po prostu lekceważą gniew jako negatywną cechę osobowości, zamiast widzieć szerszy obraz i uświadamiać sobie, że jest to część Mrocznego epizodu.

w związku z tym, to jest tak powszechne dla poszkodowanego, aby być obwiniany zamiast pomóc.,

gdybyśmy zabrali założenie, że dwubiegunowy jest uczucie przytłaczająco szczęśliwy lub dewastująco smutny, ludzie, którzy nie żyją z zaburzeniem byłoby łatwiej zrozumieć. I czuję, że to ważna część pomagania komuś, kto z tym żyje, radzi sobie z tym.

wiem, że gdyby mój partner nie rozumiał i za każdym razem wściekał się na mnie za każdym razem, gdy miałem wybuch (co byłoby całkowicie zrozumiałe), nigdy nie skonfrontowałbym się z tym, co zrobiłem źle, lub że spowodowałem problem.,

łatwiej jest zwalić argument na drugą osobę w nim, gdy są dwie strony. Ale kiedy jest tylko jeden, jestem zmuszony do analizy własnego zachowania – co pomaga mi zrozumieć, kiedy jestem w epizodzie, i kiedy jestem rozsądnie zły.

To z kolei pomaga również mojemu partnerowi zrozumieć, a z czasem nauczył się sposobów, jak mi pomóc poradzić sobie i uspokoić., I rozumie, na przykład, że kiedy jestem w łazience, potrzebuję tylko ciszy, aby móc oderwać się od sytuacji.

Niestety nie każdy potrafi się uspokoić. Potrzeba techniki i kogoś, kto chce się uczyć. Osoba musi być oddana chęci nauczenia się kontroli nad sobą, ponieważ jest tak pochłonięta epizodem.,

ale gdyby partnerzy i członkowie rodziny dowiedzieli się, że te wybuchy są bardzo oznaką epizodu – i mrocznej części choroby – być może osoby cierpiące na nią czułyby się bardziej zachęcane do pomocy sobie.

przynajmniej warto spróbować.

więcej: Jak to jest żyć z dwoma zaburzeniami osobowości

więcej: nie, choroba psychiczna nie jest „dziwaczna”, jest wyniszczająca i musi być traktowana poważnie

---