dlaczego śmierć Szekspira była wtedy takim wydarzeniem?
William Shakespeare zmarł 23 kwietnia 1616 roku, 400 lat temu, w małym miasteczku Warwickshire, w którym się urodził. Miał 52 lata: jeszcze młody (a przynajmniej młodzieńczy) przez współczesnych rekonesansów, choć jego śmierć nie wydawała się jemu współczesnym wczesnym odejściem od świata.,
większość populacji, która przeżyła dzieciństwo w Anglii w tym czasie, była skłonna umrzeć przed ukończeniem 60 roku życia, a starość była stanem, który wszedł w co dziś można uznać za zaskakująco młody wiek.,- pisarze zmarli, lub wkrótce to zrobić, w młodszym wieku niż on: Christopher Marlowe, w gwałtownej bójce, w wieku 29; Francis Beaumont, po udarze mózgu, w wieku 31 (również w 1616: zaledwie 48 dni, jak to się stało, przed śmiercią Szekspira); Robert Greene, skruszony i zubożały, z gorączki, w piwnicy domu szewca, w wieku 34; Thomas Kyd, po „gorzkich czasach i wtajemniczonych złamanych namiętności”, w wieku 35; George Herbert, konsumpcji, w wieku 39; John Fletcher, od zarazy, w wieku 46 lat; Edmund Spenser, „z braku chleba” (tak mówiono), w wieku 47 lat; i Thomas Middleton, również w wieku 47 lat, z przyczyn nieznanych.,
przyczyna lub przyczyny śmierci Szekspira są podobnie nieznane, choć w ostatnich latach stały się tematem uporczywych spekulacji., Kiła zakontraktowana przez wizyty w burdelach Turnbull Street, zatrucie rtęcią lub arszenikiem po leczeniu tej infekcji, alkoholizm, otyłość, niewydolność serca, nagły udar wywołany alarmującą wiadomością o rodzinnej hańbie – że zięć Szekspira, Thomas Quiney, mąż jego młodszej córki, Judith, był odpowiedzialny za ciążę i śmierć młodej lokalnej kobiety o imieniu Margaret Wheeler-wszystkie zostały zaawansowane jako możliwe czynniki prowadzące do śmierci Szekspira.,
Francis Thackeray, Dyrektor Instytutu ewolucji człowieka na Uniwersytecie w Witwatersrand, uważa, że marihuana była ostateczną przyczyną śmierci Szekspira i ma nadzieję – wbrew słynnemu zakazowi na grobowcu Szekspira („Curst be that moves my bones”, etc.), aby sprawdzić zęby poety w celu potwierdzenia tej teorii., („Zęby to nie Kości” – podkreśla nieco kontrowersyjnie Dr Thackeray.) Niestety nie przedstawiono jeszcze żadnych przekonujących dowodów na poparcie którejkolwiek z tych teorii.
bardziej intrygujące niż rzeczywista patologia śmierci Szekspira może być jednak innym zestawem problemów, które w dużej mierze umykały uwadze biografów, choć czasami wydają się – w szerszym, bardziej ogólnym sensie – przyciągać własną, czasami żartobliwą uwagę poety., Zwracają się na pytanie o sławę: jak jest ona ukonstytuowana, jak powoli i pośrednio jest często osiągana, jak łatwo może być opóźniona, przekierowana lub całkowicie utracona z widoku.
No memorial gathering
25 kwietnia 1616 roku, dwa dni po śmierci, Szekspir został pochowany w prezbiterium kościoła Świętej Trójcy w Stratford, zdobywając to skromne honorowe miejsce tak samo (jak się wydaje) dzięki lokalnej reputacji jako szanowanego obywatela, jak z jakiegokolwiek głębokiego poczucia jego szerszych osiągnięć zawodowych.,
w stolicy kraju, gdzie zrobił karierę, lub, jak się wydaje, gdzie indziej w kraju, nie odbyły się żadne uroczystości żałobne. Towarzystwo graczy, które prowadził przez tak długi czas, nie zatrzymało się (o ile wiemy), aby uznać jego odejście, ani jego patron i obrońca, król Jakub, któremu lojalnie służył.
tylko jeden pisarz, niewielki poeta z Oxfordshire o imieniu William Basse, poczuł się poruszony, aby zaoferować, w jakiejś nieznanej dacie po jego śmierci, kilka linijek ku pamięci Szekspira, z którym mógł nie być osobiście zaznajomiony., Mając nadzieję, że Szekspir zostanie pochowany w Westminsterze, ale przewidując problemy z tłumem w Opactwie, Basse zaczął namawiać innych wybitnych angielskich poetów do przewrócenia się w grobowcach, aby zrobić miejsce dla nowego przybycia.
Aby uczony Chaucer; i rzadko Beaumont, leżeć
trochę bliżej Spensera, aby zrobić miejsce
dla Szekspira w Twoim potrójnym, czterokrotnym grobowcu.,
żaden z tych poetów nie odpowiedział na nakazy Basse' A, A Szekspir nie zdobył swojego miejsca w Opactwie przez ponad sto lat, kiedy Richard Boyle, trzeci Hrabia Burlington, zlecił Williamowi Kentowi zaprojektowanie i Peterowi Scheemakersowi wyrzeźbienie naturalnej wielkości białego marmurowego posągu poety-stojącego ze skrzyżowanymi nogami, pochylonego z myślą o stercie książek – aby ozdobić kącik poetów.,
na ścianie za tym posągiem, wzniesionym w opactwie w styczniu 1741 roku, znajduje się tablica z łacińskim napisem (być może autorstwa poety Alexandra Pope ' a) potwierdzającym spóźnione przybycie pomnika: „William Shakespeare,/124 lata po jego śmierci/ wzniesiony przez publiczną miłość”.,
wiersze Basse ' a były we wczesnym obiegu, ale opublikowane dopiero w 1633 roku. Żaden inny poemat do pamięci Szekspira nie został napisany przed pojawieniem się pierwszego Folio w 1623 roku. Wydaje się, że w miesiącach i latach po śmierci poety nie podjęto żadnego wysiłku, aby zebrać hołd dla człowieka i jego dzieł. Żaden z współczesnych Szekspira nie odnotował natychmiastowego faktu jego odejścia w żadnym zachowanym liście, dzienniku lub zapisie. Żadne depesze, prywatne lub dyplomatyczne, nie przekazywały wiadomości o jego śmierci poza Wielką Brytanię do szerszego świata.,
Dlaczego śmierć Szekspira wywołała tak mało żalu publicznego, tak mało podniecenia publicznego, w kraju jego urodzenia i poza nim? Dlaczego jego odejście nie było okazją do powszechnej żałoby i powszechnego świętowania jego wspaniałych osiągnięć? Co to ciekawe milczenie mówi nam o reputacji Szekspira w 1616; o statusie jego zawodu i stanie listów ogólnie w Wielkiej Brytanii w tym czasie?
bardzo cicha śmierć
, Ten dzień był znany z dorocznych obrzędów modlitwy, procesji i ucztowania w Windsorze przez członków Zakonu Podwiązki, wiodącej instytucji rycerskiej Anglii, założonej w 1348 roku przez Edwarda III. znakując jak to czynił rocznicę rzekomego Męczeństwa w 303 AD św. Jerzego z Kapadocji, Dzień Św. Jerzego obchodzony był w wielu krajach w Europie i poza nią, jak to jest dzisiaj, ale pojawił się nieco Dziwacznie w późnym średniowieczu jako dzień o znaczeniu narodowym w Anglii.,
w dniu św. Jerzego 1616 r., gdy umierał Szekspir w odległym Warwickshire, król Jakub-pozornie niezmącony wcześniejszą wiedzą o tym wydarzeniu – został zabrany w Londynie przez poety innego rzędu, Williama Fennora.,
Fennor był kimś w rodzaju Królewskiego ulubieńca, słynącego z rywalizacji w wierszach, często w obecności króla, z Bargemanem z Tamizy, Johnem Taylorem, tzw. poetą wodnym: człowiekiem, którego James – jak rozpaczliwie relacjonował William Drummond Ben Jonson-uważał za najlepszego poetę w Królestwie.
w kolejnych dniach i tygodniach, gdy wiadomość o śmierci poety (trzeba przypuszczać) stopniowo docierała do stolicy, nie ma wzmianki w prywatnej korespondencji ani oficjalnych dokumentach o nazwisku Szekspira., Inne bardziej palące sprawy absorbowały teraz naród. Szekspir wyszedł niezwykle skromnie z teatru świata: w dużej mierze niezauważony, w dużej mierze niezauważony. To była bardzo cicha śmierć.
Epoka żałoby publicznej
cisza, która nastąpiła po śmierci Szekspira, jest bardziej niezwykłym nadejściem, jak to miało miejsce w epoce, która rozwinęła tak wyszukane rytuały żałoby publicznej, panegiryki i upamiętnienia, najbardziej okazjonalnie pokazywane przy śmierci monarchy lub rówieśnika królestwa, ale także od czasu do czasu pociągane przez śmierć wyjątkowego ludu.,
rozważ hołd złożony innemu wielkiemu pisarzowi tego okresu, Williamowi Camdenowi, antykwariuszowi i Clarenceux herald of arms, który zmarł w Londynie pod koniec listopada 1623 roku; kilka tygodni, jak to możliwe, po opublikowaniu pierwszego Folio Szekspira.
Camden był człowiekiem o dość skromnym pochodzeniu społecznym – jak sam Szekspir, którego ojciec był producentem rękawic i wyrobów skórzanych w Stratford. Ojciec Camden był malarzem-stainerem, którego zadaniem było dekorowanie herbów i innych urządzeń heraldycznych. Do czasu swojej śmierci Camden był powszechnie uznawany w Wielkiej Brytanii i za jednego z najwybitniejszych uczonych tego kraju.
Eulogies zostały wygłoszone w Oksfordzie i opublikowane wraz z innymi hołdami w tomie pamiątkowym wkrótce po jego śmierci., W Westminster jego ciało zostało eskortowane do opactwa 19 listopada przez wielki orszak żałobników, prowadzony przez 26 biednych mężczyzn w sukniach, a następnie przez trzeźwo ubranych dżentelmenów, esquirów, rycerzy i członków College Of Arms, karawan był otoczony przez earls, baronów i innych rówieśników królestwa, wraz z Lordem stróżem, biskupem Johnem Williamsem i innymi bóstwami. Imponujący pogrzeb Camden odzwierciedlał na mniejszą skalę ogromną procesję 1600 żałobników, którzy w 1603 roku towarzyszyli ciału Elżbiety I do ostatecznego miejsca spoczynku w Opactwie.,
były więc szczególne powody, dla których Camden miał otrzymać raczej Wielki pogrzeb. Ale czy nie było dobrych powodów, aby Szekspir, podobnie – którego dziś widzimy jako wybitnego pisarza w jego wieku – został uhonorowany przy jego śmierci w odpowiednio ceremonialny sposób? Warto jednak uświadomić sobie, że Szekspir w chwili śmierci nie był jeszcze powszechnie postrzegany jako wybitny pisarz w swoim wieku.,
w tym dość niezwykłym momencie w historii angielskich listów i wymiany intelektualnej było więcej niż jeden pretendent do tego tytułu., William Camden sam-podziwiany poeta i przyjaciel i mentor innych poetów tamtych czasów-włączył nazwisko Szekspira do opublikowanej w 1614 roku listy „najcięższych dowcipów tych naszych czasów, których kolejne wieki mogą sprawiedliwie podziwiać”, umieszczając go, bez różnicowania, obok Edmunda Spensera, Johna Owena, Thomasa Campiona, Michaela Draytona, George ' a Chapmana, Johna Marstona, Hugh Hollanda i Bena Jonsona, z których dwóch ostatnich nauczał w Westminster School.,
ale to inny poeta, Sir Philip Sidney, którego Camden zaprzyjaźnił się w czasach studenckich w Oksfordzie, najbardziej namiętnie podziwiał i nadal uważał – po wczesnej śmierci Sidneya w wieku 32 lat w 1586 roku-za najwyższego pisarza w kraju. „Nasza Brytania jest chwałą ziemi i jej drogocennym klejnotem,/ ale Sidney był drogocennym klejnotem Brytanii”, Camden napisał w poemacie żałobnym po łacinie opłakującym śmierć przyjaciela.,
żaden poeta w Anglii nigdy nie został odprowadzony do grobu z takim przepychem, jaki został urządzony na pogrzeb Sidneya w Katedrze Św. Pawła w Londynie, 16 lutego 1587 roku.
na czele 700-osobowej procesji stanęło 32 biednych ludzi, reprezentujących liczbę lat, w których Sidney żył.obok nich „grały cicho” FIFY i bębny. Podążali za nimi trębacze, dżentelmeni i słudzy ziemiańscy, lekarze, chirurdzy, kapelani, rycerze i esquiry, heroldowie niosący ostrogi i rękawicę Sidneya, jego hełm i herb, jego miecz i Targ, jego herb., Potem przyszedł karawan z ciałem Sidneya. Za nimi szedł główny żałobnik, młodszy brat Filipa, Robert, któremu towarzyszyli Earlowie Leicester, Pembroke, Huntingdon i Essex, a następnie przedstawiciele Stanów Holandii i Zelandii. Następnie przyszedł Lord Mayor i Radni City of London, z 120 członkami Kompanii Spożywców, a na tyłach procesji, „obywatele Londynu praktykowali Broń, około 300, którzy maszerowali trzy po trzech”.,
pogrzeb Sidneya był wzruszającym pozdrowieniem dla człowieka, który był powszechnie podziwiany nie tylko za jego Wojskowe, obywatelskie i dyplomatyczne cnoty, ale jako wybitny pisarz swoich czasów. Wypełniał wzorowo, jak to nie czynił Szekspir, renesansowy ideał tego, do czego poeta powinien dążyć.,
w niezwykłym akcie hołdu, którego nie widziano wcześniej w Anglii, ale który wkrótce był powszechnie przestrzegany po śmierci wybitnych pisarzy, uniwersytety w Oksfordzie i Cambridge wyprodukowały trzy tomy wierszy łacińskich, chwaląc osiągnięcia Sidneya, podczas gdy czwarty tom podobnych hołdów został opublikowany przez Uniwersytet w Lejdzie. Kolekcja z Cambridge, prezentowała wkłady 63 Cambridge men, wraz z sonetem w języku angielskim autorstwa króla Szkocji Jakuba VI, przyszłego króla Wielkiej Brytanii Jakuba I.,
wcześniejsi angielscy poeci byli opłakiwani po ich odejściu, jeśli nie w tych kategoriach i nie w tej skali, to z większym entuzjazmem niż było to widoczne po śmierci Szekspira. Edmund Spenser po swojej śmierci w 1599 roku został pochowany w Opactwie Westminsterskim obok Chaucera, „w tej karawanie uczestniczyli poeci, a żałobne elegie i wiersze z pisanymi piórami wrzuconymi do jego grobu”. Podobnie ubolewano nad śmiercią Thomasa Wyatta i Michaela Draytona.,
Kiedy, 21 lat po śmierci Szekspira, jego były przyjaciel i kolega Ben Jonson przyszedł w końcu umrzeć, tłum, który zebrał się w jego domu w Westminsterze, aby towarzyszyć jego ciało do jego grobu w Opactwie zawierał „całą lub największą część szlachty i szlachty wtedy w mieście”. W ciągu kilku miesięcy od jego śmierci w przygotowaniu był Tom 33 wierszy, a w druku ukazało się kilkanaście dodatkowych elegii. Jonson został okrzyknięty po śmierci „Królem poezji angielskiej”, jako „rzadki arch-poeta” Anglii., Wraz z jego śmiercią, jak deklarowało więcej niż jeden memorialista, poezja angielska również wydawała się umrzeć. Nikt nie mówił w tych terminach po śmierci Szekspira.
biorąc pod uwagę ostatni przykład: po śmierci w 1643 dramatopisarza Williama Cartwrighta, którego dzieła i imię są dziś mało znane większości ludzi, Karol I postanowił ubrać się na czarno, zauważając, że
skoro muz tak bardzo opłakiwali stratę takiego syna, szkoda by było, gdyby nie pojawił się w żałobie po stracie takiego tematu.,
Po śmierci Szekspira w 1616 roku Jakub nie wykazywał tak minimalnej uprzejmości.
Backroom boys
Dlaczego Szekspir po jego śmierci miał być tak zaniedbany? Jedna prosta odpowiedź jest taka, że król Jakub, w przeciwieństwie do swojego syna, Karola, nie miał wielkiej pasji do teatru i nie bardzo oczywistego szacunku dla geniuszu Szekspira., Na początku jego panowania, więc Dudley Carleton donosił,
pierwsze święte dni mieliśmy każdej nocy publiczne przedstawienie w Wielkiej Sali, w którym król był kiedykolwiek obecny, i lubił lub nie lubił, jak widział przyczynę: ale wydaje się, że nie czerpie z nich nadzwyczajnej przyjemności.,
ale Szekspir i jego towarzystwo nie byli tylko królewskimi sługami, zobowiązani do zapewnienia stałego dopływu dramatycznej rozrywki na dworze; oni również zaspokajali londyńską publiczność, która tłumnie oglądała swoje sztuki w Blackfriars i The Globe, i którzy mieli swoje własne sposoby wyrażania swoich przyjemności, frustracji i – po śmierci gracza-ich smutku.
Kiedy Richard Burbage, główny aktor The King ' s Men, zmarł 9 marca 1619 roku, zaledwie siedem dni po śmierci królowej Anny, Londyńska publiczność była bardziej zdenerwowana tym wydarzeniem niż śmiercią Królowej, jak zauważył jeden współczesny pisarz, cytując, jak na ironię, początkowe wersy 1 Henryka VI – tartly Szekspira.
więc chyba trzeba postawić kolejne pytanie., Dlaczego śmierć Burbage ' a miała wpłynąć na londyńską publiczność głębiej niż śmierć nie tylko królowej, ale dramaturga, którego dzieła tak umiejętnie zinterpretował?
uważam, że odpowiedź leży, przynajmniej częściowo, w statusie zawodu, do którego należał Szekspir, zawodu, który nie miał jeszcze regularnej nazwy: same słowa dramaturg i dramaturg nie weszły do języka aż pół wieku po śmierci Szekspira.
wybitni aktorzy w tym czasie byli znacznie lepiej znani opinii publicznej niż pisarze, którzy zapewniali im utrzymanie., Pisarze byli na ogół niewidzialnymi ludźmi, którzy pracowali jako backroom boys, często anonimowo i w małych zespołach; playboyerzy nie mieli łatwego sposobu na odkrycie swojej tożsamości. Programy teatralne jeszcze nie istniały. Dramaty często ogłaszały nazwiska czołowych aktorów, ale dopiero w ostatniej dekadzie XVII wieku zawierały nazwiska autorów.
tylko ułamek dużej liczby sztuk wystawionych w tym okresie znalazł się w druku, a te, które zostały opublikowane, nie zawsze ujawniały nazwiska ich autorów.,
w chwili śmierci Szekspira połowa jego sztuk nie była jeszcze dostępna w druku, a nie były znane plany wydania zbiorczego jego dzieł. Całkowity rozmiar i kształt kanonu były więc wciąż niedoskonale znane. Szekspir nie był jeszcze w pełni widoczny.
w 1616 roku świat nie zdawał sobie jeszcze sprawy, co dostał, ani kogo stracił. Stąd, jak sądzę, niewytłumaczalna cisza przy jego odejściu.,
ku pamięci mojego ukochanego
w chwili śmierci Szekspira inny angielski pisarz był prawdopodobnie lepiej znany opinii publicznej niż sam Szekspir i bardziej ceniony przez pośredników władzy na dworze króla Jakuba. Ten pisarz był przyjacielem i kolegą Szekspira Ben Jonson, który na początku 1616 roku otrzymał rentę w wysokości stu marek, aby służyć jako poeta laureat Króla Jakuba.
pierwsze foliowe wydanie zebranych sztuk Szekspira zostało ostatecznie opublikowane w Londynie z pomocą i nadzorem Jonsona w 1623 roku. Ten monumentalny Tom w końcu dał czytelnikom w Anglii poczucie szerszego zasięgu teatralnych osiągnięć Szekspira i położył zasadnicze fundamenty jego współczesnej reputacji.,
na czele tego tomu stoją dwa wiersze Bena Jonsona: drugi, ku pamięci mojego ukochanego autora, pana Williama Shakespeare ' a, i to, co nam pozostawił, ocenia osiągnięcia tego niezwykłego pisarza. Szekspir był chwalony za życia jako” słodki”,” mellifluous”,” Honey-tongued”,” Honey-flowing”,” pleasing ” pisarz., Nikt do tej pory nie przedstawił go w zdumiewających słowach, jakie proponuje tu Jonson: jako wybitną postać, „Duszę” i „gwiazdę” jego epoki; a także jako coś więcej: jako kogoś, kto mógłby być pewnie zaliczany do największych pisarzy starożytności i współczesności.
Triumph, My Britain, thou has one to show
To whom all scenes of Europe homage winni,
He was not of an age, but for all time!
dziś, 400 lat później, ta ostatnia linia brzmi jak truizm, bo Sława Szekspira rzeczywiście przetrwała., Jest bez wątpienia najbardziej znanym pisarzem na świecie. Ale w 1623 roku była to śmiała i zaskakująca przepowiednia. Nikt przed tą datą nie opisał dokonań Szekspira w takich kategoriach jak te.
jest to edytowana wersja wykładu publicznego wygłoszonego na Uniwersytecie w Melbourne.
w 400.rocznicę śmierci Szekspira Wydział Sztuki Uniwersytetu w Melbourne zakłada Shakespeare 400 Trust, aby zebrać fundusze na wsparcie nauczania Szekspira na Uniwersytecie w przyszłości., Aby uzyskać więcej informacji lub jeśli chcesz wesprzeć Shakespeare 400 Trust, skontaktuj się z Julie du Plessis pod adresem [email protected]