Edward IV z Anglii

Edward IV z Anglii panował jako król w latach 1461-1470 i ponownie w latach 1471-1483. Wojna Stuletnia (1337-1453 n. e.) została przegrana przez poprzednika Edwarda, Henryka VI (1422-1461 n. e. & 1470-1471 n. e.), pozostawiając Calais jako jedyne terytorium angielskie we Francji. Niekompetencja Henryka i epizody obłędu były ważnymi czynnikami w rywalizacji pomiędzy panującym domem Lancasterów a ambitną rodziną Yorków, która rozwinęła się w konflikt znany dziś jako wojny róż (1455-1487 n. e.)., Ryszard, książę Yorku (1411-1460) był ambitny, aby zostać królem, a jego syn Edward objął tron od 1460 roku. Po zwycięstwach na polu bitwy Edward został koronowany w następnym roku na Edwarda IV. W 1470 r. hrabia Warwick przywrócił Henryka VI na tron, ale Edward odzyskał TRON, ponownie na polu bitwy, w następnym roku. Drugi czar króla widział znacznie większą stabilność i kwitnącą gospodarkę dzięki traktatowi pokojowemu z Francją i zachęcaniu do handlu międzykanałowego., Edward zmarł, być może na udar mózgu, w wieku 40 lat w 1483 r. n. e. i został zastąpiony przez jego młodego syna Edwarda V Anglii (r. kwiecień-czerwiec 1483 r. n. e.), który wkrótce po uwięzieniu i zamordowaniu, prawdopodobnie przez swojego wuja księcia Gloucester, który stał się Ryszard III Anglii (R. 1483-1485 r. n. e.).

Wojna Stuletnia: nasiona niezadowolenia

niepowodzenia wojny stuletniej między Anglią a Francją zapewniły ambitnym baronom w Anglii pretekst do pozbycia się bez talentu króla. Henryk VI w ogóle nie sprawował przywództwa wojskowego, a jego małżeństwo w 1445 r.z Małgorzatą Andegaweńską (zm. ok., 1482 n. e.), siostrzenica Karola VII francuskiego (R. 1422-1461 n. e.), co wiązało się z przekazaniem Maine, spowodowało dalszy podział w Anglii. Niektórzy baronowie mieli pretensje do kapitulacji króla, podczas gdy inni byli źli, że niezwykle kosztowna wojna z Francją wciąż nie dobiegła końca. Oczywisty wpływ królowej na jej słabej woli męża był kolejną kością niezgody wśród urzędników dworskich, którzy sami byli postrzegani jako skorumpowani przez outsiderów. W 1453 roku wojna dobiegła końca i Francuzi odzyskali wszystkie ziemie kontrolowane przez Anglików z wyjątkiem Calais., To wtedy Henryk doznał pierwszego epizodu szaleństwa, które uczyniło go tak niezdolnym do rządzenia, że Ryszard, książę Yorku, został mianowany protektorem Królestwa, w efekcie regentem, w marcu 1454 roku.

Wars of the Roses

Ryszard był ambitny do tronu w dłuższej perspektywie. Miał prawowity, jeśli odległy, pretensje do niego jako prawnuk Edwarda III Anglii (r., 1327-1377) i bratanek hrabiego Marcha, który sam twierdził, że jest prawowitym dziedzicem Ryszarda II (R. 1377-1399). Był to jednak poważny rywal i był to hrabia Somerset, również potomek Edwarda III, ale przez tego króla, syna Jana z Gaunt, ojca Henryka IV angielskiego (R. 1399-1413 n. e.), pierwszego władcy z rodu Lancaster. Tak więc dwie grupy rodowe były sprzeczne: ród Yorków i ród Lancasterów, a każda z nich miała sojuszników wśród szlachty, którą Henryk VI spolaryzował poprzez swoją ingerencję w różne spory na przestrzeni lat., Co więcej, Brak dziedzica króla oznaczał, że pole było otwarte dla każdego, kto mógł popchnąć swoje roszczenia poprzez zwycięstwa Wojskowe. W konsekwencji rozpoczął się konflikt, który znamy dziś jako wojny róż. Nazwa pochodzi od powieściopisarza Sir Waltera Scotta (1771-1832 n. e.) po późniejszych odznaczeniach dwóch rodzin (z których żadna nie była faworyzowana w połowie XV wieku n. e.): białej róży dla Yorku i czerwonej róży dla Lancasterów (którzy popierali Henryka VI)., Wojny były tylko sporadyczne i tak naprawdę obejmowały tylko szlachtę i ich zwolenników, a nie szerszą populację, rzeczywiście wiele bitew było niewiele więcej niż potyczki, nawet jeśli kilka było sprawami na dużą skalę.

książę Yorku i hrabia Somerset kontynuowali rywalizację aż do śmierci Somerseta w bitwie pod St.Albans 22 maja 1455 roku., Ryszard przysiągł wówczas wierność Henrykowi VI, prawdopodobnie zdając sobie sprawę, że król może być teraz manipulowany jak marionetka. Była jeszcze jedna przeszkoda w ambicjach Ryszarda i była to potężna postać żony Henryka, królowej Małgorzaty. Królowa znienawidziła Ryszarda i poprowadziła armię do zwycięstwa w bitwie pod Ludford Bridge 12 października 1459 roku. Książę Yorku uciekł do Irlandii, podczas gdy Parlament, w 1459 roku n. e. „Parlament Diabłów”, uznał go za zdrajcę i wydziedziczył jego spadkobierców.,

Edward zostaje królem

To właśnie w tej skomplikowanej grze o tron Edward został pchnięty, gdy osiągnął dojrzałość. Urodzony 28 kwietnia 1442 R. w Rouen we Francji, jako syn Ryszarda, księcia Yorku i Cecily Neville, Edward miał już 17 lat i był zdolnym przywódcą wojskowym., Edward York, Hrabia March, jak był znany przed zostaniem królem, brał czynny udział w sprawie ojca i, wraz z Richardem Neville, hrabia Warwick (1428-71 n. e.), para pokonała armię królowej Małgorzaty pod Northampton 10 lipca 1460 r. n. e., a następnie pojmała króla Henryka. Ryszard, książę Yorku powrócił z Irlandii i namówił Henryka, przebywającego obecnie w Tower of London, aby mianował go oficjalnym następcą tronu, co zostało zatwierdzone aktem porozumienia z 24 października., Jednak w bitwie pod Wakefield 30 grudnia 1460 r. książę Yorku został zabity, a jego armia pokonana przez lojalistów Henryka VI pod wodzą królowej. Margaret zapewniła, że głowa Richarda została wystawiona na szczupaku w Micklegate w Yorku, dodając papierową koronę, aby przypomnieć wszystkim, że był zwykłym uzurpatorem. 17 lutego 1461 r. kolejna Armia Yorkistów, dowodzona przez hrabiego Warwick, została pokonana pod St. Albans, a Henry został uratowany z niewoli.

szanse Edwarda na wyrobienie sobie reputacji wyglądały na dość nikłe., Co najważniejsze, Edward nadal miał poparcie hrabiego Warwick. Edward wygrał krwawą bitwę pod Towton 29 marca 1461 roku, największą i najdłuższą bitwę w historii Anglii, w której wzięło udział około 75 000 walczących ludzi. Henryk został obalony, a były król, królowa Małgorzata, i ich syn Edward (ur. 13 października 1453) wszyscy uciekli do Szkocji. Edward z Yorku, mając zaledwie 19 lat, został koronowany w Opactwie Westminsterskim 28 czerwca 1461 roku., Ceremonia wiązała się z niezwykłą pompą, po której odbył się wykład dla publiczności i poprzedzony podobną proklamacją jego prawa do rządów przed wspólnotą polityczną w Westminster Hall. Nowy król był świadomy, że uzurpował sobie tron poprzez swoje czyny na polu bitwy.

Edward obalony

ostateczna klęska królowej Małgorzaty pod Hexam w 1464 r.n. e. nastąpiła po schwytaniu Henryka VI w Lancashire w lipcu 1465 r. n. e., który został uwięziony w Tower of London. Nowy reżim wyglądał teraz dobrze, ale miał być kolejny zwrot w wojnie z różami. Hrabia Warwick i król Edward pokłócili się o małżeństwo tego ostatniego Z Elizabeth Woodville (zm. ok., 1437-1492 p. n. e.). Edward, wysoki i Dziarski (był bardzo nietypowy 1,93 m / 6 ft. 4 cm wzrostu), zawsze był kimś w rodzaju damskiego mężczyzny i nie był zadowolony z wygodnego małżeństwa z użytecznym sojusznikiem dyplomatycznym. Dziewczyna, która wpadła mu w oko, była Elizabeth, pod wieloma względami kandydatką ze wszystkimi błędnymi uprawnieniami: zwykłą, wdową i matką., Hrabia Warwick pracował za kulisami, aby zaaranżować małżeństwo króla z francuską księżniczką Boną Sabaudzką i był wściekły, że cztery miesiące wcześniej Edward poślubił Elżbietę w tajemnicy 1 maja 1464 roku. Hrabia był jeszcze bardziej rozczarowany, gdy jego szczególna pozycja na dworze została uzurpowana przez rodzinę Elżbiety, której kilku członków otrzymało ziemie i tytuły od króla.

w wyniku upadku Warwick został ostatecznie oskarżony przez króla o zdradę, co spowodowało jego ucieczkę do Francji, gdzie połączył siły z królową Małgorzatą., Para powróciła do Anglii i pokonała armię króla Edwarda pod Northampton w bitwie pod Edgecote Moor (26 lipca 1469). Warwick uwięził Edwarda IV w jego zamku w Middleham, a samozwańczy „kingmaker” uznał się godnym tego tytułu, ponieważ miał teraz dwóch królów w więzieniu. Henryk VI został na krótko przywrócony na króla przez Warwicka 11 kwietnia 1470 r. („Readeption”). Edward IV nie miał jednak zostać pozbawiony władzy, a dzięki ucieczce do Burgundii mógł zasiąść na tronie jeszcze raz., Wspierany przez Anglo-holenderską armię, Edward powrócił do Anglii w marcu i wygrał bitwę pod Barnet 14 kwietnia 1471 roku przeciwko swemu byłemu sojusznikowi Warwick. Bitwa była pierwszą w Anglii, w której obie strony używały artylerii jako głównej broni, chociaż, co ciekawe, było to pole bitwy usiane ciężką mgłą.

gdy Warwick zginął po bitwie pod Barnet, a jedyny syn Henry ' ego zginął w bitwie pod Tewkesbury 4 maja 1471 roku, Edward ponownie zasiadł na tronie po raz drugi jako król., Aby upewnić się, że tym razem tam zostanie, polował na ważnych Lancasterów i prawie na pewno był tym, który nakazał zamordowanie Henryka VI w Tower of London 21 maja 1471 roku. Dowody sądowe wskazują, że były król miał rozwaloną czaszkę, ale w tym czasie Edward wydał oświadczenie, że Henryk zmarł z powodu „niezadowolenia i melancholii”. Ciało Henry ' ego zostało wystawione na widok publiczny na wypadek, gdyby ktoś wątpił w jego śmierć. Królowa Małgorzata została uwięziona, ale została uwolniona za okup i wróciła do rodzinnej Francji w 1476 roku., Edward miał nawet własnego brata, George 'a, księcia Clarence' a, uwięzionego, a później zabitego, ponieważ nieumyślnie sprzymierzył się z Warwickiem i być może był winny spisku przeciwko królowi. 18 lutego 1478 r. książę został – prawdopodobnie na własną prośbę, po pozwoleniu na wybór metody jego egzekucji-imaginatywnie utopiony w beczce z winem w Tower of London.

drugie panowanie

drugie panowanie Edwarda było w dużej mierze stabilne i spokojne. Edward wspierał handel i handel, angażując się nawet osobiście w niektóre inwestycje biznesowe., Król poprowadził dużą armię liczącą około 12 000 ludzi do Francji, ale nie zdobywając lokalnego wsparcia, zamiast tego podpisał lukratywny traktat pokojowy z Ludwikiem XI (1461-1483) w marcu 1475 roku. Francuski monarcha chętnie płacił Edwardowi za usunięcie armii, chociaż Ludwik mógł być w pełni świadomy, że później zrezygnuje ze swoich obietnic. Edward szczególnie zachęcał do handlu między Anglią a Burgundią – Tkaniny wełniane były szczególnie lukratywnym dobrem handlowym – i to pomogło Angielskiej gospodarce odzyskać, ponieważ skarb stał się wypłacalny po raz pierwszy od stuleci., Pokój był tańszy niż wojna, ale stworzenie znacznej nadwyżki środków państwowych okazało się nieuchwytne. Niestety, próba uzyskania koncesji handlowych od Hanzeatyckiej Ligi niemieckich kupców nie powiodła się. W 1482 r. p. n. e.na czele wyprawy do Szkocji stanął młodszy brat króla Ryszard, Książę Gloucester (ur. 1452 r. p. n. e.), który odzyskał kontrolę nad Berwick dla Korony Angielskiej.

rządy Edwarda odżyły w średniowiecznym rycerstwie i związanej z nim literaturze., Król był również zapalonym obserwatorem średniowiecznych turniejów i lubił zdobić się w piękne szaty i klejnoty. Komnaty Króla w Tower of London były tak bogato zdobione, że stały się znane jako „dom wspaniałości”. Komnaty te z aksamitnymi poduszkami i gronostajowymi narzutami często gościły kochanki króla, a jego awantury rodziły co najmniej jednego nieślubnego syna, Artura Plantageneta (zm. 1542 n. e.)., Inne święte projekty architektoniczne z tego okresu obejmowały Ukończenie York Minster w 1474 roku i przebudowę kaplicy św. Jerzego na Zamku Windsor, gdzie dodano wspaniały sklepiony strop. Innym znaczącym rozwojem kulturalnym było otwarcie drukarni Williama Caxtona w Westminsterze, produkującej pierwsze drukowane książki w Anglii, które zawierały opowieści i Dictes lub powiedzenia filozofów Geoffreya Chaucera w 1477 roku., Zwiększona dostępność i niższe koszty książek oznaczałyby Odtąd, że znacznie szersza publiczność czytelników była narażona na pomysły zarówno stare, jak i nowe.

śmierć & następca

Edward IV był raczej zbyt lubiany przez swoje ulubione potrawy i wina, gdy osiągnął wiek średni i stał się poważnie nadwagą. Król zmarł prawdopodobnie na udar mózgu w Westminsterze 9 kwietnia 1483 roku, w wieku zaledwie 40 lat., Został pochowany na Zamku Windsor, a następcą został jego najstarszy syn, Edward, wtedy zaledwie 12 lat (ur. 1470 CE). Młody Edward V królował tylko od kwietnia do czerwca i nigdy nie miał czasu na koronację. Edward i jego młodszy brat Richard (ur. 1473) zostali uwięzieni w Tower of London, gdzie stali się znani jako”książęta w Tower”., Chłopcy nigdy więcej nie byli widziani poza zamkiem, zamordowani najprawdopodobniej przez ich wuja i regenta, Protektora Królestwa, Ryszarda, księcia Gloucester, lub tak późniejsi historycy Tudorów i William Szekspir (1564-1616 n. e.) chcieliby nam wierzyć. Co ciekawe, Książę Gloucester był na służbie w Tower of London w noc morderstwa Henryka VI, ale śmierć Książąt pozostaje jedną z największych tajemnic angielskiej historii., W 1483 r. Książę mianował się królem, Ryszardem III, ale wojny róż rozeszły się bez względu na to, a Ryszard zginął w bitwie pod Bosworth Field w sierpniu 1485 r. Zwycięski Henryk Tudor Z Lancaster stał się królem Anglii Henrykiem VII (R. 1485-1509) i, poślubiając Elżbietę Yorku, córkę Edwarda IV w 1486 roku, dwa rywalizujące domy zostały ostatecznie Zjednoczone i utworzono nowy: Tudorów.