Fulgencio Batista (Polski)
W tle znajduje się reklama pobliskiego kasyna.
w 1952 roku Batista ponownie kandydował na prezydenta. W trójskoku we wszystkich sondażach zwyciężył Roberto Agramonte z Partii ortodoksyjnej, a następnie Carlos Hevia z Partii autentycznej. Koalicja Zjednoczonej akcji Batisty zajęła odległą trzecią pozycję.
10 marca 1952 roku, na trzy miesiące przed wyborami, Batista, przy wsparciu armii, dokonał zamachu stanu i przejął władzę., Obalił ustępującego prezydenta Carlosa Prío Socarrása, odwołał wybory i przejął kontrolę nad rządem jako tymczasowy prezydent. Stany Zjednoczone uznały jego rząd 27 marca. Zapytany przez rząd USA o analizę Kuby Batisty, Arthur M. Schlesinger Jr .powiedział
korupcja rządu, brutalność policji, obojętność rządu na potrzeby ludzi w zakresie edukacji, opieki medycznej, mieszkalnictwa, sprawiedliwości społecznej i gospodarczej… to otwarte zaproszenie do rewolucji.,
Gospodarka Kubaedit
Po przejęciu władzy Batista odziedziczył kraj, który był stosunkowo zamożny jak na Amerykę Łacińską. Według rządu Batisty, chociaż jedna trzecia Kubańczyków nadal żyła w ubóstwie, Kuba była jednym z pięciu najbardziej rozwiniętych krajów w regionie. W latach 50. kubański produkt krajowy brutto (PKB) na mieszkańca był w przybliżeniu równy Włochom w tym czasie, chociaż PKB na mieszkańca Kuby był nadal tylko jedną szóstą PKB Stanów Zjednoczonych., Co więcej, chociaż pod Batistą szerzyła się korupcja i nierówności, płace kubańskich pracowników przemysłowych znacznie wzrosły. Według Międzynarodowej Organizacji Pracy średnia płaca przemysłowa na Kubie była ósmą najwyższą na świecie w 1958 roku, a średnia płaca rolnicza była wyższa niż w niektórych krajach europejskich. Jednak pomimo szeregu pozytywnych wskaźników, w 1953 r. Przeciętna Kubańska rodzina miała tylko dochód w wysokości 6,00 dolarów tygodniowo, 15% do 20% siły roboczej było przewlekle bezrobotnych, a tylko jedna trzecia domów miała bieżącą wodę.,
Wokół nich rozwinął się ważny przemysł; urzędnicy państwowi otrzymywali łapówki, policjanci zbierali pieniądze na ochronę. Można było zobaczyć prostytutki stojące w drzwiach, przechadzające się po ulicach lub opierające się o okna. Jeden z raportów oszacował, że 11 500 z nich pracowało w Hawanie. Poza peryferiami stolicy, poza automatami do gier, był jednym z najbiedniejszych i najpiękniejszych krajów świata zachodniego.,
— David Detzer, amerykański dziennikarz, po wizycie w Hawanie w latach 50.
Wokół nich rozwinął się ważny przemysł; urzędnicy państwowi otrzymywali łapówki, policjanci zbierali pieniądze na ochronę. Można było zobaczyć prostytutki stojące w drzwiach, przechadzające się po ulicach lub opierające się o okna. Jeden z raportów oszacował, że 11 500 z nich pracowało w Hawanie. Poza peryferiami stolicy, poza automatami do gier, był jednym z najbiedniejszych i najpiękniejszych krajów świata zachodniego.,
w latach 50. XX wieku Hawana służyła jako „hedonistyczny plac zabaw dla światowej elity”, produkując pokaźne zyski z hazardu, prostytucji i narkotyków dla amerykańskiej mafii, skorumpowanych funkcjonariuszy organów ścigania i ich politycznie wybranych kumpli. W ocenie kubańsko-amerykańskiego historyka Louisa Pereza ” Hawana była wtedy tym, czym stało się Las Vegas.”Szacuje się, że pod koniec lat 50.miasto Hawana miało 270 burdeli., Ponadto narkotyki, czy to marihuana, czy kokaina, były tak obfite w tym czasie, że jeden amerykański magazyn w 1950 roku ogłosił: „narkotyki są trudniejsze do zdobycia na Kubie niż kieliszek rumu. I tylko nieco droższe.”W rezultacie dramaturg Arthur Miller opisał Kubę Batisty w kraju jako” beznadziejnie skorumpowany, mafijny plac zabaw, (i) burdel dla Amerykanów i innych obcokrajowców.,”
chcąc czerpać zyski z takiego środowiska, Batista nawiązał trwałe relacje z przestępczością zorganizowaną, zwłaszcza z amerykańskimi gangsterami Meyerem Lansky i Lucky Luciano, a pod jego rządami Hawana stała się znana jako”łacińskie Las Vegas”. Batista i Lansky nawiązali przyjaźń i relacje biznesowe, które kwitły przez dekadę. Podczas pobytu w Waldorf-Astoria W Nowym Jorku pod koniec 1940 roku, uzgodniono, że w zamian za łapówki, Batista da Lansky i mafii kontrolę nad torami wyścigowymi i kasynami w Hawanie., Po II Wojnie Światowej Luciano został zwolniony warunkowo z więzienia pod warunkiem, że na stałe wróci na Sycylię. Luciano potajemnie przeniósł się na Kubę, gdzie pracował nad przywróceniem kontroli nad operacjami amerykańskiej mafii. Luciano prowadził również szereg kasyn na Kubie z sankcją Batisty, chociaż rządowi amerykańskiemu udało się wywrzeć presję na rząd Batisty, aby go deportował.
Batista zachęcał do uprawiania hazardu na dużą skalę w Hawanie., W 1955 roku ogłosił, że Kuba udzieli licencji na gry każdemu, kto zainwestuje 1 milion dolarów w hotel lub 200 000 dolarów w nowy klub nocny—i że rząd zapewni odpowiednie fundusze publiczne na budowę, 10-letnie zwolnienie z podatku i zrzeknie się ceł na importowany sprzęt i Meble dla nowych hoteli. Każde kasyno zapłaci rządowi $ 250,000 za licencję, plus procent zysków. Polityka pominięto kontrole przeszłości, wymagane dla operacji kasyn w Stanach Zjednoczonych, co otworzyło drzwi dla inwestorów kasyn z nielegalnie pozyskanymi środkami., Kubańscy kontrahenci z odpowiednimi połączeniami osiągnęli sukces, importując, bezcłowo, więcej materiałów niż potrzeba dla nowych hoteli i sprzedając nadwyżki innym. Plotkowano, że oprócz 250 000 dolarów, aby uzyskać licencję, czasami wymagana była dodatkowa opłata „pod stołem”.
Lansky stał się znaczącą postacią w działalności hazardowej na Kubie i wywarł wpływ na politykę kasyna Batisty., Konferencja mafijna w Hawanie odbyła się 22 grudnia 1946 roku w hotelu Nacional de Cuba; było to pierwsze pełnowymiarowe spotkanie przywódców amerykańskiego podziemia od czasu spotkania w Chicago w 1932 roku. Lansky postanowił posprzątać mecze w klubie Montmartre, który wkrótce stał się” miejscem ” w Hawanie. Chciał również otworzyć kasyno w hotelu Nacional, najbardziej eleganckim hotelu w Hawanie. Batista poparł pomysł Lansky ' ego wobec sprzeciwów amerykańskich emigrantów, takich jak Ernest Hemingway, i odnowione skrzydło kasyna otwarte dla biznesu w 1955 roku z pokazem earthy Kitt., Kasyno odniosło natychmiastowy sukces.
wraz z otwarciem nowych hoteli, klubów nocnych i kasyn, Batista zebrał swoją część zysków. Co noc „bagman” dla żony zbierał 10% zysków w kasynach Santo Trafficante, kabarecie Sans Souci oraz kasynach w hotelach Sevilla-Biltmore, Comodoro, Deauville i Capri (częściowo własnością aktora George ' a Raft). Jego udział w kasynach Lansky—ego—jego cenna Habana Riviera, Hotel Nacional, Klub Montmartre i inne-został uznany za 30%., Lansky miał osobiście wpłacać miliony dolarów rocznie na Szwajcarskie konta bankowe Batisty.
wsparcie amerykańskiego biznesu i rządudytuj
Złoty Telefon przedstawiony Batiście znajduje się obecnie w Muzeum Rewolucji w Hawanie jako symbol korupcji w czasach Batisty.,
na początku 1959 roku firmy Amerykańskie posiadały około 40 procent kubańskich ziem cukrowych—prawie wszystkie rancza bydła—90 procent kopalń i koncesji mineralnych—80 procent mediów-praktycznie cały przemysł naftowy – i dostarczały dwie trzecie importu Kuby.
— John F. Kennedy
, rząd wykorzystywał swoje wpływy do rozwijania interesów i zwiększania zysków prywatnych amerykańskich firm, które „zdominowały gospodarkę Wyspy”. Pod koniec lat 50. amerykańskie interesy finansowe posiadały 90% kubańskich kopalń, 80% obiektów użyteczności publicznej, 50% kolei, 40% produkcji cukru i 25% depozytów bankowych—łącznie około 1 miliarda dolarów., Według historyka Louisa Pereza, autora książki „Becoming Cuban”, ” Życie codzienne przekształciło się w nieustanną degradację, przy współudziale przywódców politycznych i urzędników publicznych, którzy działali na zlecenie amerykańskich interesów.”Jako symbol tego związku, ITT Corporation, międzynarodowa firma telefoniczna należąca do USA, wręczyła Baticie Złoty Telefon, jako „wyraz wdzięczności” za „nadmierną podwyżkę stawki telefonicznej”, przynajmniej według senatora Johna F. Kennedy ' ego, którą Batista przyznał na wezwanie rządu USA.
Earl E. T., Smith, były ambasador USA na Kubie, zeznał przed Senatem USA w 1960 roku, że ” do czasu Castro, USA były tak przeważająco wpływowe na Kubie, że amerykański ambasador był drugim najważniejszym człowiekiem, czasami nawet ważniejszym niż kubański prezydent.”Ponadto prawie” cała pomoc ” ze strony USA dla rządu Batisty miała „formę pomocy zbrojnej”, która „jedynie wzmocniła dyktaturę Batisty „i”całkowicie nie przyczyniła się do wzrostu dobrobytu gospodarczego Kubańczyków”., Takie działania później ” umożliwiły Castro i komunistom zachęcenie do rosnącego przekonania, że Ameryka jest obojętna na kubańskie aspiracje do godnego życia.”
według historyka i pisarza Jamesa S. Olsona, rząd USA zasadniczo stał się” współspiskowcem”w układzie z powodu silnej opozycji Batisty do komunizmu, który w retoryce Zimnej Wojny wydawał się utrzymywać stabilność biznesową i proamerykańską postawę na wyspie. Tak więc, zdaniem Olsona, ” rząd USA nie miał trudności z radzeniem sobie z nim, nawet jeśli był beznadziejnym despotą., 6 października 1960 roku Senator John F. Kennedy, w trakcie kampanii wyborczej na prezydenta USA, potępił stosunki Batisty z rządem USA i skrytykował administrację Eisenhowera za wspieranie go:
Fulgencio Batista zamordował 20 000 Kubańczyków w ciągu siedmiu lat … i zmienił Demokratyczną Kubę w kompletne państwo policyjne-niszcząc każdą indywidualną wolność. Jednak nasza pomoc dla jego reżimu i nieudolność naszej polityki pozwoliły Batistowi powołać się na nazwę Stanów Zjednoczonych, aby wesprzeć jego rządy terroru., Rzecznicy administracji publicznie chwalili Batistę-okrzyknęli go zagorzałym sojusznikiem i dobrym przyjacielem – w czasie, gdy Batista mordował tysiące, niszczył Ostatnie pozostałości wolności i kradł Kubańczykom setki milionów dolarów, a my nie udało nam się naciskać na wolne wybory.w 1938 roku Batista wraz z szefem sztabu armii USA malinem Craigiem w Waszyngtonie wziął udział w paradzie z okazji Dnia rozejmu, która miała miejsce w 1938 roku.,
uważam, że nie ma na świecie żadnego kraju, w tym wszystkich krajów pod dominacją kolonialną, gdzie kolonizacja gospodarcza, upokorzenie i wyzysk były gorsze niż na Kubie, częściowo ze względu na politykę mojego kraju w czasie reżimu Batisty. Zatwierdziłem proklamację, którą Fidel Castro wygłosił w Sierra Maestra, kiedy słusznie wezwał do sprawiedliwości, a szczególnie pragnął pozbyć się korupcji na Kubie., Pójdę nawet dalej: do pewnego stopnia jest tak, jakby Batista był inkarnacją wielu grzechów ze strony Stanów Zjednoczonych. Teraz będziemy musieli zapłacić za te grzechy. Jeśli chodzi o reżim Batisty, zgadzam się z pierwszymi kubańskimi rewolucjonistami. To jest całkowicie jasne.
— prezydent USA John F. Kennedy, do Jean Daniel, 24 października 1963
26 lipca 1953, nieco ponad rok po drugim zamachu stanu Batisty, mała grupa rewolucjonistów zaatakowała koszary Moncada w Santiago., Siły rządowe łatwo pokonały atak i uwięziły jego przywódców, podczas gdy wielu innych uciekło z kraju. Główny przywódca ataku, Fidel Castro, był młodym prawnikiem, który kandydował do parlamentu w odwołanych wyborach w 1952 roku. Chociaż Castro nigdy nie został oficjalnie nominowany, uważał, że zamach stanu Batisty ominął to, co byłoby dla niego obiecującą karierą polityczną. Po ataku na Moncadę, Batista zawiesił gwarancje konstytucyjne i coraz częściej opierał się na taktyce policji, próbując ” przestraszyć ludność poprzez otwarte przejawy brutalności.,”
Opozycja dzieliła się na abstynentów i elektorów. Abstynenci opowiadali się za bojkotowaniem wyborów bez względu na okoliczności, w jakich się odbyły, natomiast elektorzy dążyli do pewnych praw i gwarancji uczestnictwa. CIA przewidziała, że Batista użyje wszelkich środków, aby zapewnić sobie zwycięstwo w wyborach., Batista spełnił ich oczekiwania, wykorzystując oszustwa i zastraszanie, aby zapewnić sobie prezydenturę. Doprowadziło to większość innych partii do bojkotu wyborów. Były prezydent Ramón Grau San Martín, przywódca frakcji elektoralistycznej kubańskiej Partii Rewolucyjnej, uczestniczył w kampanii politycznej, ale wycofał się z kampanii kilka dni przed wyborami, oskarżając swoich zwolenników o terroryzowanie. Tym samym Batista został wybrany na prezydenta z poparciem 45,6% zarejestrowanych wyborców. Pomimo bojkotu, Grau uzyskał poparcie 6,8% głosujących., Pozostali głosujący wstrzymali się od głosu.
pod koniec 1955 r. zamieszki studenckie i demonstracje antybalistyczne stały się częste, a bezrobocie stało się problemem, ponieważ absolwenci wchodzący na rynek pracy nie mogli znaleźć pracy. Zajmowano się nimi poprzez nasilające się represje. Wszyscy młodzi byli postrzegani jako podejrzani rewolucjoniści. Ze względu na ciągły sprzeciw wobec Batisty i dużą ilość działalności rewolucyjnej odbywającej się na jego kampusie, Uniwersytet w Hawanie został tymczasowo zamknięty w listopadzie 30, 1956 (nie został ponownie otwarty aż do 1959 w ramach pierwszego rządu rewolucyjnego)., 13 marca 1957 roku przywódca Studencki José Antonio Echeverría został zabity przez policję przed radiem Reloj w Hawanie po ogłoszeniu, że Batista zginął w ataku studentów na Pałac Prezydencki. W rzeczywistości Batista przeżył, a studenci Federacji studentów uniwersyteckich (FEU) i Dyrektor (DR), którzy prowadzili atak, zostali zabici w odpowiedzi przez wojsko i policję. Castro szybko potępił atak, gdyż 26 lipca ruch nie wziął w nim udziału.,
w kwietniu 1956 roku Batista wezwał popularnego przywódcę wojskowego płk. Ramóna Barquína z powrotem na Kubę ze stanowiska attaché wojskowego w Stanach Zjednoczonych. Wierząc, że Barquín poprze jego rządy, Batista awansował go na generała. Jednak konspiracja Barquína de los Puros (spisek czystych) była już w toku i posunęła się już za daleko., 6 kwietnia 1956 roku Barquín poprowadził setki zawodowych oficerów w próbie zamachu stanu, ale został sfrustrowany przez Porucznika Ríosa Morejóna, który zdradził Plan. Barquín został skazany na 8 lat więzienia w Isle of Pines, podczas gdy niektórzy oficerowie zostali skazani na śmierć za zdradę stanu. Wielu innym pozwolono pozostać w wojsku bez nagany.
czystka korpusu oficerskiego przyczyniła się do niezdolności Armii kubańskiej do skutecznej walki z Castro i jego partyzantami. Policja Batisty odpowiedziała na rosnące niepokoje społeczne, torturując i zabijając młodych mężczyzn w miastach., Jego armia była jednak nieskuteczna wobec rebeliantów stacjonujących w górach Sierra Maestra i Escambray. Inne możliwe Wyjaśnienie niepowodzenia stłumienia buntu zaproponował Autor Carlos Alberto Montaner: „Batista Nie wykończy Fidela z chciwości … To rząd złodziei. Posiadanie tej małej partyzantki w górach jest na jego korzyść, aby mógł zamówić specjalne wydatki na obronę, które mogą ukraść. Rządy „Batisty” stały się coraz bardziej niepopularne wśród ludności, a Związek Radziecki zaczął potajemnie wspierać Castro., Niektórzy generałowie Batisty krytykowali go również w późniejszych latach, twierdząc, że nadmierna ingerencja Batisty w plany militarne swoich generałów w celu pokonania rebeliantów osłabiła morale armii i sprawiła, że wszystkie operacje były nieskuteczne.
jest jasne, że kontrterror stał się strategią rządu Batisty. Szacuje się, że zginęło około 20 000 cywilów.
,
w celu zebrania informacji o armii Castro, tajna policja Batisty wciągnęła ludzi na przesłuchanie. Wielu niewinnych ludzi było torturowanych przez policję Batisty, podczas gdy podejrzani, w tym młodzież, byli publicznie straceni jako ostrzeżenie dla innych, którzy rozważali przystąpienie do rebelii. Dodatkowo, ” setki postrzępionych ciał zostały powieszone na latarniach lub wyrzucone na ulice w groteskowej odmianie Hiszpańskiej kolonialnej praktyki publicznych egzekucji.”Brutalne zachowanie odwróciło się i zwiększyło poparcie dla partyzantów., W 1958 roku 45 organizacji podpisało list otwarty popierający ruch 26 lipca, wśród nich krajowe organy reprezentujące prawników, architektów, dentystów, księgowych i pracowników socjalnych. Castro, który początkowo polegał na wsparciu biednych, teraz zyskał poparcie wpływowej Klasy średniej.
Stany Zjednoczone zaopatrywały Batistę w samoloty, statki, czołgi i najnowsze technologie, takie jak napalm, którego użył przeciwko rebelii. Jednak w marcu 1958 roku Stany Zjednoczone ogłosiły zaprzestanie sprzedaży broni rządowi kubańskiemu. Wkrótce potem Stany Zjednoczone., nałożył embargo na broń, jeszcze bardziej osłabiając pozycję rządu, chociaż właściciele ziemscy i inni, którzy korzystali z rządu, nadal popierali Batistę.
wybory zostały zaplanowane na Czerwiec 1958, zgodnie z wymogami konstytucji, ale zostały opóźnione do listopada 1958, kiedy Castro i rewolucjoniści wezwali do strajku generalnego i umieścili kilka bomb w cywilnych obszarach kraju., W wyborach wystartowało trzech głównych kandydatów: Carlos Márquez Sterling z Partii wolnych ludzi, były prezydent Ramón Grau San Martín z kubańskiej Partii Rewolucyjnej-Autentyk oraz Andrés Rivero Agüero z koalicji rządowej. Według Carlosa Márqueza Sterlinga, wszyscy trzej byli zagrożeni przez Castro i doszło do kilku zamachów na Ramóna Grau San Martína i Carlosa Márqueza Sterlinga., W dniu wyborów, szacunki dotyczące frekwencji wahają się od 30-50% w obszarach, w których odbyło się głosowanie, które nie obejmowały części Las Villas i Oriente, które były kontrolowane przez Castro. Márquez Sterling stwierdził również, że początkowe wyniki były dla niego korzystne, ale wojsko nakazało zaprzestanie liczenia, ponieważ zmienili rzeczywiste karty do głosowania na fałszywe. Jednak Grau San Martín, podobnie jak wcześniej w wyborach w 1954 roku, wycofał swoją kandydaturę w ciągu kilku godzin od dnia wyborów. Batista ogłosił Rivero Agüero zwycięzcą. 11 grudnia 1958 roku USA., Ambasador Earl Smith odwiedził Batistę w jego hacjendzie, Kuquine. Tam Smith poinformował go, że Stany Zjednoczone nie mogą już wspierać jego rządu. Batista zapytał, czy może pójść do swojego domu w Daytona Beach. Ambasador odrzucił wniosek i zasugerował, aby zamiast tego ubiegał się o azyl w Hiszpanii.
31 grudnia 1958 roku, podczas imprezy sylwestrowej, Batista powiedział swojemu gabinetowi i najwyższym urzędnikom, że opuszcza kraj. Po siedmiu latach Batista wiedział, że jego prezydentura dobiegła końca i uciekł z wyspy wczesnym rankiem. O 3: 00 rano., 1 stycznia 1959 roku Batista wsiadł na pokład samolotu w Camp Columbia z 40 jego zwolennikami i najbliższymi członkami rodziny i poleciał do Ciudad Trujillo na Dominikanie. Drugi samolot wyleciał z Hawany późną nocą, przewożąc Ministrów, oficerów i gubernatora Hawany. Batista zabrał ze sobą osobistą fortunę w wysokości ponad 300 milionów dolarów, którą zgromadził poprzez przeszczep i wypłaty. Krytycy oskarżyli Batistę i jego zwolenników o zabranie ze sobą 700 milionów dolarów w sztukach plastycznych i gotówce, gdy uciekli na wygnanie.,
gdy wiadomość o upadku rządu Batisty rozeszła się po Hawanie, New York Times opisał radosne tłumy wylewające się na ulice i trąbiące klaksony samochodowe. Czarno-czerwona flaga 26 lipca machała na samochodach i budynkach. Atmosfera była chaotyczna. 8 stycznia 1959 roku Castro i jego armia zwycięsko wkroczyli do Hawany. Już odmawiając wjazdu do Stanów Zjednoczonych, Batista starał się o azyl w Meksyku, który również mu odmówił. Przywódca Portugalii António Salazar pozwolił mu się tam osiedlić pod warunkiem, że całkowicie powstrzyma się od polityki.