Grzech Pierworodny
grzech pierworodny, w doktrynie chrześcijańskiej stan lub stan grzechu, w którym rodzi się każda istota ludzka; także pochodzenie (tzn. przyczyna lub źródło) tego stanu. Tradycyjnie, pochodzenie przypisywane jest grzechowi pierwszego człowieka, Adama, który nie posłuchał Boga w jedzeniu zakazanego owocu (poznania dobra i zła) i w konsekwencji przekazał swój grzech i winę dziedziczną swoim potomkom.,
Metropolitan Museum of Art, Nowy Jork; zakup, Pan i Pani Frank E. Richardson III, George T. Delacorte Jr., i Pan i Pani Henry J. Heinz II prezenty; Victor Wilbour Memorial, Marquand, i Alfred N. Punnett Endowment Funds; i Edward Jose (1987.279); www.metmuseum.,org
Doktryna ma swoje podstawy w Biblii., Chociaż ludzka kondycja (cierpienie, śmierć i powszechna skłonność do grzechu) jest uwzględniona w historii upadku Adama we wczesnych rozdziałach Księgi Rodzaju, Hebrajskie pisma nie mówią nic o przekazaniu dziedzicznego grzechu na cały rodzaj ludzki. Również w Ewangeliach nie ma nic więcej niż aluzje do pojęcia upadku człowieka i powszechnego grzechu. Główna biblijna afirmacja doktryny znajduje się w pismach św., Paweł, a szczególnie w liście do Rzymian 5:12-19, trudny fragment, w którym Paweł ustanawia paralelizm między Adamem a Chrystusem, stwierdzając, że podczas gdy grzech i śmierć weszły na świat przez Adama, łaska i życie wieczne przyszły w większej obfitości przez Chrystusa.
Doktryna od dawna była warunkiem chrześcijańskiego zrozumienia znaczenia ukrzyżowania i pojednania Jezusa i została szczególnie ogłoszona przez św. Augustyna na Zachodzie., Pomimo jego znaczenia dla zrozumienia ofiary Jezusa i jako motywacji do praktykowania chrztu niemowląt w niektórych kościołach, Doktryna grzechu pierworodnego została zminimalizowana od czasu europejskiego Oświecenia. Rzeczywiście, idea, że zbawienie jest konieczne ze względu na powszechną plamę grzechu pierworodnego, nie jest już akceptowana przez wiele chrześcijańskich sekt i interpretacji, zwłaszcza wśród tych chrześcijan, którzy uważają historię Adama i Ewy za mniej fakt, a bardziej metaforę relacji Boga i ludzkości.