Johannes Brahms (Polski)
we wszystkich gatunkach, w których komponował, Brahms tworzył utwory, które stały się podstawą repertuaru. Jego najbardziej ambitne dzieło, Niemieckie Requiem (1863-1867), jest indywidualną reinterpretacją wiekowej formy kompozytora. Cztery symfonie-bogato zdobione, obszerne i głęboko ekspresyjne-są kamieniami węgielnymi literatury Symfonicznej., Podobnie koncerty Brahmsa mają charakter monumentalny, quasi-symfoniczny: dwa koncerty fortepianowe (1856-1859 i 1881) i Koncert skrzypcowy (1878) wzywają solistów zarówno o znacznych umiejętnościach technicznych, jak i wytrwałości. Jego kameralistyka należy do najbardziej wyrafinowanych i znakomicie wykonanych w epoce romantyzmu, ale tylko jeden przykład, jego utwory, które zawierają klarnet (np. Trio a-moll op. 114 i dwie Sonaty op. 120), instrument w dużej mierze pomijany przez współczesnych, pozostają niezrównane., Chociaż sonata fortepianowa nigdy nie miała dla Brahmsa takiego samego odwołania, jakie miała dla Beethovena (Brahms napisał trzy do 32 Beethovena), wyprodukował obszerny zbiór muzyki na fortepian. Szczególnie interesował się wariacjami, zwłaszcza na tematy Schumanna (1854), Haendla (1861) i Paganiniego (1862-1863). Stanowią one jeden z podstawowych elementów twórczości XIX-wiecznej muzyki keyboardowej.