Klucze do naprawy więzadła naramiennego po złamaniu kostki

łącząc przegląd literatury z własnym doświadczeniem klinicznym, autorzy Ci opisują właściwą anatomię więzadła naramiennego, dzielą się perłami diagnostycznymi i omawiają możliwości leczenia ostrych urazów naramiennych.

ostre pęknięcie mięśnia naramiennego jest stosunkowo rzadkim urazem w izolacji.1 pęknięcia więzadła naramiennego są związane ze złamaniami kostki z do 40 procent złamań kostki z powiązanym uszkodzeniem więzadła naramiennego widocznym na badaniu artroskopowym.,2

preferowaną metodą leczenia ostrych i przewlekłych skręceń kostki pozostaje leczenie zachowawcze z agresywną fizykoterapią w celu treningu proprioceptywnego i wzmocnienia mięśni kończyn dolnych.1,3 jednak często ból i niestabilność będą utrzymywać się pomimo tych metod, a interwencja chirurgiczna jest uzasadniona.

uraz więzadła naramiennego może być źródłem uporczywego bólu lub przekształcić się w długotrwałą deformację pronacji. Całkowite pęknięcie naramienne jest czasami obecne w połączeniu ze złamaniami bimalleolar i bocznymi złamaniami malleolar.,2 Hintermann i współpracownicy poinformowali, że 26 procent złamań dwubiegunowych, które zaobserwowali, miało radiologiczne dowody niekompetencji więzadła naramiennego po fiksacji przyśrodkowej.2 wzór urazów supinacji i rotacji zewnętrznej stanowi do 85% wszystkich modeli urazów. Schuberth i współpracownicy donoszą, że podczas badania artroskopowego izolowanych złamań kości strzałkowej, jedna trzecia kostek wykazała Głębokie łzy naramienne.3

w badaniu retrospektywnym najczęstszym miejscem zerwania więzadła powierzchownego i głębokiego naramiennego było przyśrodkowe przywiązanie do kości udowej.,4 z wyjątkiem dwóch pęknięć śródstopia, wszystkie pęknięcia więzadła powierzchownego mięśnia naramiennego wystąpiły w przyśrodkowym nasadowym, w tym trzy złamania awulsyjne. Pęknięcie dystalnego miejsca wystąpiło u 10 pacjentów, a wszystkie były głębokimi pęknięciami więzadła naramiennego, w tym dwoma małymi złamaniami odstawnymi połączenia talaru. Nie było pęknięcia środkowej części więzadła głębokiego naramiennego. Stwierdzono cztery częściowe zerwanie więzadła powierzchownego naramiennego, które towarzyszyło całkowitemu zerwaniu więzadła głębokiego naramiennego.,

na podstawie wcześniejszych badań leczenie złamań kostek z uszkodzeniem więzadła naramiennego polega na fiksacji kości strzałkowej z dodatkiem śrub syndesmotycznych, które pośrednio rozwiązują więzadło naramienne.5,6 nie ma jednak zgody co do optymalnego leczenia lub preferowanej techniki operacyjnej w przypadku ostrych urazów więzadła naramiennego.3,7-11 długotrwałe następstwa źle leczonych łez mogą obejmować przewlekłe podwichnięcie kości skokowej, PES planovalgus, uraz kości i wczesną chorobę kości piszczelowej stawów.,

A Guide To The Anatomy of the Deltoid Ligament

pierwszy podział anatomiczny więzadła naramiennego znajduje się pomiędzy powierzchownymi i głębokimi warstwami więzadła.12 włókna powierzchowne mają kształt Wachlarzowaty i pochodzą z koliculusa przedniego i krzyżują się ze stawami piszczelowo-podniebiennymi.13

według badań Clantona i współpracowników, więzadło naramienne ma cztery pasma powierzchowne: więzadło piszczelowo-piszczelowe, piszczelowo-rurkowe, piszczelowo-rurkowe i powierzchowne tylne więzadła piszczelowo-rurkowe.14 więzadło piszczelowe było najbardziej przednie i przymocowane 7,6 ± 1.,9 mm wyższy i przedni do dolnego wierzchołka malleolus przyśrodkowego. Więzadło piszczelowe przymocowane 12,1 ± 2,2 mm wyżej i przednią do dolnej końcówki przyśrodkowej malleolus i przymocowane do więzadła sprężynowego, które od swojego pochodzenia przebiegało 12,3 ± 1,6 mm przednio i nieco niżej do tylnego punktu sustentaculum tali do jego wstawienia na guzowatości nawojowej. Więzadło piszczelowo-palczaste i powierzchowne tylne więzadło piszczelowo-palczaste znajdowały się tylnie u większości okazów.,

więzadło Głębokie naramienne obejmuje tylko staw piszczelowy i jest widoczne na stawie kostnym przyśrodkowo. Badacze opisują Głębokie więzadło naramienne jako posiadające dwa składniki.14 Głębokie tylne więzadło piszczelowo-paliczkowe jest większe i biegnie od kości piszczelowej, 8,1 ± 2,2 mm tylnego i wyższego od dolnego wierzchołka kości malleolus przyśrodkowego do jego przyczepu na kości talowej oraz 15,5 ± 2,4 mm Wyższego i przedniego do tylnego dolnego punktu kości talowej.14 obecność głębokiego przedniego więzadła piszczelowego jest zmienna.,14,15 dopiero zaczęliśmy w pełni rozumieć anatomię więzadła naramiennego, co zapewnia nam nieodłączną wiedzę na temat wzoru urazu i zarządzania operacyjnego.

kluczowe spostrzeżenia na temat biomechaniki więzadła naramiennego

kompleks więzadła naramiennego odgrywa ważną rolę w stabilizacji stawu skokowego. Jest podstawowym ograniczeniem tylnego tłumaczenia kości talowej, szczególnie w zgięciu podeszwowym. Zespół więzadła naramiennego działa również w celu ograniczenia bocznego przesunięcia i przedniego przesunięcia kości talowej.,16 kontroluje obrót zewnętrzny i wewnętrzny kości strzałkowej w połączeniu z przednim więzadłem kości strzałkowej.4

badania biomechaniczne z udziałem fizjologicznie obciążonego modelu kostki pokazują, że nieuszkodzony kompleks przyśrodkowy kostki centruje kość skokową pod plafonem piszczelowym, niezależnie od obecności przesuniętego bocznego złamania kości udowej.3,17,18 Takie malalignment spowoduje zmiany mechaniki stawów.,

badania wykazały, że nawet niewielkie odchylenia od anatomicznego wyrównania spowodują znaczne zmniejszenie obszaru kontaktu stawu.19 Earll i współpracownicy poinformowali, że obszar kontaktu stawu piszczelowego zmniejszył się o 43 procent po wycięciu kompleksu więzadła powierzchownego naramiennego.2009-09-23 12: 00: 00 Te zmiany w charakterystyce obciążenia mogą predysponować osoby do procesów zwyrodnieniowych kostki. Badania kliniczne wykazały radiologiczne objawy choroby zwyrodnieniowej stawów w kostkach z przesunięciem bocznym większym niż 2 mm.,17

Jak zdiagnozować ostre uszkodzenie więzadła naramiennego

podstawowym mechanizmem ostrego izolowanego uszkodzenia więzadła naramiennego jest ewersja, uprowadzenie lub zewnętrzny obrót kości piszczelowej.1 Hintermann opisał, jak typowe urazy występują podczas lądowania na nierównej powierzchni lub biegania na dół, a kluczowym punktem historii jest uraz ewersji.21 pacjent może poprzeć uczucie” ustąpienia ” medialnie, gdy na nierównym podłożu, w dół lub w dół.1

po badaniu fizykalnym należy ocenić malalignment, deformację, asymetrię, wybroczyny i obrzęk dotkniętej stopy., Pacjenci mogą mieć asymetryczne pes planus i deformację pronacji chorej strony. Przeprowadzić badanie stresu klinicznego. Pacjenci powinni siedzieć na podwyższonym stole z nogami zwisającymi z krawędzi. Jedna ręka powinna zabezpieczyć piszczel, a druga powinna chwycić piętę podczas stosowania nacisku koślawego na piętę. Porównaj to ze stroną przeciwną.1 dodatkowo należy wykonać badanie szuflady przedniej w celu oceny rozluźnienia więzadeł bocznych pobocznych. Uzyskać obciążające zwykłe radiogramy do oceny parametrów radiograficznych i obecność urazów kostnych.,

pomimo dokładnego badania klinicznego naukowcy wykazali, że tkliwość przyśrodkowa, obrzęk i wybroczyny są słabymi wskaźnikami uszkodzenia więzadła naramiennego.22-25 te wyniki fizyczne nie są już uważane za dopuszczalne do oceny kompetencji więzadła naramiennego.26

w izolowanym złamaniu kości strzałkowej ustalenie stanu głębokiego więzadła naramiennego jest ważne, aby pomóc odróżnić stabilne złamanie kostki od niestabilnego złamania kostki.,Radiografia Naprężeniowa jest ważna dla określenia stanu więzadła naramiennego i stanowi obiektywny pomiar stabilności w złamaniach stawu skokowego.26 radiografia naprężeń składa się z widoków naprężeń grawitacyjnych lub ręcznych widoków naprężeń zewnętrznych. Widok naprężenia grawitacyjnego składa się z radiogramu przednio-tylnego wykonanego z nogą poziomą i przyśrodkową stroną do góry bez podparcia kostki.,26 można wykonać test naprężeń rotacji zewnętrznej, mając nogę w 10 stopniach obrotu wewnętrznego, aby uzyskać widok wpuszczany, neutralny zgięcie grzbietowe i zewnętrzną siłę rotacji umieszczoną na kostce przez dostawcę.22,26

oba widoki naprężeń mierzą przestrzeń przyśrodkową, czyli odległość między boczną granicą kości udowej przyśrodkowej a przyśrodkową granicą kości udowej na poziomie kopuły talarowej.27 wolna przestrzeń przyśrodkowa większa niż 5 mm jest predykcją głębokiego uszkodzenia więzadła naramiennego, a tym samym niestabilnego złamania kostki., Clement i współpracownicy odkryli, że wyższa przestrzeń pośrodkowa (ponad 5 mm) na radiogramach grawitacyjnych koreluje z niższym wynikiem American Orthopaedic Foot and Ankle Society (Aofas) u pacjentów z izolowanym bocznym złamaniem kości udowej. W związku z tym Duże medialne wartości wolnej przestrzeni wydają się podatne na leczenie operacyjne.28 wiele badań wykazało, że widoki naprężeń grawitacyjnych są tak skuteczne, jak widoki naprężeń zewnętrznych w wykrywaniu poszerzenia przestrzeni przyśrodkowej w izolowanych złamaniach kości strzałkowej.,26,29

gdy wskazany jest zabieg chirurgiczny w przypadku ostrych urazów mięśnia naramiennego

leczenie operacyjne złamań równoważnych dwubiegunowych jest konieczne, gdy czysta przestrzeń przyśrodkowa nie zmniejsza się do granic anatomicznych, ponieważ prawdopodobnie doprowadzi to do niestabilności mechanicznej.1 dodatkowo przesunięte boczne złamanie malleolus z jednoczesnym zerwaniem więzadła naramiennego jest równoważne złamaniu bimalleolar. Dlatego wskazane jest chirurgiczne utrwalenie.,26

jedno z badań wykazało, że ponad 60% pacjentów ze złamaniem kości strzałkowej i zerwaniem więzadła naramiennego miało tkliwość nad więzadłem naramiennym w leczeniu zachowawczym, a 38% pacjentów miało niestabilność przyśrodkową w leczeniu zachowawczym uszkodzenia więzadła naramiennego po utrwaleniu złamania kostki.30 biorąc pod uwagę wcześniejsze prace zgłoszone przez Earlla i Hintermanna i ich współpracowników, chirurgiczna stabilizacja więzadła naramiennego zapewnia ochronę chrząstki stawowej przed procesami zwyrodnieniowymi i innymi późnymi następstwami.,15,20

przewodnik krok po kroku po technice chirurgicznej

różni autorzy opisali techniki rekonstrukcji przy użyciu tylnego ścięgna piszczelowego, flexor hallucis longus, peroneus longus, autogenicznego przeszczepu plantaris lub allogenicznego przeszczepu Achillesa.31-33 techniki te zostały opracowane w celu leczenia dysfunkcji tylnego ścięgna piszczelowego IV stopnia. W przypadku ostrego uszkodzenia mięśnia naramiennego, techniki naprawy obejmują bezpośrednią naprawę end-to-end i naprawę więzadła do kości za pomocą kotwic lub tuneli kostnych.,31-34 biorąc pod uwagę wysoką częstość występowania zmian osteochondralnych po urazie kostki, rutynowo wykonujemy artroskopię przed naprawą.

gdy pacjent otrzyma znieczulenie ogólne, Ustaw pacjenta w pozycji leżącej na plecach. Jeśli ktoś wykonuje artroskopię lub otwartą redukcję i wewnętrzną fiksację, wypełnij to przed zajęciem więzadła naramiennego. Nawet po utrwaleniu syndesmozy zalecamy wykonanie badania stresu śródoperacyjnego., Jeśli na widoku wpuszczonym znajduje się więcej niż 5 mm wolnej przestrzeni przyśrodkowej lub ślady resztkowego ewersji talaru, zalecamy bezpośrednią naprawę więzadła naramiennego.

Wyśrodkuj krzywoliniowe nacięcie na śródstopiu biegnące dystalnie nad przebiegiem tylnego ścięgna piszczelowego. Należy wykonać głębokie rozwarstwienie podczas elektrokauteryzacji dopływów żyły odpiszczelowej. Następnie dokładnie sprawdź powierzchowne i głębokie gałęzie naramienne., Zazwyczaj Głębokie naramienne pęknie przyśrodkowy aspekt kości talowej, a powierzchowne naramienne pęknie przednia dystalna piszczela. W razie potrzeby można podnieść Płatek okostnowy od przyśrodkowego malleolus 3 do 4 mm proksymalnie. W wybranych przypadkach więzadło naramienne może zostać zerwane.

Użyj kotwic do szycia, aby zabezpieczyć przyśrodkowy aspekt talus do przedniego przyśrodkowego malleolus. Następnie przeprowadź szwy przez więzadło z kostką w pozycji neutralnej., Włókna kompleksu więzadła są zorientowane równolegle do ciągnięcia kotwic i mogą łatwo rozerwać tkankę. W związku z tym można umieścić bliższy ścieg blokujący z jedną kończyną szwu. Przekaż drugą kończynę dystalną do ściegu blokującego, aby pociągnięcie przesuwnej kończyny przesunęło się i położyło więzadło do kości. Przystąp do związania szwów, aby zabezpieczyć konstrukcję. Następnie można użyć fluoroskopii śródoperacyjnej w celu zapewnienia wspólnego jest zmniejszona i przystające. Badanie naprężeń potwierdza symetryczną i odpowiednią przestrzeń przyśrodkową, a przestrzeń piszczelowo-piszczelową i pokrywają się.,

co ujawnia Literatura

dowody na poprawę wyników leczenia po ostrej naprawie mięśnia naramiennego są kontrowersyjne. W randomizowanym badaniu Stromsoe i współpracownicy porównali natychmiastową naprawę ostrych pęknięć naramiennych z złamaniami Webera typu B I C do grupy naprawczej naramiennej i grupy naprawczej bez.6 autorzy nie stwierdzili znaczącej różnicy w grupie leczonej w porównaniu z grupą zachowawczą w leczeniu naramiennym w odniesieniu do zdolności do pracy, aktywności sportowej, bólu i obrzęku podczas średnio 17-miesięcznej obserwacji.,6 jednakże, niektórzy pacjenci mieli nieoptymalne wyniki, pozostawiając pytania dotyczące tego, czy niektórzy skorzystaliby z bezpośredniej naprawy anatomicznej. Uporczywy ból kostki przyśrodkowej po urazach równoważnych bimalleolar może być związany z subtelną lub dynamiczną niestabilnością przyśrodkową spowodowaną nieoperacyjnym zarządzaniem naramiennikiem.2,35

Johnson i Hill zgłaszali przypadki bocznych złamań kości udowej z pęknięciem więzadła naramiennego u 29 pacjentów leczonych wyłącznie z powodu utrwalenia złamań.30 dziesięciu pacjentów miało ból resztkowy wzdłuż przyśrodkowej strony kostki, a 18 pacjentów miało tkliwość więzadła przyśrodkowego.,Więzadło naramienne miało rozluźnienie w badaniu z użyciem testów uprowadzenia lub rotacji zewnętrznej u ośmiu pacjentów.Nowsze dowody sugerują, że należy naprawić zerwanie więzadła naramiennego u pacjentów z niestabilną kostką przyśrodkową po utrwaleniu złamania, co może zapobiec późnej niestabilności kostki.Naprawa kompleksu mięśnia naramiennego w czasie wiązania bocznego kości udowej ma subiektywne, funkcjonalne i radiologiczne wyniki, które są podobne do wiązania bocznego kości udowej z wiązaniem syndesmotycznym w przypadku złamań bimalleolar równoważnych w kostce.,9

można nadać stabilność pośrednią kompleksowi więzadła naramiennego przez boczne zamocowanie malleolus, a następnie zespół zastępczy, podczas gdy naprawa więzadła pierwotnego naramiennego zapewnia stabilność bezpośrednią. Podczas surogate syndesmotic fixation does provide indirect stability to the deltoid więzadło, the deltoid więzadło leczy w non-anatomic pozycji. Różni autorzy wykazali, że nie-anatomiczne gojenie kompleksu więzadła naramiennego negatywnie wpływa na wyniki kliniczne i funkcjonalne.,9,22,34,37 dodatkowo, pooperacyjna tomografia komputerowa (CT) sugerowałaby, że podczas wykonywania fiksacji transsyndesmotycznej występuje znaczny stopień malredukcji syndesmotycznej.38,39 w ten sposób naprawa więzadła naramiennego w czasie wiązadła bocznego może zapobiec potrzebie utrwalenia syndesmozy i związanych z nią powikłań.

Woo i współpracownicy zgłosili 78 kolejnych przypadków zerwania więzadła naramiennego z towarzyszącym złamaniem kostki i średnią obserwacją trwającą 17 miesięcy.,4 Gdy pękniętemu więzadłu naramiennemu towarzyszył uraz syndesmotyczny, ostateczna obserwacja wolnej przestrzeni przyśrodkowej i wyniki kliniczne były lepsze w grupie naprawczej naramiennika. W przypadku niestabilnych złamań stawu skokowego o wysokiej jakości z niestabilnością syndesmotyczną, bezpośrednia naprawa więzadła naramiennego była wystarczająca do przywrócenia stabilności przyśrodkowej. Autorzy doszli do wniosku, że bezpośrednia naprawa więzadła naramiennego odgrywa ważną rolę w utrzymaniu stabilności kostki w urazach wysokoenergetycznych, takich jak rozkurcz stawów syndesmotycznych i zerwania więzadła naramiennego związane ze złamaniami kostki.,

Podsumowując

kompleks więzadła naramiennego jest ważnym stabilizatorem stawu skokowego. Najnowsza Literatura sugeruje, że bezpośrednia naprawa więzadła naramiennego może ułatwić lepsze wyniki kliniczne i radiologiczne. Pomimo niejednoznacznych wyników klinicznych w krótkim okresie, niewłaściwe leczenie ostrych urazów mięśnia naramiennego może prowadzić do niepożądanych późnych następstw. Lekarz powinien mieć wysoki wskaźnik podejrzeń ostrego uszkodzenia mięśnia naramiennego z izolowanymi złamaniami kości strzałkowej., Wywiad i badanie kliniczne, parametry radiograficzne i ocena stresu są najważniejsze w diagnostyce ostrych urazów naramiennych ze złamaniami kostki.

Dr McAlister jest adiunktem w CORE Institute w Phoenix. Jest certyfikowanym chirurgiem stopy i kostki. Dr McAlister jest członkiem American College of Foot and Ankle Surgeons.

Dr So jest członkiem CORE Institute.

1. Giza E, Wuellner J. ostre pęknięcie mięśnia naramiennego: historia, diagnostyka i technika naprawy. Tech Foot Ankle. 2014;13:73-80.
2 ., Hintermann B, Regazzoni P, Lampert C, Stutz G, Gachter A. Badania artroskopowe w ostrych złamaniach kostki. J Bone Joint Surg Br. 2000; 82(3): 345-351
3. Schuberth JM, Collman DR, Rush SM, Ford LA. Integralność więzadła naramiennego w bocznych złamaniach kości udowej: analiza porównawcza oceny artroskopowej i radiologicznej. J Foot Ankle Surg. 2004;43(1):20-29.
4. Woo SH, Bae SY, Chung HJ. Krótkotrwałe wyniki zerwania więzadła naramiennego podczas ostrego złamania stawu skokowego. Stopa Kostka Int. 2018;39(1):35-45.
5. Donken CC, Verhofstad MH, Edwards MJ, van Laarhoven CJ., 21-letnia obserwacja supinacji-rotacji zewnętrznej typu II-IV (OTA typu B) złamań kostek: retrospektywne badanie kohortowe. J Ortopeda. 2012; 26 (8):e108-e114.
6. Stromsoe K, Hoqevold HE, Skjeldal S. naprawa zerwanego więzadła naramiennego nie jest konieczna w przypadku złamań kostki. J Bone Joint Surg Br. 1995;77(6):920-921.
7. Bluman em. Urazy więzadła naramiennego w złamaniach kostek mam je zostawić czy naprawić? Stopa Kostka Int. 2012;33(3):236-238.
8. Hintermann B, Knupp M, Pagenstert GI. Urazy więzadła naramiennego: diagnostyka i zarządzanie. Klin Do Kostki Stóp. 2006;11(3):625-637.
9., Jones CR, Nunley ja II. Deltoid ligament repair versus syndesmotic fixation in bimalleolar equivalent ankle fractures. J Ortopeda. 2015; 29(5):245-249
10. McCollum GA, van den Bekerom MP, Kerkhoffs GM, Calder JD, van Dijk CN. Syndesmoza i urazy więzadła naramiennego u sportowca. Chirurgia Stawu Kolanowego Traumatol Artrosc. 2013;21(6):1328-1337.
11. Tornetta P III. kompetencje więzadła naramiennego w złamaniach stawu skokowego dwubiegunowego po fiksacji przyśrodkowej kości udowej. J Bone Joint Surg Am. 2000;82(6):843-848.
12. Kelikian AS, Sarrafian SK., Sarrafian Anatomia stopy i kostki: opisowa, Topograficzna, funkcjonalna. Lippincott Williams &
13. Foetisch CA, Ferkel RD. Urazy więzadła naramiennego: anatomia, diagnostyka i leczenie. Sport Med Artrosc. 2000;8:326-335.
14. Clanton TO, Williams BT, James EW, Campbell KJ, Rasmussen MT, Haytmanek, Wijdicks CA, LaPrade RF. Radiograficzna identyfikacja zespołu więzadła naramiennego stawu skokowego przyśrodkowego. Am J Sports Med. 2015;43(11):2753-2761.
15. Boss AP, Hintermann B. Badanie anatomiczne zespołu więzadła stawu skokowego przyśrodkowego., Stopa Kostka Int. 2002; 23(6):547-553
16. Watanabe K, Kitaoka HB, Berglund LJ, Zhao KD, Kaufman KR, An KN. Rola więzadeł stawu skokowego i geometrii stawowej w stabilizacji stawu skokowego. Clin Biomech (Bristol, Avon). 2012;27(2):189-195.
17. Harris J, Fallat L. Effects of isolated Weber B fibular fractures on the tibiotalar contact area. J Foot Ankle Surg. 2004; 43 (1): 3-9.
18. Michelson JD, Helgemo SL Jr. Kinematyka kostki osiowo obciążonej. Stopa Kostka Int. 1995;16(9):577-582.
19. Ramsey PL, Hamilton W. Changes in tibiotalar area of contact caused by lateral talar shift., J Bone Joint Surg Am. 1976;58(3):356-357.
20. Earll m, Wayne J, Brodrick C, Vokshoor a, Adelaar R. Contribution of the deltoid ligament to ankle joint contact characteristics: a cadaver study. Stopa Kostka Int. 1996;17(6):317-324.
21 . Hintermann B. niestabilność stawu skokowego przyśrodkowego. Klin Do Kostki Stóp. 2003;8(4):723-738.
22 . McConnell T, Creevy w, Tornetta P III. badanie stresu supinacji zewnętrznych złamań strzałkowych typu rotacyjnego. J Bone Joint Surg Am. 2004; 86-A(10): 2171-2178.
23 . Van den Bekerom MP, Mutsaerts EL, van Dijk CN., Ocena integralności więzadła naramiennego w supinacji złamania stawu skokowego z rotacją zewnętrzną: systematyczny przegląd literatury. Arch Ortopedia Surg. 2009;129(2):227-235.
24 . DeAngelis NA, Eskander MS, fr. BG. Czy tkliwość przyśrodkowa przewiduje niekompetencję więzadła głębokiego naramiennego w złamaniach kostek typu supinacja-rotacja zewnętrzna? J Ortopeda. 2007;21(4):244–247.
25 . Egol KA, Amirtharajah M, Tejwani NC, et al. Test naprężenia kostki do przewidywania potrzeby chirurgicznej fiksacji izolowanych złamań kości strzałkowej. J Bone Joint Surg Am. 2004; 86-A(11): 2393-2398.
26 ., Ashraf a, Murphree J, Wait E, Winston T, Wooldridge A, Meriwether M, Wilson J, Grimes JS. Radiogramy naprężeń grawitacyjnych oraz wpływ położenia kostki i integralności więzadła naramiennego oraz pomiarów przestrzeni pośrodkowej. J Ortopeda. 2017;31(5):270-274.
27 . Park SS, Kubiak PL, Egol KA, et al. Zdjęcia rentgenowskie stresu po złamaniu kostki: wpływ położenia kostki i stanu więzadła naramiennego. J Ortopeda. 2006;20(1):11-8.
28 . Clement JR, Motley TA, Garrett a, Carpenter BB. Nieoperacyjne leczenie złamań bimalleolar equivalent kostek: przegląd retrospektywny 51 pacjentów., J Foot Ankle Surg. 2008; 47(1): 40-45.
29 . LaBa, TB, Gugala Z, Morris RP, Panchbhavi VK. Gravity versus manual external rotation stress view w ocenie stabilności kostki. Stopa Kostka Spec. 2015;8(3):175-9.
30. Johnson DP, Hill J. Fracture-dyslokacja stawu skokowego z reuptured więzadła naramiennego. Kontuzja. 1988;19(2):59-61.
31. Beals TC, Brim J, Nickisch F. urazy więzadła naramiennego u sportowców: techniki naprawy i rekonstrukcji. Oper Tech Sport Med. 2010;18:11-17.
32. Bohay DR, Anderson JG. Stadium IV niedowład tylnego ścięgna piszczelowego: przechylona kostka. Klin Do Kostki Stóp., 2003;8(3):619-636.
33. Deland JT. De Asla RJ, Segal A. rekonstrukcja przewlekle nieudanego więzadła naramiennego: nowa technika. Stopa Kostka Int. 2004;25(11):795-799.
34. Lack W, Phisitkul P, Femino JE. Anatomiczna naprawa więzadła naramiennego ze wzmocnieniem z kotwicy do szwu: końcówka techniki. Iowa Orthop J. 2012;32:227-230.
35. Hintermann B, Boss a, Schafer D. Badania artroskopowe u pacjentów z przewlekłą niestabilnością stawu skokowego. Am J Sports Med. 2002;30(3):402-409.
36. Yu GR, Zhang MZ, Aiyer A, et al., Naprawa ostrego zerwania kompleksu więzadła naramiennego związanego ze złamaniami kostki: wieloośrodkowe badanie kliniczne. J Foot Ankle Surg. 2015; 54(2):198-202.
37. Hong CC, Roy SP, Nashi N, Tan KJ. Wynik czynnościowy i ograniczenie aktywności sportowej po złamaniach stawu skokowego dwudzielnego i trójdzielnego. Stopa Kostka Int. 2013;34(6):805-810.
38. Gardner MH, Demetrakopoulous D, Briggs SM i in. Malredukcja zespołu piszczelowo-włóknistego w złamaniach kostki. Stopa Kostka Int. 2006;27(10):788-792.
39. Sagi HC, Shah AR, Sanders RW et al., Czynnościowa konsekwencja syndesmotycznego malredukcji stawów w co najmniej 2-letniej obserwacji. J Ortopeda. 2012;26(7):439-443.

---