Metafizyka

Metafizyka w chińskiej filozofii sięga do najwcześniejszych chińskich koncepcji filozoficznych z dynastii Zhou, takich jak Tian (niebo) i Yin i Yang., W IV wieku p. n. e.nastąpił zwrot w kierunku kosmogonii wraz z rozwojem taoizmu (w Daodejing i Zhuangzi) i postrzega świat przyrody jako dynamiczne i stale zmieniające się procesy, które spontanicznie powstają z jednego immanentnego metafizycznego źródła lub zasady (Tao). Inną filozoficzną szkołą, która powstała w tym czasie, była szkoła Przyrodników, która postrzegała ostateczną metafizyczną zasadę jako Taiji, „najwyższą polaryzację” złożoną z sił Yin i Yang, które zawsze były w stanie zmiany poszukującej równowagi., Innym problemem Chińskiej metafizyki, zwłaszcza taoizmu, jest związek i natura bytu i nie-bytu (ty 有 i wu 無). Taoiści utrzymywali, że ostateczny, Tao, był również nie-bytem lub nie-obecnością. Innymi ważnymi pojęciami były spontaniczne generowanie lub naturalna witalność (Ziran) i „rezonans korelacyjny” (Ganying).

Po upadku dynastii Han (220 r.n. e.) w Chinach narodziła się Neo-taoistyczna Szkoła Xuanxue. Szkoła ta miała duży wpływ na rozwój koncepcji późniejszej metafizyki Chińskiej. Filozofia buddyjska wkroczyła do Chin (ok., I wieku) i był pod wpływem rodzimych chińskich koncepcji metafizycznych do opracowania nowych teorii. Rodzime szkoły filozofii Tiantai i Huayen podtrzymywały i reinterpretowały indyjskie teorie shunyaty (pustka, kong 空) i natury Buddy (Fo xing性) do teorii przenikania się zjawisk. Neo-Konfucjanie jak Zhang Zai pod wpływem innych szkół rozwinęli pojęcia „Zasady” (li) i energii życiowej (qi).,

Klasyczna Grecjaedit

Sokrates i PlatoEdit

Sokrates znany jest z dialektycznego lub kwestionującego podejście do filozofii, a nie pozytywnej doktryny metafizycznej.

jego uczeń, Platon jest znany ze swojej teorii form (którą umieszcza w ustach Sokratesa w swoich dialogach). Realizm platoniczny (uważany również za formę idealizmu) uważany jest za rozwiązanie problemu uniwersalizmu, tzn. to, co poszczególne przedmioty mają ze sobą wspólnego, to fakt, że mają wspólną specyficzną formę, która jest uniwersalna dla wszystkich innych ich rodzajów.,

teoria ma wiele innych aspektów:

• epistemologiczna: wiedza o formach jest bardziej pewna niż zwykłe dane sensoryczne.
• etyczne: forma dobra wyznacza obiektywny standard moralności.
• czas i zmiana: świat form jest wieczny i niezmienny. Czas i zmiana należą tylko do dolnego świata zmysłów. „Czas jest ruchomym obrazem wieczności”.
• Obiekty abstrakcyjne i matematyka: liczby, figury geometryczne itp., istnieć umysł-niezależnie w świecie form.,

platonizm rozwinął się w neoplatonizm, filozofię o monoteistycznym i mistycznym smaku, która przetrwała dobrze do wczesnochrześcijańskiej ery.

AristotleEdit

uczeń Platona Arystoteles pisał szeroko na prawie każdy temat, w tym metafizykę. Jego rozwiązanie problemu uniwersaliów kontrastuje z Platonem. podczas gdy formy platońskie są egzystencjalnie widoczne w widzialnym świecie, esencje arystotelesowskie mieszkają w szczegółach.,

potencjalność i aktualność to Zasady dychotomii, które Arystoteles stosował w swoich pracach filozoficznych do analizy ruchu, przyczynowości i innych zagadnień.

arystotelesowska teoria zmiany i przyczynowości rozciąga się na cztery przyczyny: materialną, formalną, efektywną i ostateczną. Sprawna przyczyna odpowiada temu, co jest obecnie znane jako przyczyna prostoty. Ostateczne przyczyny są wyraźnie teleologiczne, pojęcie uważane obecnie za kontrowersyjne w nauce. Dychotomia Materia / forma miała stać się bardzo wpływowa w późniejszej filozofii jako rozróżnienie substancja/istota.,

argumenty otwierające w metafizyce Arystotelesa, Księga I, krążą wokół zmysłów, wiedzy, doświadczenia, teorii i mądrości. Pierwszym głównym celem metafizyki jest próba określenia, w jaki sposób intelekt „przechodzi od odczucia przez pamięć, doświadczenie i sztukę do wiedzy teoretycznej”. Arystoteles twierdzi, że wzrok daje nam możliwość rozpoznawania i zapamiętywania doświadczeń, podczas gdy dźwięk pozwala nam się uczyć.,

Klasyczna IndiaEdit

Więcej o filozofii indyjskiej: Filozofia hinduistyczna

sāṃkhyaedit

Sāṃkhya jest starożytnym systemem filozofii indyjskiej opartym na dualizmie obejmującym ostateczne zasady świadomości i materii. Opisywana jest jako racjonalistyczna szkoła filozofii indyjskiej. Jest najbardziej związana ze szkołą jogi hinduizmu, a jej metoda miała największy wpływ na rozwój wczesnego buddyzmu.

Sāmkhya jest filozofią enumeracjonistyczną, której epistemologia przyjmuje trzy z sześciu praman (dowodów) jako jedyny wiarygodny sposób zdobywania wiedzy., Są to pratyakṣa( percepcja), anumāṇa (wnioskowanie) i śabda (āptavacana, słowo / świadectwo wiarygodnych źródeł).

Samkhya jest silnie dualistyczny. Filozofia Sāmkhya uważa wszechświat za składający się z dwóch rzeczywistości; puruṣa (świadomość) i praktiti (Materia). Jiva (żywa istota) to stan, w którym puruṣa jest związana z prakṛti w jakiejś formie. Ta fuzja, zdaniem uczonych Samkhya, doprowadziła do powstania buddhi („świadomości duchowej”) i ahaṅkāra (świadomości ego)., Wszechświat jest opisany przez tę szkołę jako stworzony przez purusa-prakṛti byty nasycone różnymi permutacjami i kombinacjami różnych elementów, zmysłów, uczuć, aktywności i umysłu. W stanie braku równowagi jeden z więcej składników przytłacza innych, tworząc formę niewoli, szczególnie umysłu. Koniec tej nierównowagi, niewola nazywana jest wyzwoleniem lub mokszą przez szkołę Samkhya.

istnienie Boga lub Istoty Najwyższej nie jest bezpośrednio potwierdzane ani uważane za istotne przez filozofów Samkhji. Sāṃkhya zaprzecza ostatecznej przyczynie Iśwary (Boga)., Podczas gdy szkoła Samkhya uważa Wedy za wiarygodne źródło wiedzy, jest to filozofia ateistyczna według Paula Deussena i innych uczonych. Zasadniczą różnicą między Samkhya i szkoły jogi, uczeni państwowi, jest to, że szkoła Jogi akceptuje „osobiste, ale zasadniczo nieaktywne, bóstwo” lub „osobowego Boga”.

Samkhya jest znany ze swojej teorii guṇ (cech, wrodzonych tendencji)., Guṇa, stwierdza, są trzy rodzaje: sattwa jest dobra, współczująca, oświecająca, pozytywna i konstruktywna; Radża jest aktywna, chaotyczna, namiętna, impulsywna, potencjalnie dobra lub zła; a Tama jest cechą ciemności, ignorancji, destrukcyjna, letargiczna, negatywna. Wszystko, wszystkie formy życia i istoty ludzkie, badacze stanu Samkhya, mają te trzy guṇy, ale w różnych proporcjach. Wzajemne oddziaływanie tych guṇ określa charakter kogoś lub czegoś, Natury i determinuje postęp życia., Samkhya teoria guṇas była szeroko omawiana, rozwijana i udoskonalana przez różne szkoły indyjskich filozofii, w tym buddyzmu. Traktat filozoficzny Samkhya wpłynął również na rozwój różnych teorii etyki hinduistycznej.

VedāntaEdit

urzeczywistnienie natury własnej tożsamości jest głównym przedmiotem systemu wedanty indyjskiej metafizyki., W Upaniszadach samoświadomość nie jest pierwszą osobą indeksującą samoświadomość lub samoświadomość, która jest samo-odniesieniem bez identyfikacji, a także nie samoświadomość, która jako rodzaj pragnienia jest zaspokajana przez inną samoświadomość. Jest to samorealizacja; realizacja Jaźni składającej się ze świadomości, która prowadzi Wszystko inne.

słowo samoświadomość w Upaniszadach oznacza wiedzę o istnieniu i naturze Brahmana. Oznacza świadomość naszej własnej prawdziwej istoty, pierwotnej rzeczywistości., Samoświadomość oznacza samowiedzę, wiedzę o Pradżnie, tj. o pranie, która jest Brahmanem. Według Upaniszad Atman czy Paramatman jest fenomenalnie niepoznawalny; jest obiektem realizacji. Atman jest niepoznawalny w swej zasadniczej naturze; jest niepoznawalny w swej zasadniczej naturze, ponieważ jest odwiecznym podmiotem, który wie o wszystkim, w tym o sobie samym. Atman jest znającym, a także znanym.

Metafizycy uważają jaźń za odrębną od Absolutu lub całkowicie identyczną z Absolutem., Nadali formę trzem szkołom myślenia-a) szkole dualistycznej, b) szkole Quasi-dualistycznej i C) szkole Monistycznej, w wyniku ich zróżnicowanych doświadczeń mistycznych. Prakrti i Atman, traktowani jako dwa odrębne i odrębne aspekty, stanowią podstawę dualizmu Shvetashvatara Upanishad. Quasi-dualizm znajduje odzwierciedlenie w Vaishnawickim-monoteizmie Ramanuja i absolutnym Monizmie, w naukach Adi Śankary.

samoświadomość jest czwartym stanem świadomości lub Turiya, pierwsze trzy to Vaisvanara, Taijasa i Prajna., Są to cztery stany indywidualnej świadomości.

istnieją trzy różne etapy prowadzące do samorealizacji. Pierwszy etap polega na mistycznym pojmowaniu chwały jaźni w nas tak, jakbyśmy byli od niej odmienni. Drugim etapem jest utożsamianie „JA-wewnątrz” z Jaźnią, że jesteśmy w istotnej naturze całkowicie identyczni z czystą Jaźnią. Trzeci etap polega na uświadomieniu sobie, że Atman jest Brahmanem, że nie ma różnicy między Jaźnią a absolutem. Czwarty etap to uświadomienie sobie ” ja jestem absolutem – – Aham Brahman Asmi., Piąty etap polega na uświadomieniu sobie, że Brahman jest „wszystkim”, które istnieje, jak również tym, co nie istnieje.

Metafizyka Buddyjskaedytuj

w filozofii buddyjskiej istnieją różne tradycje metafizyczne, które proponowały różne pytania o naturę rzeczywistości oparte na naukach Buddy we wczesnych tekstach buddyjskich. Budda z wczesnych tekstów nie skupia się na pytaniach metafizycznych, ale na etycznym i duchowym treningu i w niektórych przypadkach odrzuca pewne pytania metafizyczne jako nieprzydatne i nieokreślone Avyakta, które zaleca, aby zostały odłożone na bok., Rozwój metafizyki systematycznej nastąpił po śmierci Buddy wraz z powstaniem tradycji Abhidharmy. Buddyjskie szkoły Abhidharmy rozwinęły swoją analizę rzeczywistości w oparciu o koncepcję Dharmy, które są ostatecznymi zdarzeniami fizycznymi i umysłowymi, jakie doświadczają i ich wzajemnymi relacjami. Noa Ronkin nazwał ich podejście „fenomenologiczne”.

późniejsze tradycje filozoficzne obejmują szkołę Madhjamiki Nagardżuny, która dalej rozwijała teorię pustki (shunyaty) wszystkich zjawisk lub Dharmę, która odrzuca jakikolwiek rodzaj substancji., Interpretowano to jako formę antyfundacjonalizmu i antyrealizmu, które postrzegają rzeczywistość jako pozbawioną ostatecznej esencji lub gruntu. W międzyczasie Szkoła Jogakary promowała teorię zwaną „tylko świadomość” (vijnapti-matra), która została zinterpretowana jako forma idealizmu lub fenomenologii i zaprzecza rozłamowi między samą świadomością a przedmiotami świadomości.

Metafizyka Islamska

główne idee w metafizyce sufickiej otoczyły pojęcie weḥdah (وحدة) oznaczające „jedność”, lub w języku arabskim توحيد tawhid., waḥdat al-wujūd dosłownie oznacza „jedność istnienia” lub ” jedność bytu.”Zwrot został przetłumaczony” panteizm.”Wujud (tj. istnienie lub obecność) odnosi się tutaj do wujud Allaha (porównaj Tawhid). Z drugiej strony waḥdat Asz-szuhūd, co oznacza ” pozorność „lub” monoteizm świadectwa”, uważa, że Bóg i jego stworzenie są całkowicie odrębne.

Scholastyka i Średniowieczeedytuj

Więcej o filozofii średniowiecznej i metafizyce: Filozofia średniowieczna

pomiędzy około 1100 i 1500 filozofia jako dyscyplina miała miejsce w ramach systemu nauczania Kościoła Katolickiego, znanego jako scholastyka. Filozofia scholastyczna odbywała się w ramach ustalonych ram łączących teologię chrześcijańską z naukami Arystotelesa. Chociaż fundamentalne ortodoksje nie były powszechnie kwestionowane, to jednak istniały Głębokie metafizyczne spory, szczególnie dotyczące problemu uniwersaliów, które angażowały Dunsa Scotusa i Pierre ' a Abelarda., William Ockham jest pamiętany za swoją zasadę ontologicznej parsymonii.

racjonalizm Kontynentalnyedytuj

we wczesnym okresie nowożytnym (XVII i XVIII w.) dziedzina filozofii budująca system jest często związana z racjonalistyczną metodą filozofii, czyli techniką dedukcji natury świata za pomocą czystego rozumu. Zastosowano scholastyczne koncepcje substancji i wypadku.

• Leibniz zaproponował w swojej Monadologii mnogość nie oddziałujących ze sobą substancji.,
• Kartezjusz słynie ze swojego dualizmu materialnego i psychicznego.
• Spinoza wierzył, że rzeczywistość jest jedną substancją Boga lub natury.

Wolffedytuj

Christian Wolff miał filozofię teoretyczną podzieloną na ontologię lub philosophia prima jako ogólną metafizykę, która powstaje jako wstęp do rozróżnienia trzech „specjalnych metafizyk” dotyczących duszy, świata i Boga: racjonalnej psychologii, racjonalnej kosmologii i racjonalnej teologii. Te trzy dyscypliny nazywane są empirycznymi i racjonalnymi, ponieważ są niezależne od objawienia., Ten schemat, który jest odpowiednikiem trójstronności Religijnej w stworzeniu, stworzeniu i Stwórcy, jest najbardziej znany studentom filozoficznym przez traktowanie go przez Kanta w Krytyce czystego rozumu. W „przedmowie” drugiego wydania księgi Kanta Wolff jest zdefiniowany jako ” największy ze wszystkich filozofów dogmatycznych.”

brytyjski empiryzmedytuj

Brytyjski empiryzm oznaczał coś w rodzaju reakcji na racjonalistyczną i budującą system metafizykę lub spekulatywną metafizykę, jak to określano pejoratywnie., Sceptyk David Hume słynnie stwierdził, że większość metafizyki powinna być wysłana do płomieni(patrz poniżej). Hume był znany wśród swoich współczesnych jako jeden z pierwszych filozofów, którzy otwarcie wątpią w religię, ale jest lepiej znany teraz ze swojej krytyki przyczynowości. John Stuart Mill, Thomas Reid i John Locke byli mniej sceptyczni, przyjmując bardziej ostrożny styl metafizyki oparty na realizmie, zdrowym rozsądku i nauce. Inni filozofowie, zwłaszcza George Berkeley byli prowadzeni od empiryzmu do idealistycznej metafizyki.,

KantEdit

Immanuel Kant podjął próbę Wielkiej syntezy i rewizji wspomnianych już nurtów: filozofii scholastycznej, systematycznej metafizyki i sceptycznego empiryzmu, nie zapominając o rozwijającej się nauce swoich czasów. Podobnie jak Budowniczowie systemów, miał nadrzędne ramy, w których wszystkie pytania miały być rozwiązane. Podobnie jak Hume, który słynnie obudził go ze swoich „dogmatycznych drzemek”, był podejrzliwy wobec metafizycznych spekulacji, a także kładzie duży nacisk na ograniczenia ludzkiego umysłu.,Kant opisał swoje przejście w metafizyce od twierdzenia o obiektywnym świecie numenalnym, do badania subiektywnego świata fenomenalnego, jako rewolucję Kopernikańską, przez analogię do (choć przeciwnej w kierunku) przejścia Kopernika od człowieka (podmiotu) do słońca (obiektu) w centrum wszechświata.

Kant postrzegał filozofów racjonalistycznych jako dążących do pewnego rodzaju metafizycznej wiedzy, którą zdefiniował jako syntetyczną apriori—czyli wiedzę, która nie pochodzi ze zmysłów (jest a priori), ale jest o rzeczywistości (syntetyczna)., Jeśli chodzi o rzeczywistość, różni się ona od abstrakcyjnych propozycji matematycznych (które określa Apriori analityczne), a będąc apriori, różni się od empirycznej wiedzy naukowej (którą określa aposteriori syntetyczne). Jedyną syntetyczną wiedzą aprioryczną, jaką możemy mieć, jest to, w jaki sposób nasze umysły organizują dane zmysłów; tą strukturą organizującą jest przestrzeń i czas, które dla Kanta nie mają niezależnego istnienia umysłu, ale mimo to działają jednolicie we wszystkich ludziach. Aprioryczna wiedza o przestrzeni i czasie jest wszystkim, co pozostaje z metafizyki, jak tradycyjnie pojmowano., Istnieje rzeczywistość poza danymi zmysłowymi lub zjawiskami, którą nazywa sferą noumeny; jednak nie możemy jej poznać taką, jaka jest sama w sobie, ale tylko taką, jaką się nam wydaje. Pozwala sobie spekulować, że początki fenomenalnego Boga, moralności i wolnej woli mogą istnieć w sferze noumenalnej, ale te możliwości muszą być skonfrontowane z jej podstawową niepoznawalnością dla ludzi. Chociaż uważał siebie za pozbycie się metafizyki, w pewnym sensie był ogólnie postrzegany z perspektywy czasu jako posiadający własną metafizykę i jako początek nowoczesnej analitycznej koncepcji podmiotu.,filozofia Późnojesiennaedytuj

filozofia XIX wieku była w przeważającej mierze pod wpływem Kanta i jego następców. Schopenhauer, Schelling, Fichte i Hegel prześcigali się w swoich panoramicznych wersjach niemieckiego idealizmu, własnej ostrożności Kanta wobec metafizycznych spekulacji i odrzucenia idealizmu, upadając na bok. Impuls idealistyczny był kontynuowany na początku XX wieku przez brytyjskich idealistów, takich jak F. H. Bradley i J. M. E. McTaggart., Zwolennicy Karola Marksa przyjęli dialektyczny pogląd Hegla na historię i przekształcili ją w materializm.

wczesna filozofia analityczna i pozytywizmedytuj

w okresie, gdy idealizm dominował w filozofii, nauka dokonywała wielkich postępów. Pojawienie się nowego pokolenia filozofów myślących naukowo doprowadziło do gwałtownego spadku popularności idealizmu w latach 20.

filozofię analityczną poprowadzili Bertrand Russell i G. E. Moore. Russell i William James próbowali kompromisu między idealizmem a materializmem z teorią monizmu neutralnego.,

filozofia początku do połowy XX wieku widziała tendencję do odrzucania pytań metafizycznych jako bezsensownych. Siłą napędową tej tendencji była propagowana przez Koło Wiedeńskie filozofia pozytywizmu logicznego, która twierdziła, że sensem wypowiedzi jest przewidywanie obserwowalnych wyników eksperymentu, a tym samym, że nie ma potrzeby postulowania istnienia innych przedmiotów niż te spostrzeżenia percepcyjne.

w tym samym czasie amerykańscy pragmatycy kierowali środkowym kursem między materializmem a idealizmem.,Metafizyka budująca System, ze świeżą inspiracją nauką, została ożywiona przez A. N. Whiteheada i Charlesa Hartshorne ' a.

Filozofia Kontynentalnaedytuj

siły, które ukształtowały filozofię analityczną—zerwanie z idealizmem i wpływ nauki—były znacznie mniej znaczące poza światem anglojęzycznym, chociaż nastąpił wspólny zwrot w kierunku języka. Filozofia kontynentalna kontynuowała trajektorię od post-kantyzmu.,

fenomenologia Husserla i innych miała być wspólnym projektem badania cech i struktury świadomości wspólnej dla wszystkich ludzi, zgodnie z założeniem Kanta, który oparł swoje syntetyczne apriori na jednolitym działaniu świadomości. Był oficjalnie neutralny w odniesieniu do ontologii, ale mimo to miał zapoczątkować szereg systemów metafizycznych. Koncepcja intencjonalności Brentano stała się szeroko wpływowa, w tym na filozofię analityczną.,

Heidegger, autor bytu i czasu, postrzegał siebie jako ponownie skupiającego się na byciu-qua-byciu, wprowadzając w tym procesie nowatorską koncepcję Daseina. Sartre napisał obszerne studium bytu i nicości.

ruch realizmu spekulatywnego oznacza powrót do pełnokrwistego realizmu.

Metafizyka Procesowaedytuj

istnieją dwa podstawowe aspekty codziennego doświadczenia: zmiana i wytrwałość., Do niedawna Zachodnia tradycja filozoficzna prawdopodobnie broniła istoty i wytrwałości, z pewnymi znaczącymi wyjątkami. Według myślicieli procesowych nowość, strumień i przypadek mają znaczenie, a czasami stanowią ostateczną rzeczywistość.,

w szerokim znaczeniu metafizyka procesowa jest tak stara jak filozofia Zachodnia, z takimi postaciami jak Heraklit, Plotinus, Duns Scotus, Leibniz, David Hume, Georg Wilhelm Friedrich Hegel, Friedrich Wilhelm Joseph von Schelling, Gustav Theodor Fechner, Friedrich Adolf Trendelenburg, Charles Renouvier, Karl Marx, Ernst Mach, Friedrich Wilhelm Nietzsche, Émile Boutroux, Henri Bergson, Samuel Alexander i Nicolas Berdyaev., Wydaje się, że pozostaje otwartym pytaniem, czy należy do nich zaliczyć główne postaci” kontynentalne”, takie jak nieżyjący już Martin Heidegger, Maurice Merleau-Ponty, Gilles Deleuze, Michel Foucault czy Jacques Derrida.

współczesna filozofia analitycznaedytuj

chociaż wczesna filozofia analityczna odrzucała teoretyzowanie metafizyczne, pod wpływem pozytywizmu logicznego, odrodziła się w drugiej połowie XX wieku. Filozofowie tacy jak Dawid K., Lewis i David Armstrong opracowali rozbudowane teorie na wiele tematów, takich jak uniwersały, przyczynowość, możliwość i konieczność oraz obiekty abstrakcyjne. Filozofia analityczna koncentruje się jednak na konstruowaniu kompleksowych systemów i na ścisłej analizie poszczególnych idei.

wśród zmian, które doprowadziły do odrodzenia teorii metafizycznej, był atak Quine 'a na rozróżnienie analityczno–syntetyczne, które zostało ogólnie przyjęte w celu podważenia rozróżnienia Carnap' a między pytaniami o istnienie wewnątrz RAM a tymi zewnętrznymi.,

filozofia fikcji, problem pustych nazw i debata nad statusem istnienia jako własności znalazły się w centrum uwagi, podczas gdy odwieczne kwestie, takie jak wolna wola, możliwe światy i filozofia czasu, tchnęły w nie nowe życie.

analityczny pogląd opiera się na metafizyce jako badaniu fenomenalnych ludzkich pojęć, a nie roszczeniu o świecie noumenalnym, więc jego styl często zaciera się w filozofii języka i psychologii introspekcyjnej., W porównaniu do budowania systemu może wydawać się bardzo suchy, stylistycznie podobny do programowania komputerowego, matematyki, a nawet rachunkowości (jako wspólny deklarowany cel jest „rozliczanie” podmiotów na świecie).