MI5 (Polski)
założycielem sekcji armii był Vernon Kell Z South Staffordshire Regiment, który pozostał w tej roli do początku ii Wojny Światowej. Jego rola była początkowo dość ograniczona; istniała wyłącznie w celu zapewnienia bezpieczeństwa narodowego poprzez kontrwywiad. Dysponując niewielkim personelem i współpracując z Wydziałem specjalnym Policji Metropolitalnej, Służba ta była odpowiedzialna za ogólne kierowanie i identyfikację zagranicznych agentów, podczas gdy Wydział specjalny zapewniał siłę roboczą do badania ich spraw, aresztowania i przesłuchań.,
w dniu po wypowiedzeniu I wojny światowej Minister Spraw Wewnętrznych Reginald McKenna ogłosił, że „w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin nie mniej niż dwudziestu jeden szpiegów, lub podejrzanych szpiegów, zostało aresztowanych w różnych miejscach w całym kraju, głównie w ważnych ośrodkach wojskowych lub morskich, niektóre z nich od dawna znane władzom jako szpiedzy”, nawiązując do aresztowań kierowanych przez Służbę. Aresztowania te wywołały Ostatnie historyczne kontrowersje., Według oficjalnej historii MI5, rzeczywista liczba zidentyfikowanych agentów wynosiła 22, A Kell zaczął wysyłać listy do lokalnych sił policyjnych 29 lipca, dając im uprzedzenie o aresztowaniach, które mają zostać dokonane natychmiast po wypowiedzeniu wojny. Policja z Portsmouth podskoczyła z pistoletu i aresztowała jednego z nich 3 sierpnia i nie wszyscy z 22 byli w areszcie do czasu, gdy McKenna wygłosił przemówienie, ale oficjalna historia uważa incydent za druzgocący cios dla imperialnych Niemiec, który pozbawił ich całego kręgu szpiegowskiego i specjalnie zdenerwował cesarza., Pogląd ten został zakwestionowany przez Nicholasa Hileya, który twierdził, że jest to kompletna fabrykacja. W 2006 roku jego artykuł „Entering the Lists” został opublikowany w czasopiśmie Intelligence and National Security, opisując produkty jego badań nad niedawno otwartymi aktami. Hiley otrzymał wcześniejszą kopię oficjalnej historii i sprzeciwił się ponownemu opisaniu tej historii. Później napisał kolejny artykuł, „Re-entering the Lists”, w którym stwierdził, że lista aresztowanych opublikowana w oficjalnej historii została zmyślona z późniejszych historii spraw.,
okres międzywojenny
MI5 konsekwentnie odnosiła sukcesy przez resztę lat 1910 i 1920, pełniąc główną rolę Kontrwywiadu. W czasie I wojny światowej Niemcy nieustannie próbowali przedostać się do Wielkiej Brytanii, ale MI5 była w stanie zidentyfikować większość, jeśli nie wszystkich wysłanych agentów. MI5 zastosowała metodę, która polegała na ścisłej kontroli wjazdu i wyjazdu do kraju oraz, co najważniejsze, kontroli poczty na dużą skalę. W latach powojennych zwrócono uwagę na próby ze strony Związku Radzieckiego i Kominternu, aby potajemnie wspierać działania rewolucyjne w Wielkiej Brytanii., Doświadczenie MI5, w połączeniu z wczesną niekompetencją Sowietów, oznaczało, że biuro skutecznie zidentyfikowało i ściśle monitorowało te działania.
w międzyczasie rola MI5 została znacznie powiększona. Ze względu na histerię szpiegowską, Mi5 zostało utworzone ze znacznie większych zasobów, niż w rzeczywistości było potrzebne do wytropienia niemieckich szpiegów. Jak to jest powszechne w biurokracji rządowej, spowodowało to, że służba rozszerzyła swoją rolę, aby wykorzystać swoje zapasowe zasoby. MI5 przejęło wiele dodatkowych obowiązków w czasie wojny., Co najważniejsze, jego ścisła rola Kontrwywiadu znacznie się rozmyła. Stała się ona o wiele bardziej polityczną rolą, obejmującą inwigilację nie tylko zagranicznych agentów, ale także organizacji pacyfistycznych i antykomunistycznych oraz zorganizowanej pracy. Było to uzasadnione powszechnym przekonaniem, że obce wpływy były u podstaw tych organizacji. W związku z tym do końca I wojny światowej MI5 była pełnoprawną jednostką dochodzeniową (choć nigdy nie miała uprawnień do aresztowania), poza agencją Kontrwywiadu., Rozbudowa tej roli kontynuowana była po krótkiej powojennej walce o władzę z szefem Oddziału Specjalnego Sir Basilem Thomsonem.
Po I Wojnie Światowej dział Kell ' a został uznany za zbędny przez polityków świadomych budżetu. W 1919 roku budżet MI5 został obniżony z £100,000 i ponad 800 oficerów do zaledwie £35,000 i 12 oficerów. W tym samym czasie Sir Basil Thomson z Oddziału Specjalnego został mianowany dyrektorem wywiadu wewnętrznego, w najwyższym Dowództwie wszystkich wewnętrznych dochodzeń kontrwywiadowczych i kontrwywiadowczych., W konsekwencji, jak zauważył oficjalny historyk Mi5 Christopher Andrew w swojej oficjalnej historii Defence of the Realm (2010), MI5 nie miało jasno określonej roli w wojnie angielsko-irlandzkiej. Aby jeszcze bardziej pogorszyć sytuację, kilku oficerów Kell uciekło do nowej agencji Thomsona, Home Intelligence Directorate. W związku z tym MI5 nie podejmowało żadnych konkretnych operacji wywiadowczych, których konsekwencją była Irlandzka Wojna o niepodległość., MI5 przeprowadziło szkolenie oficerów korpusu brytyjskiego z Departamentu Wywiadu Wojskowego (DMI), dla tzw.”cichej sekcji „Armii, znanej inaczej jako M04(x). Szybko wyszkoleni przez weteranów MI5 w koszarach Hounslow pod Londynem, świeżo wybici oficerowie korpusu M04 (x) zostali wysłani do Dublina wiosną 1919 roku. Z czasem przeszkolono 175 oficerów i wysłano do Irlandii. W Irlandii pod dowództwem generała Cecila Romera i jego zastępcy, podpułkownika Stephena Searle ' a Hill-Dillona.,
w kwietniu 1919 roku pułkownik Walter Wilson z Departamentu Wywiadu Wojskowego przybył do Dublina, aby przejąć bieżące zarządzanie tymi 175 oficerami Wywiadu Wojskowego, a jednostka została wyznaczona jako „Dublin District Special Branch” (DMI/MO4 (X) / DDSB), ponieważ działała wyłącznie w ramach Dublin Army ' s Military District. Pułkownik Royal Marine Hugh Montgomery z Departamentu wywiadu marynarki wojennej, został w tym czasie oddelegowany do Sztabu wywiadowczego Romera., Raporty po akcji armii brytyjskiej i współczesne relacje wskazują, że M04 (x)/DDSB był uważany za wysoce Amatorski strój. Poważne ograniczenia związane z przykrywką, w połączeniu z nadużywaniem alkoholu i brataniem się z lokalnymi prostytutkami, okazałyby się upadkiem kilku z tych amatorów śledczych. Pomimo tych niepowodzeń, to nie MI5, ale jeden z agentów Basila Thomsona, John Charles Byrnes, podwójny agent w IRA, zidentyfikował Michaela Collinsa i był bliski zorganizowania jego schwytania. Byrnes został odkryty jako Brytyjski szpieg i stracony przez IRA w marcu 1920 roku.,
Wywiad Irlandzkiej Armii Republikańskiej Michaela Collinsa przeniknął do jednostki. Za pomocą detektywów DMP, Neda Broya i Davida Nelligana, Michael Collins był w stanie poznać nazwiska i kwatery agentów M04(x), określanych przez agentów IRA jako „Gang Kairski”. W krwawą niedzielę Collins nakazał swojej jednostce Kontrwywiadu, The Squad, zamordować 25 agentów M04( x), kilku brytyjskich oficerów sądowych, co najmniej jednego agenta zgłaszającego się do Basila Thomsona i kilku oficerów wywiadu przydzielonych do pomocniczego Oddziału Royal Irish Constabulary w Dublinie., Chociaż zastrzelenie 14 brytyjskich oficerów miało pożądany wpływ na morale Brytyjczyków, Krwawa niedziela była pod wieloma względami nieudaną pracą. Trzech ludzi Collinsa zostało zatrzymanych po strzelaninie na ulicy, a co najmniej dwóch rannych brytyjskich oficerów nie miało żadnego związku z brytyjskim wywiadem. Co więcej, ponieważ MO4(x) wystawiło łącznie 175 agentów DDSB, operacja Collinsa tylko tymczasowo spowolniła Brytyjski impet., W ciągu kilku dni pozostali 160-osobowi agenci M04(x) zostali ponownie osadzeni w bezpiecznych kwaterach w mocno lojalnych hotelach w Dublinie, skąd kontynuowali nieustanne ściganie Collinsa i IRA aż do rozejmu. W grudniu 1920 r. cały DDSB został przeniesiony z dowództwa Armii Brytyjskiej do dowództwa cywilnego pod dowództwem zastępcy komisarza policji generała Ormonde Wintera, a następnie był znany jako” oddział D ” na Zamku w Dublinie. W styczniu 1921 roku doświadczony agent Mi6 David Boyle przybył na zamek w Dublinie, aby przejąć bieżące zarządzanie oddziałem D., Były dowódca jednostki, pułkownik Wilson, podał się do dymisji w proteście za odebranie mu dowództwa. Oddział D rozwijał się pod przywództwem Boyle ' a. Efekt netto strajku Collinsa z krwawej niedzieli 21 listopada 1920 roku był więc dość znikomy, mimo że IRA nie stawiła czoła profesjonalistom MI5, a jedynie szybko wyszkolonym oddziałom armii amatorskiej „D-Listers”. Tego popołudnia mieszane siły Armii Brytyjskiej, Royal Irish Constabulary i Black and Tans odwetili się, strzelając do 14 cywilów w gaelickim meczu piłkarskim w Croke Park.,
w 1921 roku Sir Warren Fisher, Generalny Inspektor do spraw Służby Cywilnej, przeprowadził gruntowny przegląd operacji i wydatków Dyrekcji wywiadu domowego Basila Thomsona. Wydał złośliwy raport, oskarżając Thomsona o marnowanie zarówno pieniędzy, jak i zasobów, a także prowadzenie zbędnych, jak i nieskutecznych operacji. Wkrótce potem, na prywatnym spotkaniu z premierem Davidem Lloydem George ' em, Sir Basil Thomson został zwolniony, a Dyrekcja wywiadu wewnętrznego została formalnie zlikwidowana., Po wycofaniu się Thomsona, Oddział Specjalny został zwrócony Komendantowi Wydziału Śledczego w Scotland Yardzie. Dopiero wtedy Vernon Kell mógł ponownie odbudować MI5 i odzyskać dawne miejsce jako główna Krajowa Agencja szpiegowska Wielkiej Brytanii.
MI5 działało we Włoszech w okresie międzywojennym i pomogło Benito Mussoliniemu rozpocząć karierę polityczną z tygodniową pensją w wysokości 100 funtów.
spadek skuteczności kontrwywiadu MI5 rozpoczął się w latach 30. XX wieku.był w pewnym stopniu ofiarą własnego sukcesu., W szczególności nie była w stanie dostosować się do nowych metod radzieckich służb wywiadowczych Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych (NKWD) i Głównej Dyrekcji wywiadu (GRU). W dalszym ciągu myślano o agentach, którzy usiłują zbierać informacje jedynie poprzez obserwację lub przekupstwo, lub agitować w organizacjach pracowniczych i służbach zbrojnych, udając zwykłych obywateli., W międzyczasie NKWD wyewoluowało bardziej wyrafinowane metody; zaczęło rekrutować agentów z wyższych klas, przede wszystkim z Uniwersytetu Cambridge, którzy postrzegani byli jako długoterminowa inwestycja. Udało im się zdobyć stanowiska w rządzie, a w przypadku Kim Philby ' ego w samym wywiadzie brytyjskim, skąd byli w stanie dostarczyć NKWD wrażliwych informacji., Najbardziej utytułowani z tych agentów, Harold” Kim ” Philby, Donald Maclean, Guy Burgess, Anthony Blunt i John Cairncross, pozostali niezauważeni aż do ii Wojny Światowej i byli znani jako Cambridge Five.
II wojna światowa
MI5 doznała kolejnych niepowodzeń w czasie ii Wojny Światowej. Była ona chronicznie nieprzygotowana, zarówno organizacyjnie, jak i pod względem zasobów, do wybuchu wojny; i zupełnie nie odpowiadała zadaniu, które jej powierzono: internowaniu obcych na dużą skalę w celu wykrycia wrogich agentów., Operacja była słabo prowadzona i przyczyniła się do upadku agencji do 1940 roku. Jednym z pierwszych działań Winstona Churchilla po dojściu do władzy na początku 1940 roku było zwolnienie wieloletniego szefa Agencji, Vernona Kella. Na stanowisku Dyrektora Generalnego zastąpił go początkowo nieskuteczny brygadier A. W. A. Harker. Harker z kolei został szybko zastąpiony przez Davida Petrie, pracownika Secret Intelligence Service (SIS), a Harker pozostał jego zastępcą., Wraz z zakończeniem bitwy o Anglię i porzuceniem planów inwazji (poprawnie zgłoszone zarówno przez SIS, jak i projekt Bletchley Park Ultra), strach szpiegowski złagodził, a polityka internowania została stopniowo odwrócona. To zmniejszyło presję na MI5 i pozwoliło mu skoncentrować się na swoim głównym sukcesie wojennym, tzw. systemie podwójnego krzyża. Był to system oparty na wewnętrznej notatce sporządzonej przez oficera MI5 w 1936 roku, który skrytykował wieloletnią politykę aresztowań i wysyłania na proces wszystkich agentów wroga odkrytych przez MI5., Kilku z nich zaproponowało ucieczkę do Wielkiej Brytanii po schwytaniu; przed 1939 r. prośby te były niezmiennie odrzucane. Notatka opowiadała się za próbą „odwrócenia” schwytanych agentów w miarę możliwości i wykorzystania ich do wprowadzenia w błąd wrogich agencji wywiadowczych. Ta sugestia została przekształcona w masywny i dobrze dostrojony system oszustwa podczas ii Wojny Światowej.
począwszy od schwytania agenta Arthura Owensa o kryptonimie „Snow”, MI5 zaczęło oferować wrogim agentom szansę uniknięcia oskarżenia (a tym samym możliwość kary śmierci), jeśli będą pracować jako brytyjscy podwójni agenci., Agenci, którzy się na to zgodzili, byli nadzorowani przez MI5 w przekazywaniu fałszywego „wywiadu” z powrotem do niemieckich służb specjalnych, Abwehry. Wymagało to dużego wysiłku organizacyjnego, ponieważ informacje musiały wydawać się wartościowe, ale w rzeczywistości wprowadzać w błąd. W celu przekazania tych informacji utworzono Komitet wysokiego szczebla, Radę bezprzewodową. Codzienna operacja została przekazana podkomitetowi, Komitetowi dwudziestu (tak zwanemu, ponieważ rzymskie cyfry dla dwudziestu, XX, tworzą podwójny krzyż). System okazał się niezwykle udany., Powojenna analiza danych niemieckiego wywiadu wykazała, że spośród około 115 agentów skierowanych przeciwko Wielkiej Brytanii w czasie wojny, wszyscy oprócz jednego (którzy popełnili samobójstwo) zostali z powodzeniem zidentyfikowani i Złapani, a kilku „zmieniło się” w podwójnych agentów. System ten odegrał dużą rolę w masowej kampanii oszustwa poprzedzającej lądowanie D-Day, mającej na celu dać Niemcom fałszywe wrażenie miejsca i czasu lądowania (Patrz operacja Fortitude).,
podczas gdy double-cross work zajmował się wrogimi agentami wysłanymi do Wielkiej Brytanii, operacja na mniejszą skalę prowadzona przez Victora Rothschilda skierowana była na brytyjskich obywateli, którzy chcieli pomóc Niemcom. Podczas operacji „piąta kolumna”funkcjonariusz Mi5, Eric Roberts, przebrał się za człowieka Gestapo w Londynie, zachęcając sympatyków nazistowskich do przekazania mu informacji o ludziach, którzy chcieliby pomóc Niemcom w razie inwazji. Kiedy jego rekruci zaczęli przynosić informacje wywiadowcze, obiecał przekazać je do Berlina., Operacja była głęboko kontrowersyjna w MI5, a przeciwnicy twierdzili, że była to pułapka. Do końca wojny Roberts zidentyfikował około 500 osób. Ale MI5 zdecydowało się nie ścigać, a zamiast tego zatuszowało pracę, wręczając nawet niektórym rekrutom hitlerowskie medale. Nigdy nie powiedziano im prawdy.
wszyscy cudzoziemcy wjeżdżający do kraju byli przetwarzani w londyńskim Centrum recepcyjnym (LRC) w Royal Patriotic School, która była obsługiwana przez Mi5 podsekcja B1D; w LRC skontrolowano 30 tys. Schwytani wrogowie zostali zabrani do obozu 020, Latchmere House, na przesłuchanie., Dowodził nim pułkownik Robin Stephens. W Huntercombe znajdował się obóz rezerwowy, Camp 020R, który był używany głównie do długotrwałego przetrzymywania więźniów.
uważa się, że dwóch oficerów Mi5 wzięło udział w „łagodnym przesłuchaniu” starszego nazisty Heinricha Himmlera po jego aresztowaniu na wojskowym punkcie kontrolnym w północnej niemieckiej miejscowości Bremervörde w maju 1945 roku. Himmler popełnił samobójstwo podczas badania lekarskiego przeprowadzonego przez brytyjskiego oficera za pomocą kapsułki z cyjankiem, którą ukrył w ustach., Jeden z oficerów MI5, Sidney Henry Noakes z korpusu wywiadowczego, otrzymał następnie zgodę na zatrzymanie szelek Himmlera i sfałszowanego dokumentu tożsamości, który doprowadził do jego aresztowania.
po ii Wojnie Światowej
W 1989 roku wprowadzono ustawę o Służbie Bezpieczeństwa., Było to pierwsze rządowe potwierdzenie istnienia służby.
okres powojenny był dla Służby trudnym okresem.wraz z rozpoczęciem zimnej wojny nastąpiła znacząca zmiana w zagrożeniu, była ona kwestionowana przez niezwykle aktywne KGB, a coraz częstsze były konflikty w Irlandii Północnej i międzynarodowy terroryzm. Chociaż niewiele zostało jeszcze opublikowanych w odniesieniu do sukcesów służby, doszło do szeregu niepowodzeń wywiadowczych, które spowodowały kompromitację zarówno służby, jak i rządu., Na przykład w 1983 roku jeden z jego oficerów, Michael Bettaney, został przyłapany na próbie sprzedaży informacji KGB. Został następnie skazany za szpiegostwo.
, Jego rola miała być dostępna do konsultacji przez każdego członka lub byłego członka służb bezpieczeństwa i wywiadu, który miał „obawy związane z pracą swojej służby”, że nie było możliwe rozwianie przez zwykłe procesy relacji zarządzanie-personel, w tym propozycje publikacji.
Służba odegrała kluczową rolę w rozbiciu Wielkiej sowieckiej siatki szpiegowskiej na początku lat 70., A 105 pracowników ambasady radzieckiej znanych lub podejrzewanych o udział w działaniach wywiadowczych zostało wydalonych z kraju w 1971 roku.,
jeden odcinek z udziałem MI5 i BBC wyszedł na jaw w połowie lat 80. funkcjonariusz Mi5 Ronnie Stonham miał biuro w BBC i brał udział w procedurach lustracyjnych.
kontrowersje pojawiły się, gdy zarzucano, że służba monitoruje związki zawodowe i lewicowych polityków. Akta były przechowywane na laburzystowskiego premiera Harolda Wilsona od 1945 roku, kiedy został członkiem Parlamentu (MP), chociaż oficjalny historyk agencji, Christopher Andrew utrzymuje, że jego obawy przed spiskami i podsłuchami MI5 były bezpodstawne., Jako Minister Spraw Wewnętrznych, poseł Partii Pracy Jack Straw odkrył istnienie własnych akt z czasów jego studenckiego radykału.
jedną z najbardziej znaczących i dalekosiężnych porażek była niemożność jednoznacznego wykrycia i ujęcia siatki szpiegowskiej „Cambridge Five”, która powstała w latach międzywojennych i osiągnęła wielki sukces w penetracji rządu i samych agencji wywiadowczych., W związku z tym niepowodzeniem Peter Wright (zwłaszcza w kontrowersyjnej książce „Spycatcher”) i inni uważali, że dowody dotyczą byłego dyrektora generalnego Rogera Hollisa lub jego zastępcy Grahama Mitchella. Śledztwo w sprawie trendu z 1974 roku uznało sprawę za bezpodstawną, a pogląd ten poparł później były oficer KGB Oleg Gordiejewski. Inny krąg szpiegowski, Portland Spy Ring, ujawniony po donosie Sowieckiego DEZERTERA Michała Goleniewskiego, doprowadził do szeroko zakrojonej operacji inwigilacji MI5.,
pod adresem MI5 padły poważne oskarżenia o niedopełnienie obowiązku zapewnienia opieki byłym agentom policji, którzy infiltrowali tymczasową IRA podczas kłopotów. Dwaj najbardziej znani agenci, Martin McGartland i Raymond Gilmour, zamieszkali w Anglii przy użyciu fałszywych tożsamości, a w 2012 roku rozpoczęli testy przeciwko agencji., Obaj mężczyźni twierdzili dziennikarzowi Liamowi Clarke 'owi w ” Belfast Telegraph”, że zostali porzuceni przez MI5 i „pozostawieni wysoko i sucho pomimo poważnych problemów zdrowotnych w wyniku ich pracy i hojnych obietnic opieki przez całe życie ze strony byłych szefów wywiadu”. Obaj mężczyźni cierpią na zespół stresu pourazowego (PTSD).
po inwazji Stanów Zjednoczonych Na Afganistan, 9 stycznia 2002 roku do Bagram przybył pierwszy personel MI5., W dniu 12 stycznia 2002 r., po zgłoszeniu przez funkcjonariusza MI6, że więzień wydawał się być wcześniej maltretowany, oficer Mi6 otrzymał instrukcje skopiowane do wszystkich pracowników Mi5 i MI6 w Afganistanie, jak radzić sobie z obawami dotyczącymi złego traktowania, odnosząc się do oznak nadużycia: „biorąc pod uwagę, że nie znajdują się one pod naszą opieką lub kontrolą, prawo nie wymaga od Ciebie interwencji w celu ochrony tego”., Następnie Amerykanie musieli zrozumieć, że Wielka Brytania nie toleruje takiego złego traktowania, i że należy złożyć skargę do wyższego urzędnika USA, jeśli istnieje jakikolwiek przymus ze strony USA w połączeniu z wywiadem MI6.,
koniec zimnej wojny spowodował zmianę nacisku na działalność służby, przyjmując odpowiedzialność za dochodzenie wszystkich irlandzkich działań republikańskich w Wielkiej Brytanii i zwiększając wysiłki w celu przeciwdziałania inne formy terroryzmu, szczególnie w ostatnich latach bardziej powszechne zagrożenie ekstremizmem islamskim.,
podczas gdy brytyjskie siły bezpieczeństwa w Irlandii Północnej zapewniały wsparcie w zwalczaniu zarówno republikańskich, jak i lojalistycznych grup paramilitarnych od początku lat 70., źródła republikańskie często oskarżały te siły o zmowę z lojalistami. W 2006 roku Irlandzka Komisja Rządowa stwierdziła, że w latach 70. doszło do zmowy między brytyjskimi siłami bezpieczeństwa a lojalistycznymi terrorystami, w wyniku której zginęło 18 osób., W 2012 roku na podstawie dokumentu przeprowadzonego przez Sir Desmonda de Silvę QC w sprawie morderstwa w Belfaście Patricka Finucane ' a w 1989 roku stwierdzono, że MI5 współpracowało z Ulster Defence Association (UDA). W przeglądzie ujawniono, że oceny MI5 wywiadu UDA konsekwentnie odnotowywały, że większość pochodziła ze źródeł MI5, z oceną w 1985 r. stwierdzającą, że 85% pochodziło z MI5. Premier David Cameron zaakceptował ustalenia i przeprosił w imieniu brytyjskiego rządu oraz przyznał, że w jego państwowych agencjach doszło do zmowy z lojalistami.,
w dniu 10 października 2007 r.główna odpowiedzialność za wywiad Bezpieczeństwa Narodowego w Irlandii Północnej powróciła do Służby Bezpieczeństwa Z Police Service of Northern Ireland (PSNI), która została przekazana w 1976 r. Royal Ulster Constabulary (RUC) podczas Ulsteryzacji. W kwietniu 2010 roku prawdziwa IRA zdetonowała 120-funtową bombę samochodową przed pałacowymi koszarami w hrabstwie Down, które jest siedzibą Mi5 w Irlandii Północnej, a także domem dla 2 batalionu Pułku Mercian.,
MI5 jest rozumiana jako bliska współpraca ze specjalną jednostką detektywistyczną Republiki Irlandii (SDU), sekcją antyterrorystyczną i kontrwywiadowczą Garda Síochána (Policji Narodowej), w szczególności w odniesieniu do zagrożeń ze strony dysydenckiego terroryzmu republikańskiego i islamskiego terroryzmu.
Executive liaison groups umożliwiają MI5 bezpieczne dzielenie się tajnymi, wrażliwymi i często surowymi informacjami wywiadowczymi z policją, na podstawie których można podejmować decyzje o tym, jak najlepiej zbierać dowody i ścigać podejrzanych w sądach., Każda organizacja współpracuje w trakcie dochodzenia, ale Mi5 zachowuje prowadzenie w zakresie gromadzenia, oceny i wykorzystywania danych wywiadowczych. Policja bierze na siebie odpowiedzialność za zbieranie dowodów, uzyskiwanie aresztowań i zapobieganie zagrożeniom dla społeczeństwa.
poważna przestępczośćedytuj
w 1996 r.ustawodawstwo sformalizowało rozszerzenie ustawowych kompetencji Służby Bezpieczeństwa o wspieranie organów ścigania w ich działaniach przeciwko poważnej przestępczości., Zadania były reaktywne, działając na wniosek organów ścigania, takich jak National Criminal Intelligence Service (NCIS), dla których agenci MI5 wykonywali obowiązki nadzoru elektronicznego i podsłuchu podczas operacji Trinity. Ta rola została następnie przekazana Agencji ds. poważnej przestępczości zorganizowanej (Soca), a następnie Krajowej Agencji ds. przestępczości (NCA).
,, Mi5 rozpoczęła zbieranie masowych danych łączności telefonicznej pod trochę pojętą ogólną mocą ustawy Telekomunikacyjnej z 1984 roku (zamiast rozporządzenia o uprawnieniach dochodzeniowych z 2000 roku, które przyniosłoby niezależny nadzór i regulację). Było to utrzymywane w tajemnicy do czasu ogłoszenia przez Ministra Spraw Wewnętrznych w 2015 roku.
w lipcu 2006 roku parlamentarzysta Norman Baker oskarżył rząd brytyjski o „gromadzenie informacji o ludziach, którzy nie stanowią zagrożenia dla tego kraju”, po tym jak okazało się, że MI5 przechowuje Tajne akta 272 000 osób, co odpowiada jednej na 160 dorosłych osób., Wcześniej ujawniono, że działa system „sygnalizacji świetlnej”:
- Zielony: aktywny; około 10% plików
- Amber: zapytania zabronione, dodatkowe informacje mogą być dodawane; około 46% plików
- Czerwony: zapytania zabronione, istotne informacje nie mogą być dodawane; około 44% plików.
udział agentów MI5 w działalności przestępczejedytuj
w marcu 2018 r.rząd przyznał, że agenci MI5 mogą prowadzić działalność przestępczą w Wielkiej Brytanii., – Po siedmiomiesięcznej walce prawnej, premier został w końcu zmuszony do opublikowania tajnego rozkazu, ale przed nami długa droga do przejrzystości. Opinii publicznej i Parlamentowi wciąż odmawia się wskazówek, które mówią, kiedy brytyjscy szpiedzy mogą popełniać przestępstwa i jak daleko mogą się posunąć. Dozwolona przestępczość jest najbardziej natrętną siłą, jaką może władać Państwo. Theresa May musi niezwłocznie opublikować te wytyczne”.,
w listopadzie 2019 r.cztery organizacje praw człowieka twierdziły, że rząd brytyjski ma politykę sięgającą lat 90., aby umożliwić agentom MI5 udział w przestępstwach i uodpornić ich przed ściganiem za czyny przestępcze. Organizacje stwierdziły, że polityka upoważniła agentów MI5 do udziału w działaniach przestępczych, które chroniły bezpieczeństwo narodowe lub dobrobyt gospodarczy Wielkiej Brytanii. Organizacje zwróciły się do brytyjskiego rządu do Investigatory Powers Tribunal, starając się, aby uznał politykę za nielegalną i wydał nakaz zaprzestania dalszych „bezprawnych zachowań”., W grudniu 2019 Trybunał oddalił wniosek organizacji praw człowieka decyzją 3: 2. Potencjalna działalność przestępcza obejmuje morderstwa, porwania i tortury, zgodnie z raportem Bloomberga.
zarzuty o zmowę w torturzeedytuj
w październiku 2020 r.Rangzieb Ahmed wniósł pozew cywilny przeciwko MI5, twierdząc, że pakistańska Agencja Wywiadowcza aresztowała go w 2006 r. i że MI5 zmówiła się na tortury, składając pytania, które zostały mu poddane torturom w Pakistanie.