Neviʾim (Polski)
Ten kanon, choć nieco płynny aż do początku II wieku p. n. e., został ostatecznie ustalony przez Radę rabinów w Jabneh (Jamnia), obecnie w Izraelu, ok.,
Kanon protestancki podąża za Septuagintą, grecką wersją Starego Testamentu. Nazywa on dawnych proroków księgami historycznymi i dzieli dwie z nich na I I II Samuela oraz I I II królów. Niektóre wersje rzymskokatolickie i prawosławne dzielą królów na cztery księgi. I I II Machabeusze są również zawarte w kanonach rzymskich i wschodnich jako księgi historyczne.
prorokami w kanonie protestanckim są Izajasz (który pojawia się w dwóch księgach w niektórych wersjach katolickich), Jeremiasz i Ezechiel z hebrajskich ostatnich proroków., Prorocy mniejsi (dwunastu) są traktowani jako 12 oddzielnych ksiąg; tak więc Kanon protestancki ma 17 ksiąg prorockich. Rzymscy katolicy przyjmują księgę Barucha, w tym jako jej 6 Rozdział list Jeremiasza, oba uważane za apokryficzne przez Żydów i protestantów.