Obłok Oorta

obłok Oorta jest kulistym rozkładem ciał lodowych, które prawdopodobnie istnieją w dalekich rejonach Układu Słonecznego. Po raz pierwszy postulował ją Jan Hendrik Oort w 1950 roku po tym, jak zauważył, że obserwowane komety mają następujące wspólne cechy:

obłok Oorta to hipotetyczny, sferyczny rozkład lodowych ciał znajdujących się w najdalszych zakątkach słońca.system. Jego proponowany związek z pasem Kuipera i wewnętrznym układem słonecznym został pokazany tutaj.,
kredyt: NASA / JPL / Yeomans

1. ich orbity wskazywały, że nie pochodzą z przestrzeni międzygwiezdnej,
2. pochodziły ze wszystkich kierunków – nie było preferowanego kąta nachylenia orbity,
3. ich aphelia skupiała się na około 50 000 AU.

opierając się na tych obserwacjach i biorąc pod uwagę liczbę widocznych komet i częstotliwość ich występowania, Oort doszedł do wniosku, że miliardy potencjalnych jąder komet musi istnieć w kulistej powłoce otaczającej Układ Słoneczny., Następnie, biorąc pod uwagę ich odległość od Słońca, perturbacje grawitacyjne z obiektów spoza Układu Słonecznego mogą strącić te jądra na pogrążające się orbity wokół Słońca, co skutkuje obserwowanymi kometami.

obecnie (wciąż hipotetyczny) obłok Oorta jest powszechnie uznawany za pochodzenie komet długookresowych (komety krótkookresowe wydają się pochodzić z Pasa Kuipera). Uważa się, że rozciąga się od około 20 000 do 100 000 AU, a liczba obiektów osiąga około 44 000 AU., Na tych odległościach, perturbacje grawitacyjne od przechodzących gwiazd lub obłoków molekularnych lub siły pływowe z dysku i wybrzuszenia Drogi Mlecznej mogą być wystarczające, aby usunąć obiekt z obłoku Oorta i uruchomić go na bardzo eliptycznej orbicie wokół Słońca.

obiekt podobny do planety, Sedna, został odkryty w 2004 roku i znalazł się na orbicie, która znajduje się daleko poza zewnętrzną krawędzią Pasa Kuipera., Sugeruje to, że obłok Oorta jest bliżej niż wcześniej sądzono, lub że istnieje „wewnętrzna” chmura Oorta, która jest zasadniczo przedłużeniem Pasa Kuipera. Te cztery panele pokazują, jak Orbita Sedna odnosi się do reszty układu słonecznego.
kredyt: NASA / JPL

ostatnie prace nad modelem dla obłoku Oorta i odkrycie w 2004 roku obiektu planetopodobnego, Sedna, sugerują, że obłok Oorta może mieć wewnętrzne rozszerzenie, które jest bardziej skoncentrowane w płaszczyźnie ekliptyki i ostatecznie łączy się z pasem Kuipera., Sedna została odkryta poza wyraźnie określoną zewnętrzną krawędzią klasycznego Pasa Kuipera i w pobliżu jej Peryhelium oddalonego o 76 AU. Oznacza to, że nie może to być obiekt Pasa Kuipera. Jednocześnie jednak jej 10 000-letnia Orbita przenosi ją tylko do około 990 AU w aphelionie, który znajduje się dokładnie wewnątrz proponowanej wewnętrznej krawędzi obłoku Oorta. Nie może więc być klasycznym obiektem obłoku Oorta. Może jednak być członkiem „wewnętrznej chmury Oorta”, populacji ciał uwięzionych między pasem Kuipera a klasyczną chmurą Oorta.,

ich duże odległości od Słońca wskazują, że obiekty w obłoku Oorta nie mogły powstać in situ, ponieważ materiał w mgławicy słonecznej byłby zbyt rzadki, aby się skondensować. Najprawdopodobniej powstały one w pobliżu gazowych olbrzymów i zostały wyrzucone do obłoku Oorta w wyniku oddziaływań grawitacyjnych z tymi znacznie większymi ciałami. Byłoby to również związane z różnymi składami komet długookresowych, ponieważ spodziewalibyśmy się, że te, które uformowały się blisko Jowisza, będą miały inny skład niż te, które uformowały się bliżej Neptuna.,

chociaż liczby różnią się znacznie, szacunki Oorta, że obłok Oorta zawiera miliardy obiektów, pozostają aktualne i sugerowano parzyste liczby w trylionach. Mimo to, ilość materiału zawartego w obłoku Oorta jest uważana za dość małą (rzędu dziesiątek mas Ziemi), ponieważ większość obiektów ma być niewielka (mierzone jądra kometarne mają średnicę ~20 km lub mniej), a odległości między nimi rzędu dziesiątek milionów kilometrów.