PMC (Polski)
dyskusja
MTS został po raz pierwszy opisany w 1957 roku, kiedy to zauważono, że 22% z 430 zwłok po autopsji posiadało wariant anatomiczny, w którym nadrzędna prawa tętnica biodrowa powodowała ucisk lewej wspólnej żyły biodrowej w stosunku do kręgosłupa lędźwiowego (1). Ostatnio podobną częstość występowania (22% -24%) MTS odnotowano w retrospektywnej analizie tomografii komputerowej (2)., Kompresja ta jest związana z rozrostem intymnym, który stwarza możliwość zastoju żylnego, a następnie zakrzepicy (1). Pomimo stosunkowo wysokiej częstości występowania tej zmiany anatomicznej, częstość kliniczna DVT związana z MTS jest zaskakująco niska, podobno występuje tylko w 2% do 3% wszystkich kończyn dolnych DVT (3). Uważa się, że ten niski wskaźnik występowania może być niedoszacowaniem faktycznej częstości występowania z powodu błędnych diagnoz; fakt, że istnieje przewaga 55,9% dla lewostronnej DVT wydaje się popierać to pojęcie (4).,
jedną z przyczyn pozornej niedodiagnozy MTS może być występowanie innych łatwiej rozpoznawalnych czynników ryzyka zakrzepicy żył głębokich. DVT jest bardziej powszechne u kobiet, a 72% kobiet, u których zdiagnozowano MTS są stosunkowo młode (w wieku 25-50 lat) (3, 5). Ponadto, pacjenci ci często mają w przeszłości doustne środki antykoncepcyjne, niedawną ciążę lub niedawno przedłużoną podróż. W związku z tym u pacjenta z możliwymi do zidentyfikowania czynnikami ryzyka diagnostyka jest często zatrzymywana po potwierdzeniu rozpoznania DVT., Brak korekcji anatomicznego podłoża MTS może prowadzić do nawrotu DVT i dodatkowych powikłań, w tym zatoru płucnego, przewlekłej zastoju żylnego i pęknięcia żyły biodrowej (28% pacjentów z pęknięciem żyły biodrowej ma MTS) (6, 7).
wada anatomiczna związana z MTS występuje wysoko w miednicy, obszarze, który nie jest łatwo wizualizowane za pomocą ultradźwięków (8). W związku z tym, jeśli podejrzewa się MTS, należy wykonać wenografię kontrastową, rezonans magnetyczny lub ultrasonografię wewnątrznaczyniową (9)., Po usunięciu skrzepliny należy wykonać komputerowy angiogram tomograficzny lub wenografię metodą rezonansu magnetycznego w celu oceny stopnia zwężenia i wpływu hemodynamicznego ucisku żyły biodrowej (9).
ogólnie przyjmuje się, że długotrwałe stosowanie leków przeciwzakrzepowych, chociaż wskazane, nie jest wystarczające, aby zapobiec długotrwałym następstwom u pacjentów z MTS i że wskazane jest bardziej inwazyjne podejście terapeutyczne (5). Kilka historycznych innowacyjnych technik obejmowało tworzenie zawiesin tkankowych, retropopozycjonowanie nadrzędnego naczynia i obejście żylne (10-12)., Podstawą terapii tradycyjnie była otwarta naprawa uszkodzonej żyły; jednak standard opieki przekształcił się od tego czasu w podejście hybrydowe, obejmujące połączenie leków trombolitycznych i interwencji wewnątrznaczyniowej. Zarówno Moudgill i wsp., jak i Suwanabol i wsp. zalecają trombolizę kierowaną cewnikiem w połączeniu z przezskórną trombektomią mechaniczną (5, 9). Zasugerowano również, aby przed interwencją kończyn dolnych umieścić filtr żyły głównej dolnej, aby zapobiec dalszej embolizacji podczas leczenia litycznego, zwłaszcza u osób z dużymi obciążeniami skrzepów (5).,
zazwyczaj zaleca się kontynuowanie wlewu trombolitycznego po początkowym rozpadie skrzepu przez kolejne 24 do 48 godzin (9). Po zakończeniu leczenia trombolitycznego należy założyć stent wewnątrznaczyniowy w obszarze ucisku żyły biodrowej. Należy powtórzyć obrazowanie, aby sprawdzić, czy stent jest umieszczony w całym obszarze skompresowanej żyły. Suwanabol i inni zalecają stosowanie dużych (12-14 mm) samorozprężających się stentów, umieszczonych na całej długości zwężenia i rozciągających się do żyły głównej dolnej, jeśli to możliwe, aby zapobiec migracji (9)., Umieszczenie stentu okazało się bardzo skuteczne w MTS, z 2-letnim wskaźnikiem drożności żył biodrowych w zakresie od 95% do 100% (13). Po umieszczeniu stentu zaleca się długotrwałe Ogólnoustrojowe leczenie przeciwzakrzepowe przez co najmniej 6 miesięcy (5). U naszego pacjenta zdecydowaliśmy się przerwać leczenie warfaryną po 6 miesiącach z dwóch powodów. Po pierwsze, uważaliśmy, że ryzyko przewlekłej antykoagulacji przeważa nad korzyściami, ponieważ podstawowa wada anatomiczna została skorygowana za pomocą stentu., Po drugie, odstawienie warfaryny pozwoliło nam przetestować nadkrzepliwość, co mogło zwiększyć ryzyko przyszłej zakrzepicy żył głębokich.