Preludium do irlandzkiego głodu: ziemniak
jak pokazano w poprzedniej sekcji, ziemniak zyskał znaczenie jako uprawa w Irlandii w okresie poprzedzającym głód. Jednak ziemniak nie pochodził z Irlandii. Został znaleziony przez hiszpańskich konkwistadorów w Ameryce Południowej w 1500 roku został wysłany do Europy i dotarł do Irlandii około 1590 roku. Przez następne 80 lat była uprawiana w niewielkich ilościach, głównie w Munster, jako roślina ogrodowa lub stand-by. Rolnicy stwierdzili, że ziemniaki mogą rosnąć podwójnie w tej samej ziemi., Zdali sobie również sprawę, że jeśli posadzą część swojej ziemi ziemniakami, będą mieli wystarczająco dużo jedzenia, a nadal będą mieli ziemię, aby uprawiać owies lub uprawiać mleczarnię. Nadwyżka ta mogłaby zostać następnie sprzedana, pozwalając rolnikom na zarabianie pieniędzy. W 1750 r. ziemniak został zaaklimatyzowany w irlandzkim klimacie i rozprzestrzenił się do Connaught (gdzie wynaleziono leniwe łóżko) i Leninster, gdzie stał się głównym pożywieniem dla robotników rolnych.,
dwa główne problemy, które stwierdzono: a) ziemniaki nie mogą być przechowywane dłużej niż 9 miesięcy lub tak, co oznacza, że był chude okres w lecie przed zebraniem nowych plonów. Rozwiązano to poprzez uprawę niewielkiej liczby zielonych upraw i karmienie skrawkami świń, które można było zjeść lub sprzedać latem. B) ziemniaki były trudne w transporcie, więc rozwinęły się jako uprawa na własne potrzeby, z wyjątkiem regionów położonych w pobliżu dużych rynków, takich jak Dublin.,
na wschodzie rolnicy przechodzili na uprawę (owies, Zboże), podczas gdy ziemia Ulsteru została zamieniona na uprawę lnu dla irlandzkiego przemysłu Lniarskiego. W połączeniu z rozwojem Dublina jako centrum miejskiego, gospodarka ziemniaczana wzrosła i wkrótce wielu rolników sprzedawało nadwyżki ziemniaków do tych regionów o deficycie żywnościowym. Wprowadzono nowe odmiany ziemniaków, które przynosiły jeszcze lepsze zbiory: jabłkowy ziemniak około 1760 roku i Kubkowy ziemniak około 1800 roku., W miarę rozwoju gospodarki gotówkowej Leinster napędzany owsem, owies był poza zasięgiem najbiedniejszych mieszkańców Connaught i Leinster, którzy stali się coraz bardziej zależni od ziemniaków.
na początku XIX wieku populacja osiągnęła taki poziom (ponad 8 milionów na początku głodu), że wielu rolników i robotników rolnych stało się niemal całkowicie uzależnionych od ziemniaka. Do 1830 roku, 30% do 35% Irlandczyków zależało od ziemniaka jako głównego źródła pożywienia. Po 1810 r. rolnicy na południowym zachodzie wprowadzili kolejną nową odmianę ziemniaka., Nazywany ziemniak Lumpera, wymagał niewielkiej ilości obornika i tolerował uboższe gleby. Rozprzestrzenił się z Munster do Connaught. W przededniu klęski głodu Lumper wkroczył do zachodniego Leinsteru, chociaż nie rozprzestrzenił się jeszcze na Wschodni Leinster ani Ulster.
pod względem odżywczym ziemniaki były doskonałe. Jeśli ktoś dodał mleko, dostarczyło wystarczająco dużo białka, węglowodanów, energii i minerałów, aby prowadzić zbilansowaną i zdrową dietę. W 1700 roku rolnik z Connaught mógł zjeść jeden posiłek z ziemniakami w ciągu dnia. Do roku 1800 liczba ta wzrosła do dwóch., W miarę rozprzestrzeniania się ziemniaków zdolność rolnika do uzyskania mleka lub owsa zmniejszyła się, więc wielu zjadło niewiele, ale ziemniaki. W 1840 roku rolnik Connaught jadł trzy posiłki ziemniaczane dziennie, zawierające w sumie około 5-6 kg (12-14 funtów) ziemniaków.
podsumowując, w przeddzień głodu około jedna trzecia Irlandczyków, skupionych w Munster i Connaught, polegała prawie wyłącznie na ziemniakach. Ponieważ nie mógł być dobrze przechowywany lub transportowany, co roku musiała być uprawiana Nowa uprawa.,
> Next> Prelude to Famine 3: Economics>
Ta sekcja została w dużej mierze oparta na badaniach Profesora Kevina Whelana opublikowanych w „The Atlas of the Irish Rural Landscape”, Cork University Press, 1997. Został on również oparty na irlandzkim FAQ na soc.kultura.Irlandczyk.