proces Habera-Boscha
proces Habera-Boscha, zwany także procesem amoniaku Habera lub syntetycznym procesem amoniaku, metoda bezpośredniej syntezy amoniaku z wodoru i azotu, opracowana przez niemieckiego chemika Fritza Habera. Za tę metodę otrzymał w 1918 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii, dzięki której produkcja amoniaku była ekonomicznie wykonalna., Metoda została przełożona na proces na dużą skalę przy użyciu katalizatora i metod wysokociśnieniowych przez Carla Boscha, chemika przemysłowego, który otrzymał Nagrodę Nobla w 1931 roku wspólnie z Friedrichem Bergiusem za badania wysokociśnieniowe.
Haber-Bosch był pierwszym przemysłowym procesem chemicznym wykorzystującym wysokie ciśnienie do reakcji chemicznej. Bezpośrednio łączy azot z powietrza z wodorem pod ekstremalnie wysokim ciśnieniem i umiarkowanie wysokimi temperaturami., Katalizator wykonany głównie z żelaza umożliwia przeprowadzenie reakcji w niższej temperaturze, niż byłoby to możliwe w przeciwnym razie, podczas gdy usunięcie amoniaku z partii zaraz po jej utworzeniu zapewnia utrzymanie równowagi sprzyjającej tworzeniu produktu. Im niższa temperatura i wyższe stosowane ciśnienie, tym większa proporcja amoniaku uzyskanego w mieszaninie. W przypadku produkcji komercyjnej reakcja jest przeprowadzana przy ciśnieniach w zakresie od 200 do 400 atmosfer i w temperaturach w zakresie od 400° do 650° C (750° do 1200° F)., Proces Haber-Bosch jest najbardziej ekonomicznym procesem wiązania azotu i z modyfikacjami jest nadal stosowany jako jeden z podstawowych procesów przemysłu chemicznego na świecie. Zobacz też: wiązanie azotu.