przebieg kliniczny pacjentów z przeciwciałami anty-RNP. Badanie prospektywne z udziałem 32 pacjentów
32 pacjentów z wysokim i niskim mianem przeciwciał anty-RNP było obserwowane prospektywnie podczas średniej obserwacji trwającej 65 miesięcy. Zaobserwowano 4 następujące wzorce miana: uporczywie wysokie, niskie wzrastające do wysokiego, wysokie malejące do niskiego i uporczywie niskie miana., Przy pierwszym przyjęciu, 17 z 23 pacjentów z wysokim miana anty-RNP nie spełniało kryteriów definiowanych chorób tkanki łącznej (CTD). Kursy kliniczne charakteryzowały się pojawieniem się nowych objawów narządowych i pod koniec badania 17/23 spełniały kryteria mieszanej CTD (MCTD). U jednego z nich obserwowano rozwój w kierunku tocznia rumieniowatego układowego (SLE), przy jednoczesnym zmniejszeniu miana przeciwciał anty-RNP. U żadnego z nich nie wystąpiły objawy zgodne z postępującą twardziną układową., 9 pacjentów z niskim mianem anty-RNP charakteryzowało się stabilnym przebiegiem klinicznym, w tym 4 z SLE, 2 ze zjawiskiem Raynauda i po jednym z zespołem Sjögrena, toczniem rumieniowatym dyskoidalnym i reumatoidalnym zapaleniem stawów + zespołem Sjögrena. Najczęściej występującymi objawami klinicznymi wśród pacjentów z MCTD były objawy Raynauda, opuchnięte ręce, zapalenie stawów, bóle mięśniowe i objawy sicca. Obserwowano również zapalenie mięśni i zaburzenia czynności płuc, ale nie stwierdzono zapalenia kłębuszków nerkowych., Objawy były zmienne, a objawy kliniczne różniły się od innych dobrze zdefiniowanych CTD. Zachorowalność była umiarkowana, a śmiertelność niska. Wysokie miano anty-RNP obserwowane w dowolnym momencie wydaje się być związane z zespołem klinicznym fenotypowo różniącym się od innych CTD, sprzyjając pojęciu MCTD jako charakterystycznego zespołu klinicznego.