Przyczyny angielskich wojen domowych-Britpolitics
HOME : the MONARCHY – KINGS AND QUEENS
the English Civil War
patrząc na przyczyny angielskich wojen domowych ważne jest, aby pamiętać, że wojna domowa nie rozpoczęła się jako rewolucja. Ci, którzy byli zaangażowani, nie zdecydowali się na usunięcie monarchii i zastąpienie jej Republiką.
sprzeczne postawy wobec władzy królewskiej i religii spowodowały szereg wydarzeń, które przerodziły się w konflikt zbrojny.
Karol i wierzył, że rządził z Boskim prawem królów.,
oznaczało to, że myślał, że jest Królem z Woli Bożej i dlatego jego decyzje nie mogły być kwestionowane ani kwestionowane.
tej ideologii sprzeciwiali się ci, którzy wierzyli, że powinna istnieć granica władzy królewskiej; że naród i jego przedstawiciele, czyli Parlament, powinni mieć więcej głosu w sposobie rządzenia narodem.
To były kłótnie o Kościół i religię.
istniały głębokie podziały na to, jakie praktyki religijne, formy kultu i strukturę organizacyjną powinien mieć Kościół.
Dowiedz się więcej w tych polecanych pracach., (płatne linki)
  |
iv id
|
religia
religia była główną przyczyną wojna domowa.
była to część ogólnoeuropejskiego konfliktu między Rzymskim katolicyzmem a protestantyzmem.
na początku swojego panowania (1625) król Karol i ożenił się z katoliczką Henriettą Marią z Francji.,
zawarte w jej traktacie małżeńskim były postanowienia, że może swobodnie praktykować swoją religię na dworze.
postawiono również warunek traktatu, który król Karol I ustanowił o zniesieniu ograniczeń dla rekrutów (czyli katolików, którzy odmówili udziału w nabożeństwach Kościoła anglikańskiego).
małżeństwo nie było popularne. W tym czasie rzymscy katolicy byli nieufni i obawiali się.
za panowania katolickiej Królowej Marii I (Bloody Mary, jak się okazało) doszło do prześladowań protestantów.,
w żywej pamięci były:
- próba inwazji na Anglię przez Rzymsko-Katolickiego Filipa II Hiszpanii w 1588 roku (Hiszpańska Armada);
- spisek prochowy z 1605 roku, katolicki spisek mający wysadzić Jakuba I w domach Parlamentu; i
- trwająca wojna trzydziestoletnia, ostatecznie konflikt religijny, w którym rzymsko-Katolickie narody próbowały zniszczyć Protestantyzm w Europie.
król Karol I był głęboko religijny.
wierzył, że rządzi z Boskim prawem królów.,
preferował wysoką Anglikańską formę kultu, z obrzędami, rytuałami i bogatą ozdobą.
Karol uważał hierarchię biskupów i księży za ważną.
wywołało to alarm dla niektórych protestantów, ponieważ wydawało się, że Karol skłaniał się ku katolicyzmowi.
purytanie, którzy byli skrajnymi protestantami, uważali to wszystko za formy „Poperii”.
chcieli czystszej formy kultu bez rytuałów i bez religijnych ikon i obrazów.
purytanie wierzyli, że mają osobistą relację z Bogiem i nie potrzebują biskupów.,
w 1633 roku William Laud został mianowany arcybiskupem Canterbury przez króla Karola I.
William Laud był protestantem, ale uważał purytanów za zbyt skrajnych.
podobnie jak król Karol I, Laud również faworyzował wysoką Anglikańską formę kultu.
William Laud chciał narzucić jednolitość kultu w oparciu o Księgę wspólnej modlitwy. Biskupi byli uważani za ważnych dla funkcjonowania Kościoła.
Laud chciał również przywrócić niektóre ceremonie i rytuały.
przywrócono elementy dekoracyjne, takie jak posągi i witraże.,
kapłani mieli nosić szaty na znak ich podwyższonego statusu jako członków duchowieństwa.
William Laud uważał to za „piękno świętości”. Purytanie postrzegali to jako próbę uczynienia Kościoła bardziej Katolickim.
było wiele sprzeciwu wobec tej zmiany religijnej. William Laud uważał purytanów za zagrożenie dla Kościoła i ścigał swoich krytyków na dworach.
w 1637 roku William Prynne, John Bastwick i Henry Burton zostali skazani w Izbie Lordów za zniesławienie za krytykę polityki Laud w broszurze.,
mieli naznaczone policzki i przycięte uszy.
w 1637 król Karol I i arcybiskup Laud nałożyli na mieszkańców Szkocji nowy Modlitewnik. Było to poprawione wydanie angielskiego modlitewnika.
Kiedy został wprowadzony, wybuchły zamieszki w Edynburgu. Szkoccy prezbiterianie uważali, że nowy Modlitewnik ma zbyt wiele podobieństw do katolicyzmu.
postrzegali to jako atak na prawdziwą religię protestancką i na ich wolność wyboru sposobu, w jaki czcili.
chociaż Szkocja miała Karola I jako swojego Króla, to nadal było oddzielnym królestwem od Anglii., Szkocja miała własny rząd, Prawa i ustanowiony Kościół-Kirk.
odpowiedzią Karola było naleganie na pełne wdrożenie nowego modlitewnika i ukaranie tych, którzy odmówili. Uznał ich odmowę za atak na jego władzę królewską.
w 1638 roku Szkoci podpisali przymierze, w którym obiecali przed Bogiem bronić i zachować prawdziwą religię oraz ślubowali lojalność wobec króla.
w 1639 r.król Karol wysłał armię, aby spróbować wyegzekwować nowy modlitewnik w Szkocji.,
król Karol już nieufny przez niektórych, ponieważ mając skłonności do katolicyzmu, wypowiadał teraz wojnę swoim lojalnym, protestanckim poddanym.
angielska armia została łatwo pokonana w tzw. pierwszej wojnie Biskupów.
w 1640 r.król Karol został pokonany w ii wojnie biskupiej.
został zmuszony do podpisania traktatu w Ripon w październiku 1640 roku, który przewidywał, że wojska Covenanter (szkockie) będą płacone za utrzymanie 850 funtów dziennie, podczas gdy nadal okupują północną Anglię.,
pieniądze
kluczowym czynnikiem, który doprowadził do wybuchu wojny domowej był król Karol i jego brak pieniędzy.
ojciec Karola, król Jakub i, prowadził wystawny, ekstrawagancki tryb życia, przez co skarbiec Królewski został uszczuplony.
koszt prowadzenia królewskiego domu Karola I był podobnie drogi.
król Karol był mecenasem sztuki i wydawał ogromne sumy pieniędzy na muzyków, którzy zabawiali jego dwór i kupowali dzieła sztuki.
król Karol musiał zadzwonić do Parlamentu, aby poprosić o pieniądze.,
w czerwcu 1625 r.Parlament przyznał królowi tonaż i poundage (dochód z ceł) tylko na jeden rok, a nie na całe życie, jak to było w zwyczaju.
oznaczało to, że Karol będzie zmuszony ponownie wezwać Parlament do przyznania dalszych podatków.
Parlament odmówił przyznania królowi Karolowi wystarczającej ilości pieniędzy na sfinansowanie kampanii wojskowych przeciwko Hiszpanii i Francji.
Karol zdymisjonował Parlament i dążył do zwiększenia dochodów poprzez przymusową pożyczkę. To pieniądze z podatków pobieranych bez zgody Parlamentu.
odmowa zapłaty często skutkowała pozbawieniem wolności bez procesu., Wywołało to wiele niezadowolenia.
w 1628 r.została sporządzona petycja prawa, w której stwierdzono, że król nie może nakładać podatków na swoich poddanych bez zgody Parlamentu, ani arbitralnie ich więzić.
chociaż król Karol początkowo zgodził się na petycję, nigdy nie została ona właściwie uchwalona jako statut.
W marcu 1629 r.Karol zdymisjonował Parlament i rozpoczął to, co nazwał „osobistymi rządami”, a co jego przeciwnicy nazywali „jedenastoletnią tyranią”.
ponieważ tylko Parlament mógł legalnie przyznawać podatki król Karol musiał znaleźć inne pozaparlamentarne źródła dochodów.,
Karol wykorzystał przywilej królewski i nałożył na właścicieli ziemskich opłaty rycerskie w wysokości 40 funtów lub więcej rocznie (distraint of knightness).
Monopole były sprzedawane bogatym kupcom, mimo że było to zakazane przez Statut parlamentarny.
granice lasów zostały przywrócone do dawnych granic, dzięki czemu można było nakładać grzywny na tych, którzy znaleźli się teraz w nowych granicach.
w 1635 roku król zażądał pieniędzy na statki od wszystkich hrabstw Anglii, a nie tylko tych na wybrzeżu.,
król Karol stał się bardzo niepopularny wśród tych ludzi, którzy tradycyjnie byli zwolennikami króla.
Po klęsce w I Wojnie Światowej król Karol zwołał Parlament w kwietniu 1640 roku, aby zebrać pieniądze na kolejną kampanię przeciwko Szkocji.
nie będąc zwołanym przez jedenaście lat Parlament miał długą listę pretensji, które chciał przedstawić królowi.,
Parlament odmówił przyznania pieniędzy, a Karol rozwiązał parlament po niecałym miesiącu.
Po klęsce w ii Wojnie Światowej, warunki traktatu z Ripon mówiły, że król Karol musiał płacić szkockim Przymierzem 850 funtów dziennie, podczas gdy okupowali północną Anglię.
przy ogromnych długach jedyną opcją, jaką miał król Karol, było wezwanie Parlamentu i poproszenie o pieniądze. Stało się to znane jako długi Parlament.,
sytuacja finansowa króla Karola oznaczała, że tylko parlament miał środki, aby zebrać wystarczającą ilość pieniędzy, aby zapłacić Przymierze i pokryć koszty nieudanych wojen biskupich.
Parlament wreszcie miał okazję przedstawić swoje skargi i przeforsować reformy.
Parlament
za panowania Jakuba I doszło do załamania stosunków między Parlamentem a monarchią.
Karol I miał podobny negatywny pogląd na ingerencję Parlamentu w jego rządy.,
w ramach Królewskiego przywileju nie zwoływać Parlamentu, ale miały one swój cel.
oprócz tego, że są niezbędne do podniesienia podatków i uchwalenia prawodawstwa, mogą być również wykorzystywane jako źródło porad i jako sposób na wysłuchanie skarg.
Krótki Parlament
król Karol zwołał Parlament w kwietniu 1640 r., aby zebrać pieniądze na II wojnę biskupią. Potrzebował Parlamentu, aby przyznawać podatki na finansowanie armii.
Parlament wyraził zaniepokojenie królem Karolem i jego administracją i chciał, aby ich skargi zostały wysłuchane.,
purytański poseł John Pym był szczególnie szczery w wezwaniu do reform.
król Karol rozwiązał parlament po zaledwie trzech tygodniach, gdy jego prośba o pieniądze została odrzucona.
długi Parlament
Po klęsce w wojnach biskupich, król Karol został zmuszony do zwołania Parlamentu w listopadzie 1640 roku.
posłowie mieli teraz okazję wysłuchać swoich skarg na osobiste rządy Karola.,
ich lista skarg dotyczyła:
- abp Laud i jego reformy religijne, które uważano za zbyt Katolickie;
- wykorzystanie królewskiej prerogatywy do zbierania pieniędzy, takich jak pieniądze ze statków;
- rozwiązywanie parlamentu, a nie pozwalanie na wysłuchanie skarg i aresztowanie posłów.
jednym z głównych skarg parlamentu było to, że król Karol był pod niesłusznym wpływem niektórych jego najbliższych doradców.
Parlament winił za większość problemów złe rady, a nie samego króla.,
w grudniu 1640 Arcybiskup Laud został oskarżony o zdradę stanu.
jednym z postawionych mu zarzutów było to, że udzielał niegodziwych i zdradzieckich rad królowi.
został uwięziony w Tower of London w marcu 1641 roku. Jego proces rozpoczął się ostatecznie w marcu 1644 roku.
William Laud został stracony w styczniu 1645 roku.
w 1641 roku John Pym oskarżył Thomasa Wentwortha, Earla Strafford o zdradę i kazał go oskarżyć.,
Hrabia został odwołany z funkcji Lorda Namiestnika Irlandii, aby zostać jednym z głównych Ministrów Karola podczas wojen biskupich.
gdy próby jego odwołania nie powiodły się, Izba Gmin uchwaliła ustawę o osiągnięciach.
Karol i próbował uratować Strafforda, wysyłając wojska do Tower of London.
próba nie powiodła się i doprowadziła do demonstracji w Londynie.protestujący domagali się sprawiedliwości.
Izba Lordów uchwaliła „Bill of Attainder” i podpisał ją król Karol.
Strafford został stracony w maju 1641 roku.,
Parlament chciał, aby jego miejsce w rządzeniu krajem było bezpieczniejsze.
starał się także zaradzić problemom religijnym i politycznym, które pojawiły się podczas osobistych rządów Króla.
niektóre z tych środków ograniczyłyby również zdolność królów do rządzenia bez Parlamentu. Król Karol zgodził się na niektóre z tych reform.
pozaparlamentarne formy opodatkowania, takie jak pieniądze okrętowe, uznano za nielegalne. Sąd Star Chamber, który zasiadał bez ławy przysięgłych, został zniesiony.,
król Karol zgodził się również, że angielski parlament nie może zostać rozwiązany bez zgody samego Parlamentu.
ponadto Karol wyraził zgodę królewską na ustawę Triennale Act z 1641 roku, nakazującą zwoływanie Parlamentu co najmniej raz na trzy lata.
Purytańscy posłowie do Parlamentu wciąż domagali się dalszych reform, zwłaszcza kościoła i praktyk religijnych w Anglii.
podziały zaczęły pojawiać się w parlamencie i wśród szerszej ludności.,
bardziej umiarkowani protestanci wierzyli, że reformy religijne posunęły się wystarczająco daleko i nie zgadzali się z bardziej radykalnymi zmianami, których domagali się purytanie.
to oni pojawili się jako zwolennicy Króla.
droga do wojny
w październiku 1641 roku wybuchło powstanie Irlandzkie.
irlandzcy katolicy powstali i zmasakrowali protestanckich osadników w Ulsterze.
król Karol musiał zebrać armię, aby stłumić rebelię. To doprowadziło do gorących debat na temat tego, czy król lub Parlament powinien kontrolować armię.,
poseł Jan Pym argumentował głośno, że „…psotne Rady…” wpłyną na króla.
Pym i jego purytańscy zwolennicy obawiali się, że armia może zwrócić się przeciwko Parlamentowi po stłumieniu irlandzkiej rebelii.
Irlandzka rebelia ponownie wywołała obawy przed rzymsko-katolickim spiskiem przeciwko Protestantyzmowi w trzech królestwach (Anglii, Szkocji i Irlandii).
w listopadzie 1641 roku Grand Remonstrance został przedstawiony Izbie Gmin przez Johna Pyma.,
dokument ten sugerował, że król Karol był źle doradzany przez „…złośliwe partie…”, które obejmowały Biskupów, „jezuickich papistów” i doradców, którzy służyli interesom obcych mocarstw.
osoby te „…dla korzyści i wzrostu Popery…” usiłowały podważyć reformy polityczne i religijne zatwierdzone przez Parlament i wywołać konflikt między królem a Parlamentem.
Remonstrancja wymienia 204 przypadki Od początku panowania Karola.,
zażądał od króla usunięcia tych doradców i zastąpienia ich zatwierdzonymi przez Parlament.
Izba Lordów i Król odrzucili ją.
w grudniu Izba Gmin głosowała za wydrukowaniem i udostępnieniem Grand Remonstrance zwykłym członkom społeczeństwa.,
król Karol w swojej odpowiedzi na Remonstrance oświadczył, że nie było Kościoła, który praktykował „… prawdziwą religię o większej czystości doktryny niż Kościół Anglii… ” nie każdy w Parlamencie lub w Anglii był purytaninem.
jego stanowisko w sprawie religii zyskało duże poparcie króla Karola, zwłaszcza w Izbie Lordów.
4 stycznia 1642 roku król Karol wszedł do Izby Gmin z uzbrojoną eskortą żołnierzy, aby aresztować pięciu posłów Parlamentu pod zarzutem zdrady stanu.,
tymi posłami byli John Pym, John Hampden, Denzil Holles, Sir Arthur Haselrig i William Strode.
po uprzedzeniu posłów nie było.
Spiker Izby Gmin, William Lenthall, bronił przywilejów parlamentarnych i odmówił pomocy królowi co do ich miejsca pobytu.
„Proszę Wasza Wysokość, nie mam ani oczu, ani języka, aby mówić w tym miejscu, ale ponieważ ta izba z przyjemnością kieruje mną, czyim sługą jestem tutaj…”
to nadużycie przywilejów parlamentarnych przez króla Karola straciło jego poparcie polityczne.,
niektórzy posłowie wierzyli już, że królowi nie można ufać i obawiali się, że spróbuje ponownie wprowadzić swoje „osobiste rządy”.
sprowadzenie uzbrojonych żołnierzy do Parlamentu tylko pogorszyło te obawy.
Gdy w Londynie wybuchły zamieszki król Karol uciekł do Hampton Court.
rozdźwięk między Parlamentem a królem stał się bardziej oczywisty i ludzie byli zmuszani do stawania po stronie.
za zgodą obu izb sprowadzono Londyńskie zespoły, aby strzec Parlamentu.,
w lutym król Karol wysłał królową Henriettę Marię do Holandii dla własnego bezpieczeństwa i pozyskania zagranicznego poparcia dla wojny.
W marcu 1642 roku parlament uchwalił rozporządzenie milicji, które poddało lokalne milicje pod kontrolę Parlamentu.
ponieważ został uchwalony jako rozporządzenie, a nie jako akt, parlament zdecydował, że nie potrzebuje Królewskiej zgody. Twierdzili, że działali dla bezpieczeństwa i obrony narodu.
król Karol udał się do Yorku.,
jego zwolennicy wśród panów i szlachty zaczęli się do niego gromadzić.
niektórzy popierali rojalistyczną sprawę, ponieważ nie zgadzali się z żądaniami purytanów do radykalnych reform i nie podobał im się wpływ, jaki mieli w Parlamencie.
inni wyszli z lojalności wobec Korony, nawet jeśli niekoniecznie zgadzali się z działaniami Króla.
w czerwcu 1642 roku Parlament przedstawił dziewiętnaście propozycji królowi Karolowi w Yorku, próbując zapobiec „…zbliżającym się niebezpieczeństwom i nieszczęściom…”.
zaproponowano, aby:
- Parlament kontrolował wszystkie zasoby wojskowe.,
- Parlament zatwierdziłby wszystkich ministrów i urzędników wybranych przez króla.
- Parlament zadecyduje o reformie Kościoła.
- prawa przeciwko katolikom miały być ściśle egzekwowane.
król Karol odrzucił propozycje.
,
jednostki musiały teraz zdecydować, czy mobilizować się na podstawie zarządzeń Komisji taborowych czy zarządzeń milicji.
wojska rojalistów i parlamentarzystów zajęły twierdze wojskowe i dokonały nalotów na magazyny broni i amunicji.
naród stawał się coraz bardziej spolaryzowany. Trudniej było pozostać neutralnym.
12 lipca parlament przegłosował zebranie armii pod dowództwem hrabiego Essex, dla „… zachowania prawdziwej religii, praw, wolności i pokoju królestwa.”
22 sierpnia 1642 król Karol I podniósł w Nottingham swój Królewski Sztandar., Otwarcie ogłoszono wojnę domową.
powrót do strony głównej Polish Civil Wars