“Mrs Robinson – – Simon And Garfunkel
heb je ooit iets honderden keren gehoord zonder er echt naar te luisteren? Vorige week heb ik echt voor het eerst naar “Mrs Robinson” geluisterd.
Ik luister de meeste muziek in de auto terwijl ik tussen clientafspraken door rijd. Het is niet de beste plek, akoestisch gesproken, om naar muziek te luisteren, maar het is “mijn tijd” wanneer ik niets anders kan doen, dus ik leun achterover en luister naar mijn favoriete nummers.
tenminste dat is wat ik dacht dat ik deed., Maar ik heb een nieuwe auto vrij recent, met een beter geluidssysteem dan mijn oude auto, en het blijkt dat ik heb nooit echt geluisterd naar “Mrs Robinson” helemaal.
we komen zo bij wat ik al die jaren gemist heb, maar laten we eerst eens een kijkje nemen bij een van de beroemdste nummers in het Simon And Garfunkel liedboek.”Mrs Robinson “kwam van Simon And Garfunkel ’s album” Bookends “uit 1968, waarop ook” America “en” Hazy Shade Of Winter ” verschenen., Het gebruik van “Mrs Robinson” in de film “The Graduate” uit 1968, met Anne Bancroft en een zeer jonge Dustin Hoffman, bevestigde zijn plaats in de culturele geschiedenis.geïnspireerd door de populariteit van de film was het nummer een groot succes en bereikte het nummer de eerste plaats in de Billboard Hot 100. Het deed niet helemaal zo goed in het Verenigd Koninkrijk, maar nog steeds de Top 10 en het is een nietje van radio airplay sindsdien.
we herkennen allemaal de “dee dee dee” zang en akoestische gitaar spelen onder de DJ ‘ s patter wat betekent dat “Mrs Robinson” is de volgende plaat op de radio., Het is direct herkenbaar…
and here ‘ s to you, Mrs Robinson
Jesus loves you more than you will know
Whoa, whoa, whoa
God bless you please, Mrs Robinson
Heaven holds a place for those who pray
Hey, hey, hey
Hey, hey, hey
the popularity van “de afgestudeerde” had veel te maken met de populariteit van “mevrouw Robinson”. Welke jonge, onervaren man heeft geen fantasieën gehad van het zijn met een ervaren oudere vrouw?, En hoewel ik geen wetenschappelijk onderzoek heb om dit te ondersteunen, ben ik ook bereid te geloven dat meer dan een paar oudere vrouwen een soortgelijke droom in omgekeerde richting hebben.
maar de popcharts neigen er niet toe om liedjes te omarmen die zo prominent over God en Jezus praten als “Mrs Robinson” deed.
1968 ‘ s platenkopers zouden die openingssectie wel eens over het hoofd kunnen hebben gezien, omdat we direct in een vers gaan dat, op een oppervlakteniveau, over iets en niets gaat.,ld waarschijnlijk geeft dit vers een heel andere interpretatie van…
We willen graag weten een beetje over voor onze bestanden
via deze weg willen Wij je leren om jezelf te helpen
Kijk rond u, overal zie je sympathiek ogen
Wandeling over het terrein, totdat je voelt je thuis
zoals ik het graag houden dit door een familie show rond hier, laat ik het je werk op je eigen manier door middel van metaforen…
De meest raadselachtige gedeelte van de teksten voor een nederlands publiek werd dit vers…vooral omdat we geen idee hadden wie de persoon bedoeld was., Ondanks dat honkbal iets heeft dat de World Series wordt genoemd, heeft het grootste deel van de wereld er nog nooit van gehoord, laat staan gezien…
Waar ben je heen, Joe DiMaggio?Our nation turns its lonely eyes to you woo, woo, woo wat zegt u, Mrs Robinson?
Jolting Joe has left and gone away
Hey, hey, hey
Hey, hey
u zult waarschijnlijk een beter idee hebben wie Joe DiMaggio is dan de eerste keer dat ik “Mrs Robinson” hoorde, maar ik heb het sindsdien ontdekt.,Paul Simon gebruikte Joe DiMaggio als een metafoor voor een meer onschuldige tijd, toen mensen de neiging hadden om meer respectvol en attent voor elkaar te zijn, toen er mensen waren die je niet alleen kon bewonderen voor wat ze hadden bereikt, maar ook voor de persoonlijke kwaliteiten die ze in hun leven demonstreerden.1968 was het jaar voordat Richard Nixon tot president van de VS werd gekozen en waarschijnlijk het laatste plateau voor de lange, gladde helling die de meeste publieke figuren in de goot heeft gebracht en waar goede en fatsoenlijke mensen in het openbare leven schijnbaar nergens te vinden zijn.,sportsterren, bedrijfsleiders en politici hebben allemaal hun kans verspild om voor generaties jongeren rolmodellen te worden, door hen te laten zien hoe ze zich met klasse en waardigheid moeten gedragen en figuren te worden om te bewonderen, niet figuren van haat of spot.geen wonder dat Paul Simon ‘ s zoektocht naar helden om te aanbidden een paar jaar terug moest gaan. Joe DiMaggio “weg gaan” was het symbool van een kindertijd einde, een onschuld verloren, een manier van leven voorgoed verdwenen.,
het flower power-Tijdperk probeerde die onschuldige tijden zo lang mogelijk vast te houden, maar uiteindelijk was de aantrekkingskracht te sterk en brak die bepaalde Dijk, die ons van 1968 tot vandaag in een rechte lijn naar beneden bracht.op kunstzinnige wijze verpakte Paul Simon een lied over een jonge man die zijn onschuld verloor aan een oudere vrouw in een verhaal over iets veel meer dan dat.Dustin Hoffman verloor niet alleen zijn onschuld in”the Graduate”. Dat deden we allemaal.
als tekstschrijver heeft Paul Simon weinig gelijken. Ik ben een groot bewonderaar van zijn werk.,
en ik ben ook een groot bewonderaar van de muzikanten waarmee hij werkte tijdens Simon en Garfunkel ‘ s tijd aan de top van de hitlijsten. Dat brengt me terug naar waar we begonnen.
luisterend naar” Mrs Robinson ” voor de eerste keer op mijn nieuwe autoradio de andere dag hoorde ik iets wat ik echt nooit eerder had opgemerkt.
Ik heb een scherp oor en ik kan je meestal vertellen wat er gaande is in een lied, de manier waarop de instrumenten samenkomen en wie wat doet., Maar op de een of andere manier hadden de” dee dee dees “en Paul Simon’ s akoestische gitaarwerk me verblind voor een prachtig muzikaal vakmanschap dat ik niet had gezien in de honderden andere keren dat ik” Mrs Robinson ” voor vorige week heb gehoord.
muzikaal is “Mrs Robinson” een heel simpel nummer. Het zijn eigenlijk twee vocalen, Paul Simon en Art Garfunkel, Paul Simon op akoestische gitaar, wat conga ‘ s en af en toe een bash op een hi-hat (de laatste twee met dank aan wijlen Hal Blaine)en een elektrische bas.
en het is de elektrische bas die de openbaring voor mij was.,
toegegeven, het is zo ver terug in de mix gezet, je weet nauwelijks dat het er is. Je krijgt het wel van tijd tot tijd als Paul Simon niet wegstort op zijn akoestische gitaar, maar het wordt behoorlijk overspoeld door de zang en akoestische gitaar gedurende een groot deel van het nummer.
niet alleen is de baslijn een van de mooiste bas spelen die je ooit zult horen, het werd zelfs niet gespeeld door een van de beroemdste bassisten van die tijd…een Joe Osborn, zeg maar, Of Een Carol Kaye…in feit dat het werd gespeeld door iemand veel meer bekend voor het spelen van de keyboards.,Larry Knetchel was de favoriete toetsenist van de Wrecking Crew. Larry Knetchel speelde op platen van The Byrds, The Beach Boys en The Mamas en Papas, evenals Simon en Garfunkel en vele anderen.
maar op “Mrs Robinson” speelde hij basgitaar.
en het is de moeite waard om wat te rommelen met je geluidssysteem om de bas te stimuleren wanneer je naar dit nummer luistert.
als je de baslijn isoleren, het klinkt nauwelijks alsof het hoort in “Mrs Robinson” helemaal., Het is af op een heel andere plaats dan de akkoordgestuurde akoestische gitaar die opvalt als het belangrijkste structurele element van het nummer.
Er zijn Allerlei runs en fills gaande daar…niet dat je het zou weten, want ze zijn vrijwel onmogelijk op te pikken van een toevallige luisterbeurt naar het nummer.
echter de bas op “Mrs Robinson” speelt een zeer belangrijke, zij het bijna geheel subliminale rol, en ik vind het geweldig als ik een stuk van de productie zo slim als dit zie.de genialiteit, die verder gaat dan de onmiskenbare technische vaardigheden van Larry Knetchel, is in zijn subliminale kwaliteit.,
De bas in “Mrs Robinson” is het element dat de noot van twijfel en onzekerheid brengt die zo cruciaal is voor het verhaal van het lied. Ik wou dat ik de juiste muzikale terminologie kende om het goed te beschrijven, maar omdat de bas progressies begint die nooit helemaal eindigt, laat het ons in een staat van eeuwige onzekerheid over wat er gaat gebeuren.in feite, de bas neemt het deel van een set van de sensaties die liepen door Dustin Hoffman ‘ s geest als Anne Bancroft wenkte hem over, zou ik durven., Natuurlijk is er de opwinding, het bloed dat door zijn hoofd pompt, de frisson van een nieuwe en opwindende ervaring.
tegelijkertijd is er een onhandigheid, een nervositeit, een onzekerheid. Waar gaat dit allemaal over…wat betekent het…wat moet hij doen?, Hij weet wat zijn hoofd hem vertelt…maar hij weet ook wat zijn hart en een oerinstinct hem vertellen…en ze zijn niet hetzelfde…we weten allemaal wie uiteindelijk wint voor Dustin Hoffman, maar Larry Knetchel ‘ s bijna onhoorbare bas is als dat kleine stemmetje van onzekerheid in ons hoofd wanneer we geconfronteerd worden met een moreel dilemma. Het is als de stroom van halfgedachten die we nooit helemaal afmaken…elk overspoeld als opeenvolgende frisse golven van adrenaline koers door onze aderen terwijl verleiding zet elke truc in het boek om dat kleine stemmetje in ons hoofd te overstemmen.,zonder de hint van onzekerheid introduceert Larry Knetchel ‘ s bas, Weet ik zeker dat “Mrs Robinson” nog steeds een grote hit zou zijn geweest. Gezien de populariteit van de film, ben ik er zelfs vrij zeker van dat het nog steeds een nummer één plaat zou zijn geweest.maar het is Larry Knetchel ‘ s bas, en de productie vaardigheden van Paul Simon, Art Garfunkel en Roy Hale die een geweldige plaat neemt en er een kunstwerk van maakt.
als je weet dat Larry Knetchel meestal een toetsenist is, zijn de stilistische elementen die je hoort veel logischer. Dit is meer dan een baslijn., Het is een artistiek contrapunt met het oppervlaktethema van “Mrs Robinson” …het neemt de rol op van de engel die in één oor fluistert terwijl de duivel in het andere oor schreeuwt.
een paar seconden rommelen met je geluidssysteem om de bas een beetje omhoog te duwen zal je een perspectief geven op “Mrs Robinson” dat me helemaal ontgaan was tot de andere dag, en ik moet dat nummer honderden keren gehoord hebben door de jaren heen., Als je een fatsoenlijke koptelefoon op hebt, vind je hem weggestopt in de verste uithoeken van je linkeroor en hij is iets prominenter op de Spotify-track die hieronder is gekoppeld dan de YouTube-video, maar hij is er op beide als je er echt, echt hard naar luistert.tegenwoordig speelt Larry Knetchel met zijn oude Wrecking Crew vrienden in die geweldige sessieband in the sky. Maar gelukkig ontdekte ik een van de beste stukken basgitaar die ik me vorige week kan herinneren, een heerlijke verrassing diep begraven in een nummer dat ik dacht al goed te kennen.,
zelfs als ik het ongeveer 50 jaar te laat ontdekte, ben ik blij dat ik het deed. Dat zul jij ook zijn.
Hier zijn Simon en Garfunkel met “Mrs Robinson” …
als je dit hebt gelezen, bedankt dat je een paar momenten hebt doorgebracht in het gezelschap van een van mijn favoriete nummers. De video staat hieronder, maar als u liever luistert naar uw muziek op Spotify, kunt u het nummer van vandaag hier vinden… https://open.spotify.com/track/0iOZM63lendWRTTeKhZBSC