To Be or Not to Be Shakespeare
zelfs als u een regelmatige bezoeker bent van Londen, is het waarschijnlijk nooit bij u opgekomen om de originele manuscripten van William Shakespeare in het British Museum or Library te bezoeken. Dat is maar goed ook. Er zijn geen originele manuscripten. Niet zozeer als een couplet geschreven in Shakespeare ‘ s eigen hand is bewezen te bestaan. In feite, er”s geen harde bewijs dat zal Shakespeare van Stratford-upon-Avon (1564-1616), vereerd als de grootste auteur in de Engelse taal, zelfs een volledige zin zou kunnen schrijven.,is het een wonder dat de controverse rond het auteurschap van de 154 sonnetten draait en dat er 37 toneelstukken aan hem worden toegeschreven? Sceptici hebben lang de notie van een nauwelijks opgeleide kleine stad jongen die verhuist naar Londen om te werken als acteur en is plotseling het schrijven van meesterwerken van ongeëvenaarde schoonheid en verfijning. Henry James schreef aan een vriend in 1903 dat hij ” achtervolgd werd door de overtuiging dat de Goddelijke Willem de grootste en meest succesvolle fraude ooit beoefend op een geduldige wereld is., Andere twijfelaars waren Mark Twain, Walt Whitman, Sigmund Freud, Orson Welles en Sir John Gielgud.
in het hart gaat het Shakespeare-debat over meer dan ontbrekende records. Het wordt gedreven door een onlesbare behoefte om voorbij Shakespeare ‘ s verzen te glippen en de echte kunstenaar achter hen te vinden, wie hij of zij ook mag zijn. Er is ook weinig bekend over Dante of Chaucer, maar op de een of andere manier is dat niet zo nettlesome., “Als Shakespeare niet was veranderd in een god, zou niemand denken dat het de moeite waard was een auteurschap controverse over hem,” zegt Jonathan Bate, een Shakespeare-expert aan de Universiteit van Warwick, niet ver van Stratford.het is zeker merkwaardig dat de Schepper van zulke levendige, herkenbare menselijke karakters als Falstaff, Lear en Hamlet zelf zo weinig substantieel blijft als toneelrook., De meest gedetailleerde beschrijving van de man die ons is nagelaten door iemand die hem eigenlijk kende, lijkt een minder scherpe uitspraak van zijn vriend en rivaal, de toneelschrijver Ben Jonson: “hij was inderdaad eerlijk, en van een open en vrije natuur.”Dat beslaat veel terrein. Wat betreft Shakespeare ‘ s uiterlijk, geen van zijn tijdgenoten nam de moeite om het te beschrijven. Lang of kort? Dun of mollig? Het is een gok.,een tentoonstelling over de visuele kant van deze zoektocht—het verlangen om het gezicht van William Shakespeare letterlijk te zien—is te zien tot 17 September in het Yale Center for British Art In New Haven, Connecticut. “Searching for Shakespeare” brengt acht afbeeldingen van de Bard samen (zes schilderijen, een gravure en een gebeeldhouwde buste)—waarvan er maar één waarschijnlijk uit het leven is gemaakt—samen met zeldzame theatrale artefacten en documenten. Elk van de zes geschilderde portretten, gemaakt door lang vergeten kunstenaars, dook op na de dood van de toneelschrijver, in sommige gevallen eeuwen later., “Er is iets over Shakespeare dat aansluit bij die grote menselijke kwesties—wie we zijn, waarom we voelen de manier waarop we doen, liefde, jaloezie, passie,” zegt Tarnya Cooper, die curator van de tentoonstelling in Londen ‘ s National Portrait Gallery, waar de portretten tentoonstelling geopend afgelopen maart. “Bij het zoeken naar een portret van Shakespeare willen we sporen van die passies zien in het gezicht van het portret.helaas blijft Shakespeare Uit Stratford als mens van vlees en bloed onverbiddelijk buiten bereik., Hij werd geboren in een schijnbaar ongeletterde handschoenenmaker en zijn vrouw vroeg in de regering van Koningin Elizabeth I. Op 18-jarige leeftijd trouwde hij met de zwangere Anne Hathaway, die acht jaar ouder was dan hij. Op zijn 21e had hij drie kinderen. Hij verschijnt in de documentaire record Volgende op de leeftijd van 28 in Londen-blijkbaar zonder zijn familie-werken als acteur. Hij wordt later vermeld als lid van een prominente acteergroep, de Lord Chamberlain ’s Men, en later de King’ s Men. Zijn naam verschijnt op de titelpagina ‘ s van toneelstukken gedrukt voor populaire consumptie te beginnen in zijn midden jaren 30., Hij ging rond 1613 met pensioen en verhuisde terug naar Stratford, waar hij drie jaar later op 52-jarige leeftijd overleed. En dat is het zo ‘ n beetje.
de schetsmatige paper trail van Shakespeare ‘ s life heeft de uitgeverijsector niet weerhouden van het uitgeven van een stroom van biografieën gevuld met zinnen als “kan hebben” en “kan hebben.”Vorig jaar in de New York Times Book Review, redacteur Rachel Donadio mijmerde of Stephen Greenblatt’ s 2005 biografie van de Bard, Will In The World, moet worden op de fictie of de non-fictie bestsellerlijst.,”There are documents from William Shakespeare’ s life that concerned his career as an actor and theater manager and so on, but there “s nothing that suggests a literary life,” says Mark Anderson, Authorship Authorship, Authorship. “Dat is wat zo vernietigend is aan de documentaire. De grootste klopjacht in de literaire geschiedenis heeft geen manuscripten opgeleverd, geen brieven, geen dagboeken.”De enige definitieve voorbeelden van Shakespeare’ s handschrift zijn zes handtekeningen, allemaal op juridische documenten., Natuurlijk zijn er maar weinig brieven of dagboeken van gewone mensen uit die tijd bewaard gebleven.twijfelaars hebben in de loop der jaren zo ‘ n 60 kandidaten als de echte Shakespeare voorgesteld, waaronder Sir Walter Ralegh, Christopher Marlowe en Koningin Elizabeth zelf. De populaire favoriet onder sceptici van de 19e en vroege 20e eeuw was Francis Bacon, filosoof en schrijver. Sommige Baconianen hielden vol dat geheime codes verspreid door Shakespeare “s toneelstukken wees naar de werken” ware auteur., (Bijvoorbeeld, door het verschil in totaal woorden te tellen in twee passages uit Henry IV, Deel 1, dat te vermenigvuldigen met het aantal koppeltekens, dan met behulp van het resultaat naar boven of misschien naar beneden een pagina ergens anders, kunt u beginnen met het extraheren van verborgen berichten in de toneelstukken, zoals “shak”st…uitloper…nooit…writ…een…woord…van…ze.”) Andere kanshebbers waren beslist vergezocht – een lang dood lid van Henry VIII ‘ s Hof; een cabal van Jezuïeten—maar de zeer proliferatie van theorieën toonde aan hoe diep onbevredigend veel mensen vonden de Stratford verhaal te zijn., In de afgelopen decennia is het debat grotendeels neergestreken op een geschil tussen twee tegengestelde kampen. Aan de ene kant zijn de mainstream verdedigers van de status quo, bekend als Stratfordians. De anti-Stratfordiaanse beweging, ondertussen, ondersteund door boeken, websites en conferenties, heeft zich voornamelijk verenigd rond een enkele kandidaat: Edward De Vere, de 17e Graaf van Oxford (1550-1604).Oxfordians, zoals ze bekend staan, verwerpen Will of Stratford als frontman voor de met inkt bevlekte earl die zijn naam als pseudoniem gebruikte. (Min of meer., Will ‘ S achternaam was vaak Shakspere maar soms Shaxspere, Shagspere of Shaxberd, hoewel varianten op de spelling van namen waren nauwelijks ongewoon op het moment.”Shakespeare the writer, whose he was, was one of the most breed opgeleide authors in English literature,” says Anderson, an avowed Oxfordian. De dichter-toneelschrijver was doordrenkt van de klassiekers en putte uit bronteksten die nog niet in het Engels waren vertaald., Zijn werkwoordenschat van meer dan 17.000 woorden—twee keer die van John Milton volgens lexicons samengesteld voor beide mannen in de 19e eeuw—omvat bijna 3.200 originele coinages. Kan zo ‘ n eruditie, vraagt Anderson, echt komen van een man met hoogstens een Engelse grammatica-schoolopleiding?er is ander indirect bewijs tegen” The Stratford man”, zoals Oxfordians neerbuigend Shakespeare noemen. Noch zijn vrouw, noch zijn dochter Judith, zo blijkt, waren voldoende geletterd om hun eigen namen te schrijven., De man zelf is niet bekend te hebben gereisd buiten Zuid-Engeland, maar zijn toneelstukken suggereren een uit de eerste hand kennis van het Continent—Italië in het bijzonder. In Stratford was hij bekend als een zakenman en eigenaar van onroerend goed met enige verbinding met het theater, niet als een schrijver. Zijn dood trok geen aandacht in Londen, en hij werd begraven—onder een marker die geen naam droeg—in Stratford.de glimp van Shakespeare ‘ s karakter door de weinige overgebleven juridische documenten uit zijn leven is bovendien niet in overeenstemming met de huidige populaire notie van een wijze en verheven-minded dichter., Hij klaagde schulden aan van twee Shilling. Een bekende uit Londen vroeg ooit om zijn arrestatie, samen met die van enkele andere mannen, “uit angst voor de dood.”En in 1598, hij werd beschuldigd van het hamsteren van graan in Stratford tijdens een hongersnood, waardoor een woedende buurman te eisen dat hij en zijn collega profiteurs worden “opgehangen aan gibbets aan hun eigen deuren.”Dan is er zijn wil (een middelpunt van de Yale tentoonstelling), waarin hij nagelaten aan zijn vrouw zijn “tweede beste bed.,”Zoals dichter en essayist Ralph Waldo Emerson schreef in 1850,” hebben andere bewonderenswaardige mannen levens geleid in een soort van overeenstemming met hun gedachten, maar deze man in een breed contrast.”
De twee portretten van Shakespeare die algemeen als authentiek zijn aanvaard, hebben waarschijnlijk bijgedragen aan de twijfels. De bekendste—een beeld dat vandaag direct herkenbaar is—is een postume gravure gemaakt door Martin Droeshout, een niet al te getalenteerde Nederlandse kunstenaar uit de vroege jaren 1600. het verscheen op de titelpagina van The First Folio, de massieve compilatie van toneelstukken van Mr., William Shakespeare gepubliceerd door John Heminges en Henry Condell, collega-acteurs en oude vrienden van de Bard, in 1623, zeven jaar na zijn dood (zie ” Folio, Where Art Thou?”). In Droeshout ’s anatomisch onhandige weergave, die hij waarschijnlijk gekopieerd van een levensportret dat niet meer bestaat, het onderwerp lijkt afstandelijk en enigszins ongemakkelijk, alsof hij”d liever niet poseren helemaal. Het tweede algemeen aanvaarde portret, ook postuum, is een memorial buste in Stratford “s Trinity Church, die velen vinden nog meer verontrustend dan Droeshout’ s gravure. Criticus J., Dover Wilson vergeleek de goed gevoede, leeg uitziende man in het snijwerk met ” een zelfgenoegzame varkensslager.”De twee portretten, schreef Wilson in zijn biografie The Essential Shakespeare uit 1932, zijn” zo duidelijk valse beelden van de grootste dichter aller tijden dat de wereld zich van hen afkeert in walging.”Wilson lijkt te hebben overschat zaken, voor blijkbaar beide gelijkenissen waren aanvaardbaar voor Shakespeare’ s eigen vrienden en familie.
In de jaren na deze twee vroege pogingen om hem af te beelden, Shakespeare portretten werd iets van een huisindustrie., “Nieuwe portretten duiken vaak op”, zegt curator Tarnya Cooper in Londen. In de laatste drie maanden heb ik er drie gehad.”Tot nu toe zijn alle beschouwd als verzinsels of portretten van iemand anders. Vorig jaar, een wetenschappelijk onderzoek bleek dat een van de meest bekende gelijkenissen van de toneelschrijver, De Royal Shakespeare Company ’s zogenaamde Bloemenportret-ooit gedacht te zijn gedaan in de Bard’ s leven en misschien wel de bron van de Droeshout gravure—was eigenlijk verzonnen in de 19e eeuw., In 1988 bleek het onderwerp van een andere weergave, de Folger Shakespeare Library ’s Janssen portrait, gegraveerd met de datum 1610, te verbergen een volle hoofd van haar; het onderwerp’ S Dome-achtige voorhoofd was een verf-Over toegevoegd in de 17e of 18e eeuw.hoewel Cooper niet kan bevestigen dat een van de”Searching for Shakespeare “portretten uit het leven zijn geschilderd, noemt ze de kans dat een levende, ademende William Shakespeare poseerde voor het Chandos-portret van de National Portrait Gallery, dat ze” our Mona Lisa “noemt.,”Het ongedateerde schilderij wordt toegeschreven aan een obscure Engelse kunstenaar en mogelijke bit acteur van Shakespeare’ s dag genaamd John Taylor. Een opeenvolging van eigenaren sinds het midden van de jaren 1600 hebben beschouwd als een authentiek portret van Shakespeare, en het was het eerste werk van de galerie verworven bij de oprichting in Londen in 1856. Het portret “s donkere, enigszins lugubere onderwerp” zag er niet voldoende “Engels” Om een paar van de Bard”s vroege bewonderaars, echter. “Onze auteur vertoont de gelaatskleur van een Jood, of liever van een schoorsteenveger in de geelzucht,” klaagde een 18e-eeuwse redacteur genaamd George Steevens.,de zoektocht naar een authentiek beeld van Shakespeare, zoals de zoektocht naar openbaringen over zijn leven, wordt deels geleid door wat we hopen te vinden: we hopen dat hij flirtte met Koningin Elizabeth, maar hij waarschijnlijk niet. we hopen dat hij geen graan hamsterde, maar waarschijnlijk wel. Dit kan de populariteit van twee van de acht gemarkeerde portretten in de tentoonstelling verklaren. Zowel het Grafton-portret (1588) als het Sanders-portret (1603) tonen sensuele jonge mannen, die geen van beiden aanspraak maakt op Shakespeare. Voor het frontispice van de essentiële Shakespeare, J., Dover Wilson koos voor de Grafton, beken dat hij kon “t helpen, maar wensen dat” de onbekende jeugd van de prachtige ogen en de oval Shelley-achtige gezicht” was in feite de jonge dichter. En literair criticus Harold Bloom kondigde in Vanity Fair in 2001 aan dat hij de “levendiger” Sanders prefereerde boven traditionele portretten.maar “Searching for Shakespeare” bevat een portret waarover geen enkele twijfel bestaat: het is van Edward De Vere, de 17e Graaf van Oxford., Dat hij lijkt een meer onstuimige en zelfverzekerde figuur dan een van de Shakespeare ’s op het display is niet, natuurlijk, waarom Oxfordians vinden hem de meer plausibele kandidaat—hoewel het waarschijnlijk doet’ t pijn. Veertien jaar Shakespeare ‘ s senior, Oxford was een urbane, meertalige dandy, goed opgeleid, goed gereisd en goed verbonden. Op zijn twaalfde, toen zijn vader stierf, werd hij opgenomen door William Cecil, later Lord Burghley, die meer dan 40 jaar de meest vertrouwde adviseur van Koningin Elizabeth was. Hij werd Oxford ’s schoonvader toen Oxford, op 21-jarige leeftijd, trouwde met Burghley’ s dochter, Anne Cecil., Aan het hof, hij won de aandacht als een steekspel kampioen, clotheshorse en ladies” man. “De Majesteit van de Koningin verheugt zich meer in zijn persoonlijkheid en zijn dansen en zijn dapperheid dan enig ander”, schreef een andere jonge aristocraat, de toekomstige Graaf van Shrewsbury, over de 21-jarige graaf.de vele vijanden van Oxford beschreven hem echter als een hoererende, heetgebakerde pestkop, een losbandige verkwisting en een winderige pederast. Toen hij 17 was, gebruikte hij zijn zwaard om een onderkoker in Burghley ‘ s huishouden te doden (zogenaamd uit zelfverdediging). En toen hij 24 was, verliet hij zijn vrouw voor het Continent voor meer dan een jaar., Wat betreft zijn poëzie, Oxford biograaf Alan H. Nelson, emeritus professor Engels aan de Universiteit van Californië in Berkeley en een Stratfordian, rangschikt het “van absoluut verschrikkelijk tot middelmatig.”
in zijn eigen tijd, tenminste, Oxford ‘ s poëzie won lof. Net als zijn talent als toneelschrijver, hoewel geen van zijn drama ‘ s overleven. Sommige hedendaagse voorstanders beweren dat het ongepast zou zijn geweest voor een hooggeplaatste edelman om openlijk toneelstukken te schrijven voor het enorm populaire, soms ruige Elizabethaanse openbare theater., En, zeggen ze, toneelschrijvers die ook de machtigen satireerden, zouden natuurlijk in de gevangenis terecht kunnen komen of erger.Richard Whalen, schrijver van Shakespeare-wie Was hij? (die de vraag van de titel beantwoordt als, zonder twijfel, de Graaf van Oxford), maakt het mogelijk dat de identiteit van de Graaf als de echte Shakespeare bekend moest zijn geweest bij een aantal theater-wereld insiders, waaronder een meegaande wil. Niettemin, Whalen betoogt, men hoeft “t poseren het bestaan van een grote samenzwering die Oxford’ s rol verborgen., “Zijn auteurschap was waarschijnlijk een open geheim”, zegt Whalen, die, net als zijn collega Oxfordian Mark Anderson, geen banden heeft met een universiteit. De machthebbers konden doen alsof ze niet wisten dat een edelman zich voor de gek hield en, erger nog, zijn gelijken bekritiseerde. Wat het grote publiek betreft, hij zegt: “ze waren niet zo geïnteresseerd in wie de toneelstukken schreef waar ze naartoe gingen.”
Links tussen Oxford en Shakespeare zijn niet moeilijk te vinden., De oudste van de drie dochters van Oxford werd ooit ten huwelijk aangeboden aan de 3e Graaf van Southampton, aan wie Shakespeare zijn twee lange verhalende gedichten opdroeg,”Venus and Adonis “en” The Rape of Lucrece.”(Hij weigerde. Een andere dochter was getrouwd met een van de twee graven aan wie de eerste Folio werd opgedragen.Oxford-aanhangers vinden ander bewijs in de toneelstukken zelf. In Hamlet en King Lear, bijvoorbeeld, horen ze de stem van een aristocraat, niet van een gewone burger., “De toneelstukken tonen een scherpe, intieme kennis van hoe mensen in een koninklijk hof of een overheidsbureaucratie denken en werken,” zegt Whalen. “Ja, geweldig schrijven is altijd een creatief proces, maar de beste werken van een schrijver zijn producten van hun eigen ervaringen. Denk aan Tolstoj, die schreef over wat hij het beste kende: zijn familie, Rusland, oorlog. Ik zou zeggen dat het leven van de Graaf van Oxford past bij het profiel van iemand waarvan je zou verwachten dat hij de werken van Shakespeare heeft geschreven.”
Oxfordian Mark Anderson Vindt andere aanwijzingen in Shakespeare ‘ s instellingen, plots en karakters., In Hamlet onderscheidt hij bijvoorbeeld elementen uit het leven van Oxford. “Polonius is een karikatuur van Oxford’ s schoonvader, Lord Burghley, die bekend stond als nogal prolix en vervelend,” zegt hij. “Burghley, net als Polonius, stuurde ooit spionnen om zijn eigen zoon te controleren.”Ophelia is Burghley’ s dochter, die Oxford / Hamlet het hof maakt, enzovoort.hoe overtuigend hun geval ook moge zijn, zelfs de meest vurige Oxfordians moeten toegeven dat er geen spoor van echt bewijs is dat hun man aan Shakespeare ‘ s werk bindt. En hoe verklaar je Ben Jonson ’s lofrede over de” zoete Zwaan van Avon ” in de eerste Folio? “…,Soule of the Age! Het applaus! verrukking! het wonder van ons podium!…Gij zijt een Monument, zonder tombe , en leeft nog, terwijl uw Booke leeft , en wij hebben verstand te lezen, en lof te geven.de orthodoxe Stratfordians—een groep die de overgrote meerderheid van historici en Engelse professoren met een interesse in Shakespeare omvat-verwerpen Oxford ‘ s kampioenen als wishful thinkers die historisch bewijs negeren of verkeerd lezen., Het is natuurlijk, zeggen ze, dat we verlangen naar sporen van onze meest gerespecteerde schrijver—een gesigneerde liefde sonnet op perkament, tenminste, zo niet een complete eerste ontwerp van Macbeth. Maar het vinden van hun afwezigheid verdacht, zeggen ze, onthult fundamentele misverstanden over het leven tijdens de Engelse Renaissance.”in his own time, Shakespeare was” t thought of as a universal genius, ” says Marjorie Garber, professor of English and visual studies at Harvard University and the author of several books on Shakespeare, including Shakespeare After All (2004)., “Niemand stond op het punt om een waslijst die hij schreef op te slaan, zodat ze het op eBay konden verkopen. Zo ‘ n cultuur was het niet.”Papier, typisch handgemaakt in Frankrijk, was schaars en duur; wanneer het niet meer nodig was, werd het hergebruikt—om een ovenschaal te bekleden, misschien, of een boekomslag te verstevigen. Brieven schrijven en dagboek bijhouden waren ongebruikelijk, vooral voor gewone mensen. Als voor het spelen manuscripten, Garber zegt: “zodra ze waren ingesteld in het type, was er zeker geen reden om ze te redden.”Zelfs in druk werden toneelstukken beschouwd als iets minder dan literatuur., Toen Thomas Bodley in Shakespeare ‘ s tijd de Bodleian library aan de Universiteit van Oxford oprichtte, wees ze erop, dat hij weigerde spelteksten op te nemen. “Deze werden beschouwd als afval, zoals pulp fiction.”
One by one, mainstream scholars knock down the Oxfordians ” debating points. Nee, Stratford was ” t een ongecultiveerde backwater; een lord mayor van Londen en een aartsbisschop van Canterbury waren beide afkomstig van daar. Nee, Een Stratford grammatica-school afgestudeerde was niet verwant aan een zevende klas drop-out van vandaag. De Griekse en Latijnse klassiekers in de toneelstukken waren een standaard onderdeel van de grammatica-school curriculum., Shakespeare mag dan nooit Italië hebben bezocht, maar noch hij, noch iemand anders tijdens de Renaissance ooit voet in het oude Griekenland of Rome, en dat sloot de klassieke wereld niet uit als een populaire setting voor poëzie en drama. En nee, je hoefde geen edelman te zijn om over koningen en koninginnen te schrijven. Schrijvers van elke streep deden dat-het is wat het Elizabethaanse publiek eiste.”in the end, what sets Shakespeare apart from his contemporaries is the sheer range of his style and his subject matter,”says the University of Warwick” s Jonathan Bate., “Hij was geweldig in komedie en tragedie en geschiedenis. Hij kon over de rechtbank schrijven, en over gewone mensen.”Een toneelstuk hoeft niet autobiografisch te zijn, stelt Bate, net zo min als een sonnet confessioneel moet zijn. Shakespeare hield zich altijd goed vermomd. Hij ‘ t invoegen van zijn eigen meningen, en hij weggestuurd van de actuele controverses van de dag. Daarom is het vandaag zo gemakkelijk voor regisseurs en filmmakers om zijn toneelstukken hedendaags te maken. Het is de sleutel tot zijn uithoudingsvermogen.,”
nor, voegt Bate toe, is het noodzakelijk om te geloven dat Shakespeare meesterwerken begon te schrijven zodra hij een ganzenveer oppakte. “Er is goed bewijs dat hij begon met het herschrijven van de werken van andere dramatici. Veel van zijn vroege toneelstukken zijn ofwel collaboratieve werken, waar hij “is een soort van junior partner werken met meer gevestigde dramatici, of ze”re reworkings van oudere toneelstukken.”Zelfs de volwassen toneelstukken als Hamlet en King Lear, zegt Bate, putten voor hun complotten uit bestaande werken. “In zijn tijd werd originaliteit niet bijzonder gewaardeerd.,”
wat betreft Engeland die niet rouwt om zijn dood, dat is ook niet verwonderlijk. In 1616 was Shakespeare immers een gepensioneerde uit de middenklasse die ver van Londen woonde, en zijn toneelstukken waren niet langer de nieuwste mode. “In zijn eigen leven en enige tijd daarna, Shakespeare is zeker bewonderd en gerespecteerd, maar hij”is niet beschouwd als uniek,” zegt Bate. Dat is de reden waarom latere schrijvers zich gerechtvaardigd voelden in het” verbeteren ” op hem., De Britse dichter laureaat John Dryden verkortte Troilus en Cressida in de late jaren 1600 door wat hij noemde “die hoop afval, waaronder zo veel uitstekende gedachten lag geheel begraven”d.” een naamloze criticus in de volgende eeuw berispte Shakespeare “voor het negeren van de ouden, voor het schenden van decorum door toevlucht te nemen tot tragikomedie en bovennatuurlijke personages, en voor het gebruik van woordspelingen en blanco vers.”het idee dat hij een compleet andere orde van genialiteit was dan al zijn tijdgenoten begint pas in het midden van de 18e eeuw, met het Britse Rijk in opkomst en de geletterdheid groeit,” zegt Bate., De apotheose werd officieel met acteur David Garrick ‘ s weelderige Shakespeare Jubilee, gehouden in Stratford in 1769. Voor het publiek van vandaag is Shakespeare voor literair genie wat Mozart is voor muziek en Leonardo voor schilderkunst. Het auteurschap debat, zegt Bate, is een natuurlijk gevolg van een cultus van Shakespeare nu diep geworteld in onze cultuur.Marjorie Garber van Harvard neemt een ongewoon tolerante kijk op het langdurige geschil. “Veel mensen, vooral schrijvers, geven de voorkeur aan het mysterie boven een antwoord”, zegt ze. Elk antwoord zal gewoon een mens van een bepaalde tijd en plaats zijn., We beschouwen Shakespeare vandaag, gelooft ze, de manier waarop zijn vriend Ben Jonson deed in zijn eerste folio tribute – ” hij was niet van een leeftijd, maar voor alle tijden!”- en vraagt of we echt willen dat hij gereduceerd wordt tot een gewone sterveling. “Veel mensen houden liever het idee van een transcendente, universele Shakespeare,” zegt ze. Garber citeert graag een opmerking die Charles Dickens in 1847 aan een vriend maakte: “het leven van Shakespeare is een fijn mysterie, en ik beef elke dag dat er iets opduikt.,”Massachusetts freelancer Doug Stewart schreef over de vernietiging van Pompeii in het februari 2006 nummer van SMITHSONIAN.